Mímir - 01.06.1981, Qupperneq 53

ars hlýtur mat manna á stöðu tungumálsins
fyrst og fremst að vera háð þeim viðmiðun-
um sem notaðar eru við að dæma það. Þannig
dæma hreintungumenn málfar manna eftir
því hve frávikin eru mörg frá hinni ,,upp-
runalegu“ íslensku. Rétt mál er í þeirra huga
það mál sem heldur flestum einkennum forn-
málsins.
Að mínum dómi er þessi viðmiðun í
hæsta máta óeðlileg. Rétt mál er ekki ein-
hver ein ákveðin formgerð málsins, heldur
geta margar formgerðir legið því til grund-
vallar eða hvaða formgerð sem er. Rétt mál
er fyrst og fremst það mál sem er raunhæft,
raunhæft vegna þess að það er sprottið upp
úr þeim veruleika sem það á að tjá og upp-
fyllir það skilyrði að vera nothæft. Menn
verða svo einfaldlega að sætta sig við það að
málið er félagslegt fyrirbæri sem sífellt er
skilyrt af aðstæðum sínum, tíma og umhverfi.
Breytingar á málinu verða ekki vegna leti
eða heimsku málnotenda, heldur vegna þess
að þjóðfélagið er í stöðugri þróun og mál-
kerfið er ennþá óþarflega flókið. Þannig
gerðu menn best í því að viðurkenna og sætta
sig við ýmis málafbrigði nútímans svo sem
þágufallssýkina eða flámælið. Enda munu þau
hvort eð er erfa landið.
LJÖÐ
Hefur þú tekið eftir því
að þeim sem hafa hjörtun útvortis
er svo hætt við höggi.
Með hjörtun lafandi utan á sér
svo safarík, slefandi yfir líkama þinn
blóði, slímkenndu og heitu.
Það þarf ekki nema einn lófa
sem þykist leggja sig blítt að þér
en kreistir í stað þess að strjúka.
Þá er hjarta þitt sprungið.
Hafðu mín ráð, drífðu það innfyrir
gættu þess vandlega.
Úr steini eða granít er það best geymt
innan kaldra rifja, án allrar ástar
spottandi, glottandi haltu því þar.
*
HVÖRF
Hvörf og lífið er elcki lengur
það er áður var
litir brjóta sér nýjan farveg
í leit að nýju lífi
í leit að nýjum sannleik
frá því sem áður var
Hvörf
og það er kominn nýr dagur.
*
Barnið mitt
þú sem ég geymi á stofnun
frá átta til sex
hvers væntirðu,
hverjar eru óskir þínar og þrár.
Barnið mitt
ef ég gef þér hjarta mitt
kemur það þér að haldi?
Barnið mitt
ég elska þig
en þú ert samt fyrir.
S. O.
51