Stjörnur - 01.06.1948, Qupperneq 46

Það var eitthvað framandi og þvingað í fari hennar ,sem kom Minnie á óvart.
I sakleysi sínu hélt hún að það stafaði af hinum langa viðskilnaði þeirra, þangað
til Laura sagði upp úr þurru:
— Minnie, hver heldurðu að hafi verið hér fyrir nokkrum kvöldum?
Minnie leit upp frá ferðatöskunni.
— Það veit ég ekki. Einhver, sem ég þekki?
— Já.
— Eg er engu nær. Það er svo langt síðan ég var hér síðast, að ég held næstum
að ég hafi gleymt öllum nágrönnum þínum.
-— Það var herra Winter.
Minnie stóð hægt á fætur; daufur roði kom fram í vanga 'hennar ,og hún flökti
augunum.
— William! Kom hann hingað? sagði hún lágt.
— Já. Laura leit undan. — Þú mánst að ég sagði þér að við hefðum hitzt á
dansleik skömmu áður en þú sigldir?
— Já, ég man það.
— Jæja, ég bauð honum þá að heimsækja mig, ef hann yrði einhverntíma á
ferð hér í nágrenninu ,og fyrir um það bil ári síðan þáði hann boðið.
— Einmtt það. Dauflegt bros færðist yfir titrandi varir Minnie.
— Var konan hans með honum? spurði hún.
— Nei, og Minnie . . . rödd Lauru lýsti niðurbældum ákafa. — Eg minntist
aldrei á það í bréfunum til þín; ég hélt hann kærði sig kannski ekki um að ég
segði þér það, en — liún er farin frá honum — þau eru skilin.
•— Skilin! Minnie greip um borðröndina til að styðja sig.
— Skilin? endurtók hún líkt og úti á þekju.
—■ Já. Laura skotraði til hennar augunum, en leit strax undan aftur. •— Hann
sagði mér allt saman, í trúnaði auðvitað, en ég veit ég má treysta því, að þú látir
það ekki fara lengra. Það var á stríðsárunum, eða rétt eftir styrjaldarlokin. Hún
hafði kynnst öðrum manni meðan William — meðan herra Winter var í hernum.
Hún fór burt með þessum náunga, og herra Winter hefur fengið skilnað.
Minnie stóð hreyfingarlaus,, og það var eins og hugur hennar væri lamaður.
William var skilinn — þá var hann frjáls! Þá gat hann gift sig aftur. Hún leit
snöggt til Lauru, og grunsemdir, sem þó virtust ástæðulausar, tóku allt í einu að
vakna í hjarta hennar.
—• Þú hefðir átt að skrifa mér um þetta, sagði hún hranalega. — Þú máttir
vita að ég myndi — hafa áhuga á þessu.
— Eg vissi ekki nema herra Winter væri því mótfallinn, sagði Laura afsak-
andi. — Eg hugsaði með mér, að ef hann kærði sig um að segja þér frá þessu,
þá myndi hann skrifa þér það sjálfur.
— Já, auðvitað.
Minnie hafði enn ekki fullt vald á hugsunum sínum; hún var haldin ein-
kennilegum stjarfa, og það var eins og hún væri að hlusta á eitthvað, sem kæm.i
henni í rauninni ekkert við.
— Svo William hefur komið að heimsækja þig, sagði hún loks og reyndi að
sýnast eðlileg.
46 STJÖRNUR