Vinnan og verkalýðurinn - 01.05.1955, Side 16

„Eg meðgeng að það er ég og eng-
inn annar, sem hefir dregið sér fé úr
fyrirtækinu“.
Hann talaði hægt, setningin var
þrauthugsuð, en Jón Smiður hinn
ungi draup höfði, er hann hafði þetta
mælt. Samtímis virti hann spegil-
mynd sína fyrir sér í glerplötunni,
sem lá yfir gljáfægða skrifborðinu og
veitti því athygli að hálsbindið hafði
aflagazt. Ósjálfrátt hagræddi hann
hálsbindinu.
Hinir sem við borðið sátu, voru
þrír virðulegir, gráhærðir mektar-
menn, framkvæmdastjórn fyrirtækis-
ins — þeim var orðfall og störðu dol-
fallnir á unga manninn, sem laut yfir
borðið.
„Það er þá í tilefni þessa, sem þér
hafið beðið um fund með okkur?“,
spurði forstjórinn.
„Já“ heyrðist hvíslað frá Jóni Smið.
„Og yður er ljóst, hvaða dilka slík
játning hlýtur að draga á eftir sér
fyrir yður?“
„Já“.
„En vægast sagt er þetta harla ó-
sennilegt“, sagði Hábarður gamli,
stjórnarformaður og hann hristi grá-
an kollinn, svo að nefklemmugler-
augun fóru úr skorðum. „Með miklum
áhuga höfum við fylgzt með starfi yð-
ar síðan þér komuð til okkar. Og
reynsla okkar hefir jafnan verið sú,
að þér séuð skyldurækinn og ná-
kvæmur í starfi, kappsamur og hug-
kvæmur. Við höfum allir borið góðan
hug til yðar — og svo þarf þetta að
koma upp á!“
„Já, þetta er, ef satt skal segja, sár
vonbrigði fyrir okkur" — greip for-
stjórinn fram í. Meginregla okkar
hérna í fyrirtækinu hefir alltaf verið
gagnkvæmt traust okkar í milli, allt
frá þeim lægst setta til hins æðsta, til
þess að verða fyrirtækinu að sem
beztu liði. Einmitt þetta hefir verið
okkar grundvallarregla. Og því var
það að það kom ærið illa við okkur,
þegar við fyrir tveim árum síðan urð-
um fyrst varir við fjárdrátt. Ekki var
það beinlínis vegna peningamissisins,
því tjónið var engan veginn fyrirtæk-
inu hættulegt, heldur var það tilhugs-
unin um það, að meðal trúnaðar-
manna okkar var bragðarefur, sem
laut svo lágt að snuða okkur — snuða
sitt eigið fyrirtæki. Það var þetta
sem særði okkur.
„Alltaf og ætíð höfum við lagt okk-
ur alla fram um að koma í veg fyrir
hverskonar sukk“, greip nú varafor-
maðurinn fram í. „Fyrirtæki okkar,
sem er mikils virt, hefir skyldu bæði
gagnvart sjálfu sér og þjóðfélaginu.
Fyrst og fremst ber okkur skylda til
að hafa hreinan skjöld. Við hefðum
kosið að aldrei væri ástæða til að
bera okkur það á brýn, að við eða
starfslið okkar víki af vegi dyggðar-
54
VINNAN og verhalýðurinn