Bergmál - 01.02.1948, Side 64

B E R G M Á L------------------------------------F E B R Ú A R
mannskcpna, sem fróðlegt væri að horfa á, en betra að halda sér f
hæfilegri fjarlægð frá.
En Davíð tók varla eftir honum. Þegar hann mætti St. Pierre,
stanzaði hann og horfði beint í augu hans. Flestir manna St. Pierres
voru svo nálægt að þeir gátu heyrt hvað þeim fór á milli.
St. Pierre brosti og rétti Davíð höndina eins og hann hafði gjört
áður í káetunni, og heilsaði honum með sinni þrumuraust.
Davíð svaraði engu og lét sem hann sæi ekki framrétta hönd hins.
Augnablik horfðust þeir í augu, en svo sló Davíð St. Pierre eld-
snöggt með flötum lófa á kinnina, var það rokna högg.
Það tók St. Pierre augnablik að átta sig, en svo réðist hann fram
eins og villidýr, hver vöðvi í skrokk hans var spenntur, augun skutu
gneistum, svipur hans var nærri dýrsiegur af bræði. í augsýn manna
sinna hafði hann orðið fyrir þeirri mestu móðgun, sem nokkur
maður í Three-Rivers héraðinu gat orðið fyrir; að vera gefið utan-
undir með lófanum. Það rumdi í Bateese, nú var útlit á að St. Pi-
erre mundi drepa manninn, sem hafði slegið hann og hann sá
fram á að hans eigin bardagi mundi fara út um þúfur, því að eftir
þetta gat enginn maður í norðurhéruðunum barizt við Davíð fyrr
en St. Pierre hefði gert sínar sakir upp við hann.
Davíð var tilbúinn að mæta hinum óða manni. En þá sá hann
að St. Pierre átti í miklu stríði við sjálfan sig. Bræðin hvarf smám
saman af svip hans, en samt voru hnefar hans krepptir er hann
hvíslaði að Davíð:
„Meintuð þér þetta sem spaug?“
„Nei, mér var alvara St. Pierre“, sagði Davíð, „þér eruð huglaus
ræfill. Ég synti út í flekann í gærkvöldi og sá gegnum káetuglugg-
ann hvað fram fór þar. Þér eruð ekki verðugur þess að heiðarlegur
maður berjist við yður, en ég skal samt gera það ef þér eruð ekki
of blauður til að voga því, sem við lögðum undir“.
St. Pierre rak upp stór augu og í nokkrar sekúndur starði hann
á Davíð eins og hann væri að reyna að komast til botns í því hvað
hann eiginlega meinti. Hinir stóru hnefar hans slöppuðust og æðið
rann af honum. Þeir, sem viðstaddir voru urðu undrandi er þeir
sáu breytinguna, því að þeir höfðu bæði heyrt og séð móðgunina,
62 -