Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 12

Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 12
Desember Bergmál ---------------------- einu sinni að segja Manga frá stórum fiski, sem hann var næst- um búinn að veiða. „Álíka stór og meðalhvalur, var það ekki,“ rpurði Mangi ísmeygilega. „Ég hafði hval fyrir beitu,“ svaraði Jói. Þessa sögu er ekkert sérlega auðvelt að segja. Ykkur kann að furða á því. Sagan er alls ekki sem verst og lítur vel út á prenti. Söguhetjurnar þekkja allir og fiskisögur eru fremur vinsælar. En hvað er þá að? Endahnút- ur sögunnar eða lykillinn að henni felst í síðustu setning- unni: „Ég hafði hval fyrir beitu.“ Sagan nær hámarki sínu þarna og miðast öll við þessa setningu. En varastu að hafa eftirmála — ekki stakt orð í viðbót. Þetta virðist í fljótu bragði ekki nein vísindi, en það eru þessi smáatriði, sem skilja milli góðra og leiðinlegra sögu- manna. 5. Vertu ekki allt of hrifinn af sjálfum þér. Þú átt að njóta þess að segja söguna, en þú mátt ekki skellihlæja að þinni eigin fyndni, hvorki eftir né áð- ur en þú segir hana. Og segðu aldrei — ALDREI — sögur, þar sem þú ert sjálf(ur) hetjan. Þú mátt ekki hafa betur en hinn náunginn, ekki fara með sigur af hólmi. Það skiptir engu, hversu sakleysislega þú laum- ar þessu inn í söguna, það verð- ur óðar farið að stinga saman nefjum um þig og tala um þenn- an, sem sé að segja frægðarsög- ur af sjálfum sér. Og það verður þér áreiðanlega lífstíðarstarf, að fá menn ofan af þessari skoð- un ef þú stígur slíkt víxlspor. 6. Lærðu söguna, svo að þú kunnir hana. Það er e. t. v. ekki nauðsynlegt að læra hana frá orði til orðs, en þú ættir að leggja hana vel niður fyrir þér oft og mörgum sinum, áður en þú „ýtir úr vör“. Þetta er nauð- synlegt til þess að geta sagt söguna reiprennandi og með réttum áherzlum. Og hér eins og ævinlega, þegar maður þarf að koma fram sem ræðumað- ur, margborgar sig að vera vel og rækilega þjálfaður og undir- búinn. Maður nokkur var á heimleið að næturlagi, allvel hífaður og mætti öðrum svipuðum í Austurstræti. „Heyrðu vinur,“ sagði sá, sem var á heimleið. „Veiztu hvað klukkan er.“ „Já,“ svaraði hinn. „Þakka þér kærlega fyrir," sagði sá fyrrnefndi og hélt áfram heim á leið. 10
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Bergmál

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bergmál
https://timarit.is/publication/1971

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.