Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 7

1952
iku, sem mér fannst ótrúlega
falleg. Hún var ljóshærð og blá-
eyg og ungleg.
Stuttu síðar þurfti faðir Mon-
iku að bregða sér að heiman og
vitja sjúklinga sinna. Hann var
spítalalæknir. Ég settist þá við
hliðina á frú Sonju í sófann og
Monika settist gegnt okkur á
stól og horfði á okkur.
„Þú ættir að fara að hátta,
Monika mín,“ sagði mamma
hennar.
„Ég er ekki syfjuð,“ sagði
Monika.
„Það er orðið framorðið,“
sagði mamma hennar.
„Pabbi sagði að ég mætti vera
á fótum þangað til hann kæmi
heim,“ svaraði Monika ákveðin.
í það skipti leizt mér ekkert vel
á Moniku. Mér leizt miklu bet-
ur á móður hennar.
Ég vissi, að mamma Moniku
þurfti ýmislegt að segja mér. Og
ég átti margt ótalað við hana, en
auðvitað gátum við ekkert sagt
á meðan Monika var nærstödd.
Að lokum sofnaði hún í stóln-
um og ég bar hana í fanginu upp
í herbergi hennar. Þegar ég
lagði hana út af í rúmið opnaði
hún augun, hún var þá samt
glaðvakandi.
„En hvað það er dásamlegt að
láta bera sig í fanginu,“ sagði
----------------- Bekgmál
hún. Ég starði undrandi á hana.
Hún kom mér sannarlega á ó-
vart.
„Ég er miklu léttari heldur en
mamma,“ sagði hún og horfði
glettnislega á mig.
Ég sagði Sonju frá þessu þeg-
ar ég kom aftur niður í stofuna.
„Ég er stundum alveg undr-
andi á henni,“ sagði hún.
Andartaki síðar kom faðir
Moniku heim.
Það liðu fjórtán ár áður en
ég sá Moniku næst. Ég hafði
dvalið utanlands allan þennan
tíma og aðeins skrifað vinum
mínum endrum og eins, eins
og gengur. Ég hringdi til Walt-
ers Symre vinar míns jafnskjótt
og ég hafði komið mér fyrir í
gistihúsi, og bauð hann mér
strax í heimsókn eins og vant
var. Þetta var á jóladag. Ég
kom fremur seint í heimboðið
og þegar ég kom var húsið fullt
af gestum. Það var mest allt
ungt fólk, svo að mér fannst ég
vera hálfgerður öldungur, enda
þótt ég væri aðeins fjörutíu og
sex. Það var verið að dansa, er
ég kom. Walter og Sonja hafa
ekkert breytzt hugsaði ég. Ef
til vill var Walter svolítið
þreytulegur, en það er ekki ó-
algengt um lækna. Ég heilsaði
5