Mímir - 01.06.2023, Blaðsíða 48

46
þau lágu næstum því alveg upp við hvort annað. Talstöðin varð
því óþörf því það lá við að Kristján heyrði orðaskipti þeirra í
brúnni hinum megin.
Einn af skipverjum Gests var tilbúinn með línubyssuna og
skaut línunni yfir. Hann missti marks. Skipið tók á sig stóra
öldu og gusunni hvolfdi yfir skipverjanna. Sjórinn var kaldur
og saltið stakk í andlitið.
Á meðan á þessu stóð hafði flotbúningum verið raðað upp.
Eitt skot í viðbót, annars var næsta skref að koma áhöfninni í
gallana og yfirgefa skipið.
Kristján fann að hann var sjálfur logandi hræddur en
hann var viss um að áhöfnin hafði ekki tíma til að vera hrædd.
Hann skammaðist sín, fannst hann svo máttlaus þarna uppi
á meðan skipverjarnir börðust eins og hetjur við veðrið og
djöfulganginn. Kristján hrökk upp frá hugsunum sínum þegar
Gestur hrópaði í talstöðina: Tilbúnir!
Skotið hljóp af og Kristjáni fannst allt þagna. Hann horfði
á línuna í loftinu, honum fannst hún stöðvast í smá stund í
loftinu áður en hún féll yfir skipið. Skipverjarnir urðu æstir og
börðust um að ná línunni. Á sama andartaki skall alda á skip
búknum. Áhöfnin hentist yfir á aðra hlið skipsins, og skipin,
sem voru svo nálægt hvort öðru, skullu saman.
Kristjáni brá líka, því kaffibollinn sem Barði hafði skilið
eftir datt í gólfið og brotnaði við höggið.
- Andskotinn, tautaði hann og teygði sig í þurrkurnar.
Hann beygði sig eftir brotunum og skoðaði þau. Þau voru bara
tvö, bollinn hafði brotnaði akkúrat í tvennt og kaffið flæddi á
milli brotanna.
Allt í einu heyrði Kristján ægileg öskur og hróp, svo hann
stóð upp eins og elding. Eitthvað sagði honum að fara út á
brúarvæng í stað þess að fara að glugganum eins og hann gerði
alltaf.
Allt varð hljóðlaust. Kristján horfði sem frosinn á
áhafnarmeðlimi sína hrópa og benda í sjóinn, en hann heyrði
ekkert. Hann sá bara skelfinguna í svipbrigðum og látbragði
skipverjanna sem köstuðu út björgunarhring og lýstu með
vasaljósum niður í sjóinn. Það var nær ómögulegt að sjá sjó