Bergmál - 01.02.1948, Qupperneq 14

F E B R Ú A R
B E R G M Á L
það undir vissan flokk og set tölumerki við það í mínu mannfræði-
lega safni. En þar var ekkert, sem nokkuð var í varið. Þar voru
menn af öllum stéttum. Ungir, lífsglaðir menn frá Ameríku, sem
ætluðu að bregða sér til Evrópu, sömuleiðis rosknir og ráðnir
menn, handverksmenn, farandsalar, enskir þurradrumbar, prestar
og ungar stúlkur og gamlar fi'úr, sá margbreytti múgur, sem vana-
lega gefur að líta á gufuskipum Atlantshafsins. Síðan sneri ég mér
frá farþegunum og horfði til strandar Ameríku, sem var að hverfa
og fann um leði til sárs saknaðar, því að þar hafði ég lifað marga
gleðistundina. Hinum megin á þilfarinu, lá stór hrúga af ferða-
pokum og öðrum farangri, sem enn hafði ekki verið látinn niður
í skipið. Af því að ég kunni bezt við mig þar sem ég gat verið einn
fyrir mig, þá dró ég mig út úr fjöldanum og valdi mér stað þar á
bak við farangurshrúguna, út við borðstokkinn, settist þar niður á
kaðlabunka og tók að hugsa um alvöru lífsins. Allt í einu heyrði
ég, að sagt var rétt hjá mér:
„Hér er hentugur staður, hér heyrir enginn til okkar; hér skul-
um við setjast og tala saman“.
Ég leit upp og sá að hinum megin við hrúguna stóðu þeir tveir,
sem komu rétt í því sem skipið var að leggja frá landi.
Auðsjáanlega höfðu þeir ekki tekið eftir að ég sat þarna saman
krepptur á bak við farangurshrúguna.
Sá, sem talað hafði, var maður hár vexti, magur, fölleitur, jarpur
á hár og skegg. Hann var mjög hvikur og órólegur í bragði.
Félagi hans var lágur maður, riðvaxinn, rjóður í andliti, ein-
beittur og alvarlegur á svip. Hann hafði vindil í munni og bar yfir-
höfn á vinstri handlegg. Þeir litu báðir í kringum sig, augljóslega
til að gá að, hvort nokkur væri sá í nánd, sem gæti heyrt til þeirra.
„Já, þetta er einmitt staðurinn til þess“, heyrði ég að hinn sagði.
Þeir settust þar niður á vörubagga, sneru að mér bakinu og tóku
að tala saman; og mjög nauðugur varð ég að standa þarna á hleri
og hlusta á samtal þeirra.
„Jæja, Muller“, sagði sá hái, „þá erum við komnir klaklaust með
hann út á skipið“.
„Já, víst er það“, svaraði sá, sem Muller var nefndur.
„Það mátti ekki tæpara standa".
12