Stjörnur - 01.06.1948, Qupperneq 37

■að, sem ;það er, S'kal ég leggja trún-
að á það að þér sé alvara.
Hún horfði á hann og kinkaði
kolli. — Jæja, eins og þú vilt. Kom-
um þá.
— Hvert? spurði hann.
— Það er geymt í húsi við höfn-
ina í Teckettleeyju. Eg er með lyk-
ilinn. Nú er bara að framkvæma
verkið, og síðan skiljum við aldrei
— ég og þú, Johnny.
Þegar þau komu á ákvörðunar-
staðinn tók hún upp lykilinn og
ætlaði að opna útidyrahurðina. En
hann bað hana að fara gætilega og
lagði við hlustir. Lilah leit spyrj-
andi á hann.
— Hefurðu beðið lengi, Sam,
hrópaði hann og greip til skamm-
byssu sinnar. Enginn svaraði, en nú
heyrði Lilah einnig eitthvert þrusk
innan úr húsinu. Johnny s'kaut í
sundur læsinguna og sparkaði hurð-
inni upp á gátt. Gangurinn var
mannlaus. Li'lah fylgdi honum eftir
inn í húsið. Allt í einu rak hún upp
hljóð og starði á stigann, sem lámpp
í efri hæðina. Gusty stóð þar með
skammbyssu í hendinni og beindi
að þeim. Slíkann hafði hún aldrei
séð hann ásýndum. Hann virtist svo
drukkinn, að hver eðlilegur dráttur
í andliti hans var strokinn burt, grát-
bólgin augun störðu af vitfirrings-
legum tryllingi, eins og þau væru
að því komin að springa, föt hans
öll voru rifin og þvæld. Hann þok-
aðist nær þeim varfærnum skrefum.
Hann hrópaði til Johnny að sleppa
byssunni.
— Ég er lifandi, Lilah, grét hann.
— Því áttirðu ekki von á.
— Gusty, Gusty, hrópaði Lilah
dauðskelfd að baki Jo<hnnys. — Lof-
aðu mér að tala við þig.
— Nei, ösikraði Gusty. — Aldrei
framar. Ég veit að þú hefur komið
til að sækja gullið. Þú, sem hafðir
lofað því að allt skyldi verða gott á
milli okkar og við skyldum verða
svo hamingjusöm, ef ég gæti klófest
gullið. — Aðeins ég og þú, sagð-
irðu. Það var þín vegna, sem ég fór
sem leynifarþegi um 'borð í „Emma-
line“, þótt ég hefði andstyggð á
að fara á sjó . . . Fyrir þig vildi ég
gera al'lt . . . allt . . . vegna þess að
ég elskaði þig . . . og þú gerðir mig
að morðingja . . . Og þig, Johnny,
hata ég, hata ég . . . Það var ég,
sem skaut föður þinn . . . Stattu
kyrr Johnny, annars skýt ég . . .
— Enginn maður reyndist þér
betri vinur en faðir minn, sagði
Johnny hörkulega. — Slepptu byss-
unni, Gusty, nú er nóg komið . . .
Hönd Gusty skalf, hann miðaði
byssuhlaupinu til skiptis á Johnny
og Lilah, hann stundi, og svitinn
lalk í taumum niður andlit hans.
Loks beindi hann 'byssunni ákveðið
að Johnny. Hann veitti því ekki
athygli, að hurðin að baki hans var
opnuð og ungfrú Drumm kom út í
ganginn. Hún var ekki sjálfri sér
lík, andlit hennar var afskræmt eins
STJÖRNUR 37