Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 9

1 952 '------------------------
hlæja. „Þú hefir afburða gott
minni.“
Hún strauk með bendifingri
yfir kinnina á mér.
„Þú vildir losna við mig þá,“
sagði hún.
„Ekki minnist ég þess,“ svar-
aði ég.
„O — þú manst það víst. Pabbi
fór á spítalann og þú sazt við
hliðina á mömmu í sófanum.“
„Nú — og hvað svo?“
Hún pírði með augunum.
„Hvað skyldi hafa gerzt, ef
ég hefði hlýtt því að fara strax
í rúmið þá?“ hálf-hvíslaði Mon-
ika.
Grammófónninn þagnaði. Ég
starði á haan. „Uss, þú ættir að
blygðast þín, Monika,“ sagði ég
og leiddi hana að borði með vist-
um og drykkjarföngum, „nú
ætla ég að fara og spjalla við
pabba þinn.“
Ég fór úr boðinu um tólfleytið
og bað þau Walter og Sonju að
skila kveðju til Moniku, til þess
að þurfa ekki að trufla unga
fólkið á dansgólfinu. Ég ók í bíl
til gistihússins míns og á leið-
inni hugsaði ég um Moniku. Hún
hafði ávalt komið mér á óvart
hingað til, en í þetta skipti hafði
ég snúið á hana, með því að læð-
ast svona á brott. Upp á hverju
----------------- Bergmál
skyldi hún annars hafa tekið í
kvöld? ... Þegar ég kom inn í
herbergi mitt í gistihúsinu brá
mér heldur en ekki í brún. Mon-
ika sat í hægindastólnum út við
gluggann og reykti cigarettu.
„Undrandi?“ spurði hún.
„Hvernig komst þú hingað?“
„Kom í bíl. Ég sá þegar þú
stakkst af og fékk einn af þess-
um unglingsbjálfum til að aka
mér hingað. Dyravörðurinn
hérna virðist mjög skilnings-
góður náungi.“
„Hvað vilt þú hingað?“
Hún stóð á fætur, gekk alveg
að mér og horfði glettnislega í
augu mér. Svo hló hún. „Ég vil
vera hér í nótt,“ sagði hún. Ég
blátt áfram hrökk í kút, er hún
sagði þetta. Ég vissi, að hún
myndi koma mér á óvart, en
þetta kom alveg flatt upp á mig.
„Þú — þú ættir að skammast
þín, Monika."
Varir hennar voru aðeins
nokkra centimetra frá andliti
mínu, hún andaði þungt.
„Já, kannski — kannski ætti
ég að gera það — en ég geri það
ekki.“
„Það væri réttast að ég tæki
þig og hýddi þig,“ sagði ég og
stundi.
„Þú mátt gera það — ef þú
vilt — en ég get ekkert að því
7