Bergmál - 01.02.1948, Qupperneq 11

1 94 8 ------------------------
unga Plautius, öldungaráðs-
manni
Hatursglampi kom í augu
Mæsu.
„En skartgripaskrínið, hvar
er það?“
„Hér er það, frú“, sagði Sora
og rétti það Mæsu.
Mæsa hrifsaði það til sín, því
að hún var fégráðug. En á næsta
augnabliki þeytti hún því frá
sér, og spratt á fætur. Hún
hröklaðist aftur á bak, gripin
ofsalegii hræðslu. Hún hafði
snert á skríninu, — sem Sora
hafði haldið á — og Sora var
með pestina. Skelfingin hertók
hana. Hún kallaði æðisgengin
á varðmenn og skipaði þeim að
fleygja Soru fyrir eiturnöðr-
urnar.
Er varðmennirnir drógu burt
Soru, sem var fárveik orðin af
hitasótt, fleygði Mæsa sér á legu-
bekkinn og titraði af angist og
ótta. — Skömmu síðar reis hún
á fætur og hraðaði sér til
skemmu sinnar. Hún þeytti af
sér dýrindis klæðnaði sínum og
nakin stóð hún frammi fyrir
speglinum í silfurumgjörð og
rannsakaði sjálfandi líkama sinn
frá hvirfl til ilja. — Hún grand-
skoðaði bjóstin, bakið, fæturna
— nei þar var ekkert, þar voru
---------------- B E R G M Á L
engir bláir blettir. Hrafnsvart
hárið á líkama hennar varð enn
dekkra en venjulega, því að
hún var náföl, og kolsvört aug-
un stungu í stúf við hvítt and-
litið.
Og þá kom hún auga á þá,
allt í einu . Þeir voru á úlnliðn-
urn. Tveir litlir bláir dílar, sem
urðu dekkri smám saman. Pest-
in! Það var engum efa undir-
orpið. Hún var með pestina;
dauðadæmd.
Hún lét fallast niður í stól.
Augun voru dökk sem gröfin og
andlitið hvítt sem kalk. Hún
strauk hendinni um ennið, það
var rakt af svita. Hún boraði
höndunum niður í púðana og
reif þá í sundur með krampa-
kenndu fálmi milli langra fingr-
anna. Herbergið var sem í þoku
fyrir augum hennar.
Dyrnar opnuðust og Jacund-
us stóð í gættinni.
„Mæsa“, sagði hann. „Nero
spyr eftir þér og vill finna þig“.
Hún starði á hann — svo brast
hún í brjálæðiskenndan hlátur.
„Nero“.
Hún hló aítur. Hún ætlaði að
standa á fætur, en féll um leið
flöt á gólfið og hreyfði sig ekki
eftir það.
9