Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 59

1952
B E RG M A I
„Það er ekkert það til, sem peningar geta ekki áorkað, góða mín.
Ef beitt er réttum aðferðum, þá er hægt að lækna yður af eitur-
lyfjaástríðunni, á nokkrum vikum, og nú vil ég stinga upp á því, að
þér komið með okkur á morgun, sem gestur minn og ferðafélagi
Cynthiu. Ég mun sjá um, að sérfróður læknir í Bandaríkjunum
stundi yður.“
Þetta göfugmannlega tilboð var eins og að drukknandi manni
hefði verið rétt hjálparhönd.
Var henni óhætt að byggja á þessu? Eða var þetta einn af þeim
óskadraumum, sem eiturlyfið skapaði í heila hennar, til þess að
kvelja hana? Lækning myndi verða til þess, að hún gæti snúið til
Jim á ný — höndlað þá gæfu, sem henni hafði boðist. Hin sterka
þrá hennar eftir frelsi frá þeim fjötrum, sem nú héldu henni í helj-
argreipum, lýsti svo greinilega úr tárvotum augum hennar, að
herra Darlow tók það sem samþykki af hennar hálfu.
„Við ökum niður til Southampton á morgun. Og, ég vonast eftir
yður hingað eigi síðar en um hádegi. Komið með farangur yðar með
yður, og látið mig svo um allt annað.“
Hún ætlaði að fara að votta honum þakklæti sitt, en hann greip
fram í fyrir henni: „Þakklætisskuld mín við yður, er svo mikil,
að ég mun aldrei geta greitt hana að fullu. Eruð þér vissar um, að
enginn geti hindrað yður í bví að koma?“
„Það fær enginn að vita af því,“ hálf-hvíslaði hún. „Ég verð kom-
in hingað um hádegi.“
Hin nýfædda von hennar, virtist hleypa í hana nýjum þrótti.
Með því að bjarga Cynthiu Darlow, var hún jafnframt að bjarga
sjálfri sér. I kvöld varð hún að fara í Speglasalinn eins og venju-
lega, því að Richard Orme myndi fara að grennslast um hana, ef
hún mætti ekki, en — fyrst varð hún að hitta Jim.
Hún varð að gera honum það ljóst, að hún hefði verið veik, og
væri að fara á brott, til að leita sér lækningar — og að framtíð
þeirra, ef hann var ennþá fús til að byggja hana upp með henni,
var undir því komin hvernig lækningin heppnaðist og þau yrðu
því að bíða þar til hún væri viss um að hún hefði læknast.
Jim hafði sagt upp íbúðinni, sem hann hafði ætlað þeim tveim,
þegar hún hafði brugðist á síðustu stundu, og leigði ennþá gamla
57