Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 20

\
/
Bergmál -------------------
*
mér líka mjög vel við þau. Hún
vildi ekki, að neinn nema ég
gæfi henni meðölin ... hún
reisti sig í rúminu, veslings
stúlkan, og tók meðölin úr hendi
minni með minni hjálp og svö
starði hún á mig ... Hjartæmitt
var komið að því að bresta,
fannst mér. Og svo versnaði
henni stöðugt — stöðugt. Hún
deyr,, hugsaði ég; hún hlýtur að
deyja. En trúðu mér, ég vildi
heldur sjálfur hafa látið grafa
mig, og svo voru þær systur
hennar og móðir og horfðu á
mig ... og traust þeirra á mér
fór dvínandi. „Jæja, hvernig
líður henni?“ „Ó, ágætlega, á-
gætlega!“ Já, vissulega ágæt-
lega! Ég var hugstola. Og nótt
eina sat ég aleinn yfir sjúklingi
mínum. Vinnustúlkan var þar
að vísu líka og hraut eins og hún
ætti lífið að leysa. En ég gat ekki
álasað veslings stúlkunni, hún
var dauðþreytt eins og ég. Alex-
öndru Andreyevnu hafði liðið
mjög illa þetta kvöld, hún hafði
mikinn hita. Hún bylti sér á
allar hliðar fram að miðnætti;
loksins virtist hún sofna; að
minnsta kosti lá hún hreyfing-
arlaus, lampinn logaði glatt
framan við Kristsmyndina í
horninu. Ég sat hjá henni og
hvíldi höfuðið í höndum mér, ég
-------------Desember
dottaði meira að segja annað
slagið. Allt í einu fannst mér
einhver koma við mig. Ég sneri
mér við ... Guð minn góður,
Alexandra Andreyevna starði á
mig galopnum augunum ... var-
ir hennar voru opnar og augu
hennar brunnu. ,;Hvað er að?“
„Læknir, er ég að deyja?“ „Guð
sé oss næstur!“ Nei, læknir, nei,
segið mér ekki að ég muni lifa
... segið það ekki ... Ef þér
vissuð ... Hlustið þér á mig, í
guðanna bænum, leynið mig
engu,“ og hún tók andköf. „Ef
ég fæ að vita með vissu, að ég
muni deyja ... Þá skal ég segja
yður allt — allt!“ „Alexandra
Andreyevnaj, ég grátbæni yð-
ur, talið ekki svo!“ „Takið eft-
ir; ég hefi alls ekki sofið ... Ég
hefi horft lengi á yður ... í guðs
bænum! ... Ég treysti yður, þér
eruð góður maður, heiðarlegur
maður; ég sárbæni yður í nafni
alls þess, sem heilagt er í þess-
um heimi — segið mér sannleik-
ann! Ef þér vissuð, hve miklu
það skiptir mig! ... Læknir,
segið mér það í guðanna bæn-
um ... Er ég í lífshættu?“ „Hvað
get ég sagt yður, Alexandra
Anndreyevna?" „Ég bið yður í
guðs bænum!“ „Ég get ekki far-
ið á bak við yður,“ segi ég, „Al-
exandra Andreyevna, þér eruð
18