Mímir - 01.06.2023, Blaðsíða 47

45Mímir 53 - Mímishöfuð
Gestur, skipstjórinn á Snorra hafði heyrt kall Kristjáns til
Landhelgisgæslunnar og var staddur skammt frá. Þeir Kristján
voru æskuvinir og þegar Gestur hafði heyrt af vélar biluninni
sigldi hann beint af stað þótt þeir hafi verið komnir í var.
- Það er komið niður, svaraði Kristján sem var kominn að
talstöðinni og röddin titraði. – Straumurinn er svo harður.
- Bæði? spurði Gestur.
- Já og ég setti trowwWllið líka út. Það hægir samt ekki á
rekinu, svaraði Kristján.
- Þyrlan?
- Hún var ekki send út vegna veðursins.
- Ég ætla að reyna að slæða akkerið upp og draga þig,
sagði Gestur.
- Þau náðu hvorug festu og keðjurnar slitnuðu, sagði
Kristján og mátti greina vonleysið í röddinni.
Barði og Helgi létu sig hverfa niður. Eftir stóð Kristján
einn með sjálfum sér og skömminni.
Loks kom varðskipið Ægir að og hófust áhafnarmeðlimir
strax handa við að koma taug á milli skipanna. Kristján kallaði
efri dekkarana út og eftir örskamma stund voru þeir mættir út
í skærgulu og appelsínugulu regnfötunum, tilbúnir. Í fyrsta
skotinu frá línubyssu varðskipsins sundraðist skotflaugin og
féll í sjóinn. Í öðru skoti flæktist línan og flaugin fór í sjóinn.
Þriðja skotið heppnaðist. Kristján sem var orðinn kófsveittur í
brúnni fagnaði með látum, en þó of snemma, því línan slitnaði.
Kristján fann fyrir þyngslum fyrir brjóstinu og hann átti
erfitt með öndun. En honum gafst ekki svigrúm til þess að
missa stjórn á tilfinningum sínum núna. Hann var skipstjórinn,
hann bar ábyrgðina. Hann reyndi að einbeita sér að því að anda
inn um nefið og út um munninn. Kristján leit í myndavélarnar
og horfði á áhöfnina sína. Hann sá hvað þeir voru hræddir. Allt
leit út fyrir að skipið myndi sigla í strand og nú þurftu menn að
búa sig undir það að koma sér frá borði.
- Ég ætla að senda taug yfir, skipaði Gestur í talstöðina.
- Við erum klárir, kallaði Kristján í talstöðina.
Kristján leit út um gluggann bakborðsmegin og brá í brún.
Gestur hafði rennt Snorranum meðfram síðu skipsins svo að