Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Síða 33

B. Degtyarev, fulltrúi Ríkisútgáfunnar fyrir börn i Ráðstjórnarríkjunum, i hópi ungra bókavina.
Síðan strauk hann kampana og sagði eitthvað
lágri rödd.
Webster virtist ekki hafa tekið eftir Percy, fyrr
en hann tók til máls. Hann var ennþá með allan
hugann við að snyrta sig eftir ferðina. En þegar
hann heyrði þessa lágu athugasemd, þeyttist hann
beint upp í loftið, og þegar hann kom auga á
Percy, lagði hann kollhúfur aftur í hnakka, og
bardagagleðin kviknaði samstundis í augunum.
Það varð stutt þögn. Kettirnir horfðust í augu.
Þá endurtók Percy ummælin svolítið hærra, og
veifaði skottinu til frekari áherzlu. Og frá þeirri
stund sagðist Lancelot hafa getað fylgzt með sam-
talinu orð fyrir orð, eins og hann hefði ekki gert
annað um dagana en læra kattamál.
Hann segir, að eftirfarandi samtal hafi farið
fram:
Webster: Hver — ég?
Percy: Já, þú.
Webster: Er livað?
Percy: Þú heyrðir það.
Webster: Jæja, svo þú heldur það?
Percy: Einmitt.
Webster: Einmitt?
Percy: Einmitt! Komdu hérna upp í gluggakist-
una, og ég skal éta það sem eftir er af eyranu á
þér.
Webster: Huh! Hver heldurðu eiginlega að þú
sért?
Percy: Komdu bara ef þú þorir!
Webster: (sótroðnar) Ef ég þori? Ég hef nú
aldrei heyrt aðra eins ósvífni. Svona bull! Ég get
bara trúað þér fyrir því, að ég hef étið þér betri
ketti í morgunverð. (Snýr sér að Lancelot.) Viltu
halda á jakkanum mínum meðan ég jafna gúlana
á lionum. Svona, ljúfurinn — komdu bara!
í sömu andrá heyrðist lágur þytur í loftinu, og
Webster var kominn í fulla sókn. Andartaki síðar
VlNNAN OG VERKALÝBURINN
27