Það bezta - 15.01.1948, Blaðsíða 6

Það bezta - 15.01.1948, Blaðsíða 6
ÞAÐ BEZTA Janúiar h sveit greinir hann hina minnstu slöknvai á lægstu tónum hjá fiðl- ar?. í öftustu röð. Hljóðfæraleik- arar eru hættir að skáka í því skjólinu, að hin smávægilegustu mistök fari fram hjá honum. Þó að meistarinn finni ekki að þeg- ar í stað, er hann vís til að segja nokkru síðar: „Á fimmtudaginn var fór f'vam hjá yður 16. parts þögn í fimmta takli ", eða: „Yð- ur varð sama skyssan á í fyrra: hélduð þér, að ég tnundi ekki heyra það?“ Örvæntingarfull leit T’oscan- 'nis að listrænni fullkomnun jtefur rekið hann leiklnisa milli. Lítilfjörlegt atvik getur orðið til þess, að hann segi umsvifa- laust upp starli og þrumi þá j jafnframt, að þessi öld virðist ekki getað skapað þá hljóðfæra- I leikara, er séu jress uinkomnir að flytja óaðfinnanlega verk hinna miklu tónskálda. Ólíklegt er, að liann hafi nokkurn tíma lieyrt Itjá hljómsveitum sínum þá hreinu, lýtalausu tónlist. er sífellt ómar fyrir eyrum hans. Þegar m-Ástarinn er óánægð- ur með aðakæ'ingu eða syningu, fer hann tafarlaust hcim án þess að mæla orð og neitar að matast. Ef honum hefur gramizt mjög, ætlast hann til, að fjölskyldan taki þátt í föstunni. Nýlega kall- aði hann NBC-Symphony flokk skólastráka og hálfvita, hætti síð- an við lokaæfingu og hvarf á brott svo sveittur, að hann fékk slæm-t kvef. „Gamli maðurinn er að gefast upp,“ mælti einn hljóðfæraleikarinn glottandi. „Var.hann ekki með r'éttu ráði!“ Gagnvart hirðuleysi, meðal- mennsku og ókurteisi, getur hann verið rustalegur. Nafntog- uð óperusöngkona skeytti engu leiðbeiningum hans í lokaæf- ingu og lét svo um mælt, að luin, en ekki hann, væri stjarnan. Meistarinn horfði á hana með djúpri fyrirlitningu. „Frú mín góð,“ mælti hann, „stjörnurnar eru á himinhvelfingunni. Hérna niðri erum \ ið aðeins góðir eða lélegir tónlistarmenn, og það veit sá eini, að þér eruð í síðari flokknum!“ Á hinn bóginn tekur hann mildilega á yfirsjónum, þegar hann finnur hinn sanna, listræna neista. SÓpransöngkona, sem var mjög dáð fyrir sína himnesku rödd, gerði sig nökkrum sinn- um seka um ónákvæmni á fyrstu lokaæfingu sinni lijá Toscanini. A-Ht í einu hreytti hann vit úr
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Það bezta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Það bezta
https://timarit.is/publication/1957

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.