Mímir - 01.06.2023, Blaðsíða 12

10
Einn kunni líka flesta íslenska lausamálstexta enda hafði sá
verið lengi í námi.
Síðan þá hef ég ferðast víða um Árnagarð. Frá 1992 til 1999
var miðdepillinn 3. hæðin þar sem nemendur áttu sér lesstofu.
Þar var á mínum tíma hörð regla um að enginn mætti eigna sér
borð og mæta svo aldrei. Fjölmargir reyndu þetta samt og voru
þá bækur þeirra fjarlægðar af borðinu og miðar rifnir af. Fólk
hékk iðulega á lesstofunni langt fram á kvöld og þar var líka líf
og fjör á sumrin. Um hríð var ég með aðstöðu á ganginum enda
einn fyrstu doktorsnema deildarinnar og í nokkra mánuði
leit út fyrir að það yrði mikil virðingarstaða. Síðan vorum
við doktorsnemar send í Nýja-Garð en oft var samt skroppið
í Árnagarð í kaffi og kaffisamræðurnar rötuðu þá gjarnan í
Stúdentablaðið enda ritstjórinn meðal fastagesta.
Átta árum síðar sneri ég aftur, fyrst sem starfsmaður
Árnastofnunar en síðan háskólakennari og hef verið
síðan á sama stað, eini starfsmaður hússins með
norðurglugga. Síðan hafa orðið mikil mannaskipti á 4.
hæð en ég haldið mig á mínum stað. Meðan á útlegð
stóð hafði ég aðsetur í Reykjavíkur-Akademíunni við
Hringbraut og þaðan kom ég með eldfornan Brother-
prentara sem enn lifir. Þessa dagana glími ég við það
álitamál hvort hann fylgi mér í nýja húsið eður ei.
Ég man ekki til þess að Árnagarður hafi þótt
glæsilegt hús. Það er byggt á 7. áratugnum og ber tísku
hans vitni. Hinn góði andi hússins skapaðist af fólkinu
sem þar dvaldi, t.d. Gógó á kaffistofunni og Birni húsverði.
Kennarar og stúdentar lögðu líka sitt til. Meðal þeirra voru
flóttamenn úr öðrum námsgreinum þar sem félagslífið var
ekki nándar nærri jafn skemmtilegt og andinn allt annar en
í Árnagarði. Vonandi flyst sá góði andi óskaddaður í hið nýja
hús íslenskra fræða.