Úrval - 01.05.1981, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
Frægð
Við vorum stöðugt að fá sím-
hringingar frá öðrum stöðvum, nær
og fjær. Allir vildu frétta sem n'ánast
af heimkomu Lampos. Þar að auki
vildu allir fá okkar orð fyrir því að
hann yrði ekki sendur burtu aftur.
Þegar lestir komu inn á brautar-
pallinn komu farþegarnir út í glugg-
ana og spurðu um þennan fræga
hund. Börn hnöppuðust í kringum
hann og struku honum með
lotningu. Það var eins og Lampo
skildi þetta allt og líkaði vel að taka á
móti árnaðaróskum.
Frægð hans jókst með hverjum
degi. Italska útvarpið gerði dagskrá
um hann. Blöðin skrifuðu um hann
greinar með myndum og fyrirsögnum.
svo sem , Járnbrautarhundurinn
Lampo”, „Lampo — hundurinn sem
fer sinna eigin ferða”, „Hraðlesta-
hundurinn Lampo” eða „Undra-
hundurinn Lampo. ’ ’
Hann var að eldast. En áður en
hann settist í helgan stein átti hann
eftir að fá enn einn virðingarvottinn
— og kannski þann mesta: Italska út-
varpið vildi fá að gera sjónvarpsþátt
um hann.
Viku seinna var hringt til okkar.
Stjórn járnbrautanna hafði gefið
i leyfl til myndatöku og tæknimenn
sjónvarpsins voru væntanlegir eftir
tvo daga. Við áttum að tryggja að
hundurinn væri þá í sínum stað en
hefði ekki lagst í enn eitt flakkið.
Fyrri daginn tókst okkur að hafa
auga með honum. En að kvöldi síðari
dagsins tókst honum að snúa á okkur
og komast upp í hraðlestina til
Rómar. Við höfðum samband við
allar stöðvar á leiðinni: Ef Lampo
sæist ætti að grípa hann og senda
hann aftur til Campiglia með næstu
lest. En það bólaði hvergi á
honum. Eftir því sem leið á nóttina
dvínuðu vonir okkar um að sjá Lampo
í sjónvarpi.
Ég hélt til Campiglia í rauðabítið
morguninn eftir. Ég átti frí en mig
langaði að vera viðstaddur. Hópur for-
vitinna gesta, barna og fullorðinna,
var utan við stöðina til að sjá til
sjónvarpsmannanna. Bjallan hringdi
til að tilkynna komu lestarinnar sem
þeir voru með. Nú vantaði ekkert
nema stjörnuna sjálfa. I sama bili
kom lest frá Grossveto — og hver
stökk niður úr einum vagnanna annar
en Lampo. Hann skokkaði til okkar
og dillaði sér, horfði á okkur með
samblandi af forvitni og glettni.
Klukkan átta voru allir mættir.
Myndavélarnar voru tilbúnar.
Myndatökumaðurinn vildi fá að vita
um hegðun Lampos í smáatriðum en
ég sagði honum einfaldlega að fylgja
honum eftir. Ég skyldi vera á höttun-
um og grípa fram í ef með þyrfti.
Þannig var Ferðahundunnn Lampo
myndaður. Þessi heimildarmynd
gerði það að verkum að frægð
hundsins breiddist út um alla Ítalíu
og raunar víðar.
Nokkrum vikum síðar fékk ég bréf
frá frænku minni í San Francisco með
blaðaúrklippum um Lampo. Og