Vinnan og verkalýðurinn - 15.02.1951, Qupperneq 34

íell niður úr gluggakistunni og á bókasafnsgóifið
einhver óskapnaður, sem var einni líkast svona
sautján köttum í föstum faðmlögum . . .
Kattábardagi er undir ölluin kringumstæðum
þess virði að horfa á hann, en þó bætti Lancelot
því við, að þó þessi slagur væri með þeim beztu
sem hann hefði séð, þá liefði þó athygli sín ósjálf-
rátt beinzt ennþá meira að biskupinum af Bongo-
Bongo.
í fyrstu lotunni hélzt guðræknissvipurinn
óbreyttur á andiiti biskupsins, og af því varð ekki
annað lesið en skelfing og viðbjóður. „Og þú
líka, Brútus sonur minn,“ virtist hann hugsa,
meðan hann liorfði á eftirlætið sitt mæta árás
Percys með einhverju, sem var einna líkast svona
sextán framlöppum í einni bendu. En allt í einu
virtist vakna hjá honum allt að því trúarlegt stolt
yfir hugrekki og manndómi Websters, og liinn
gamli og góði íþróttaandi, sem blundar í öllurn
mönnum, sagði til sín. Hann lielblánaði í andliti
og augun geisluðu af bardagahug og hann liopp-
aði í kringum áflogahundana og uppörvaði Web-
ster bæði með orðum og tilburðum.
„Prýðilegt! Ágætt! Bravó, Webster!"
„Langaðu honum einn með vinstri löppinni,
Webster!“ hrópaði Lancelot.
„Já, einmitt!“ bergmálaði biskupinn.
„Svona —■ kálaðu honum nú, Webster!“
„Já, endilega!“ sagði biskupinn. „Að vísu kann-
ast ég ekki við orðatiltækið, en mér finnst það
vel viðeigandi þessa stundina. Heyrirðu það,
Webster — kálaðu honum!“
Það var einmitt á þessu sama andartaki, sem
lafði Widdrington kom inn í stofuna. Hún hafði
runnið á hljóðið. Hún kom rétt mátulega til að
sjá Percy svífa í fagurlegum boga upp í glugga-
kistuna, og Webster fast á hælum hans. Percy var
fyrir löngu kominn að raun um, að þarna hafði
hann færzt meira í fang en hann var maður til að
efna, og það eina sem hann þráði þessa stunclina,
var að komast bnrt — sem allra lengst burt frá
Webster. En blóð Websters sauð og kraumaði
ennþá, o'g á óhljóðunum utan við gluggann mátti
greina, að bardaginn væri enn í fullum gangi.
Lafði Widdrington stóð eins og steini lostin.
Þegar hún sá svona farið með eftirlætið sitt, stein-
gleymdi hún öllum hjónabandshugleiðingum
samstundis. Nú var liún ekki lengur hin rólynda
og útreiknaða kona, sem ætlaði sér að teyma bisk-
upinn upp að altarinu, þó hún yrði að svæfa
hann fyrst klóróformi — nú var liún bálreiður og
helsærður kattareigandi. Hún sneri sér að biskup-
inum, og augu hennar skutu eldingum.
„Hvað á þetta eiginlega að þýða?“ spurði lnin
valdsnrannslega.
Biskupinn var líka orðinn æstur, og svaraði
henni fullum hálsi:
„Þetta bölvað kattarillirmi yðar varð sér sjálft
úti um þessa meðferð. Og það verður ekki annað
sagt, en að Webster hafi laskkað rostann í hon-
um!“
„Ja, hvort liann gerði það!“ sagði Lancelot.
„Drottinn minn dýri — vinstri lappar rispan lijá
honum!“
„Já, og hægri klóar rispan frá auganu og út að
eyra!“ hrópaði biskupinn.
„Það stenzt enginn einasti köttur í London
honum snúning!“
„I London?“ sagði biskupinn uppvægur. „Ekki
í öllu Englandi — Ó, elsku Webster minn, heilla-
kallinn!*1
Lafði Widdrington stappaði bálreið í gólfið.
„Eg lreimta, að þér sálgið þessum ketti!“
„Hva-aaða ketti?“
„Þessum ketti,“ svaraði lafði Widdrington og
benti.
Webster stóð í gluggakistunni. Hann var dá-
lítið móður, og eyrað var ver farið en nokkru
sinni áður, en um andlit hans lék hið sjálfglaða
bros sigurvegarans. Nú svipaðist hann um, eins
og hann væri að leita að hljóðnema til þess að
ávarpa háttvirta áhorfendur nokkrum orðum.
„Ég heimta, að þér skjótið þetta villidýr tafar-
laust!“ æpti lafði Widdrington.
Biskupinn mætti augnaráði hennar án þess að.
kvika.
„Frú,“ sagði hann virðulega, „ég hef ekki
hugsað nrér að samþykkja þá tillögu.“
„Ætlið Jrér að neita því?“
„Ég þverneita því. Ég hef aldrei metið Webster
að verðleikum, fyrr en einmitt núna. Ég lít á
liann eins og hvern annan velgerðarmann mann-
kynsins. Árum saman Jiefur hver einasta heiðar-
leg manneskja þráð að gefa þessu mannhaturs-
fulla kattarkvikindi yðar þá ráðningu, sem
Webster var að ]júka við að veita honum. Það er
svo ]angt frá því, að ég eigi til nokkur orð yfir
þakklæti mitt og virðingu. Já, ég ætla sjálfur að
gefa honum með eigin liödnum fullan disk af
hráum fiski.“
Lafði Widdrington dró andann djúpt.
„Sú athöfn fer að minnsta kosti ekki fram á
þessu heimili," sagði hún.
Hún þrýsti á bjölluhnapp.
„Fotheringay,“ sagði hún kuldalega, þegar
yfirþjónninn kom inn. „Biskupinn hefur ákveðið
28
VlNNAN OG VERKALÝÐURINN