Vinnan og verkalýðurinn - 01.05.1955, Qupperneq 20

„Lofið þér mér að tala út. Ekki er
óhugsandi að við gætum hækkað laun
yðar eitthvað sem um munaði. Vegna
þess að við berum allir góðan hug
til yðar, gætum við hækkað yður um
einn launaflokk."
„Það bætir ekkert úr skák,“ sagði
Jón Smiður ósveigjanlegur. „Fyrir-
tækið launar engum starfsmanni sín-
um neitt sérstaklega vel. Eg háfði
helzt hugsað mér að byrja brask upp
á eigin spýtur. Auðvitað hlýt ég fyrst
að leysa frá skjóðunni við lögregluna,
segja henni allt af létta og taka út
refsinguna."
„Allt?" spurði stjórnarformaðurinn
og strauk sig niður nefið.
„Já, allt“.
Og stjórnarherrarnir lögðu á ný
höfuð sín í bleyti.
Svo ant er okkur um yður, að við
munum ganga svo langt sem unt er
yður til bjargar," sagði forstjórinn.
„Það er beinlínis ætlan okkar að
sleppa yður við að endurgreiða fjár-
dráttinn. Okkur hlýtur að lánast, að
dylja þetta í reikningunum með ein-
hverjum ráðum.
„Ykkur ætti ekki að verða skota-
skuld úr því,“ sagði Jón Smiður.
„Og þá losnum við við, eða réttara
sagt þér við, að blanda lögreglunni
í málið.“
Og Jón Smiður brosti sínu yndis-
legasta brosi til stjórnarherranna við
borðið.
„Þá ætti mér ekki að vera neitt að
vanbúnaði, að byrja á mínu eigin
fyrirtæki," sagði hann.
„Það var lóðið“.
„Bara að mér takist að svæla út
stofnfé," bætti Jón við.
Og enn einu sinni gengu augnagot-
urnar milli hinna virðulegu stjórn-
arherra.
„Til þess að sanna yður að við erum
ekki með neina smásmygli, erum við
reiðubúnir að hjálpa yður um 20 þús-
und krónur til að byrja með, sem
stofnfé."
„En ég kemst ekki af með minna
en 50 þúsundir," sagði Jón.
„Er það nú ekki íulllangt gengið
sérstaklega með tilliti til þess að um
fjárdrátt hér í fyrirtækinu er ....“
byrjaði varaformaðurinn, snöggur
upp á lagið.
„Jú, og sei sei jú“, sagði Jón og
var hinn sáttfúsasti. „Það hefur líka
alltaf verið ætlan mín að gefa mig
fram við lögregl...."
„Þá segjum við bara 50 þúsund".
sagði stjórnarformaðurinn. „En þar
með er allt kjaftæði um lögreglu og
þvílíka óhugnan úr sögunni."
„Ekki nema sjálfsagt,“ sagði Jón
smiður, þakkaði stjórnarherrunum
fyrir ánægjulegan fund, skilning
þeirra og góðvild alla. —
„Jæja þá,“ sagði Magnús konoristi,
sem hafði beðið með eftirvæntingu
eftir Jóni á fremri skrifstofunni.
„Eg meðgekk að hafa verið valdur
að fjárdrættinum," sagði Jón Smiður.
„Þú“. Magnús kontoristi starði
bpnum munni, en samtímis var sem
fargi væri létt af svartri samvizku
hans.
„Já,“ en við urðum sammála um að
láta allt liggja í þagnargildi. Eg fer
héðan úr fyrirtækinu og byrja sjálfur
upp á eigin spýtur. Þeir skenktu mér
hvorki meira né minna en 50 þúsundir
í stofnfé."
Munnur Magnúsar opnaðist ennþá
meir. Hann gapti.
„Þetta verður að kallast útkoma í
lagi eftir að hafa meðgengið stóran
58
VINNAN og verkalýðurinn