Mímir - 01.06.2023, Blaðsíða 9

7Mímir 53 - Mímishöfuð
Árnagarðsþankar
(húskveðja)
Ármann Jakobsson
________________________________
Á þessu ári flytja íslenska og íslenska sem annað mál saman
úr Árnagarði í nýtt hús og er það talsverður áfangi fyrir sum
okkar sem eiga langa sögu í Árnagarði að baki. Sjálfur hef
ég átt afdrep þar í alls 23 ár með hléi en í raun hófust
tengslin haustið 1990 þegar ég kom fyrst í húsið. Þá
var skrifstofan á jarðhæð þar sem stofa 101 er nú. Þar
unnu þrjár konur sem gættu þess vandlega að brosa
aldrei við nýnemum og ég var kominn þangað að leita
ráða um hvaða námskeið ætti að skrá sig í. Engin
áform mín frá þessu hausti gengu eftir en þannig er
lífið.
Næsta ferð mín í Árnagarð var í stofu 201 sem
í minningunni var nokkurn veginn nákvæmlega eins
og nú er en troðfull af nýnemum í íslensku sem þetta ár
voru um 100. Drjúgur hluti þeirra voru eldri en ég, tvítugt
fólk var mikill minnihlutahópur í greininni. Allir virtust hafa
mun meiri sjálfstraust en ég. Langflestir virtust geta sótt allar
íslenskar bækur til ættingja sem áttu heilu ritsöfnin af Jóni
Trausta, Þorsteini Erlingssyni og Tómasi Guðmundssyni. Þetta
var augnablikið sem ég uppgötvaði hve heimili mitt var fátækt
af íslenskri bókmenntasögu þó að ég væri sjálfur nýbakaður
félagi í Hinu íslenska bókmenntafélagi og áskrifandi Skírnis.
Þá um haustið keypti ég líka öll Íslenzk fornrit sem út voru
komin og leit á það sem veigamikla fjárfestingu í framtíðinni.
Ég var mjög alvarlegur nýnemi miðað við þá sem ég hef síðan
kennt.