Bergmál - 01.12.1952, Qupperneq 19

1 9 52 -------------------------
raun, er þegar honum er treyst
skilyrðislaust og finnur þó
glögglega, að hann er alls ófær
að bjarga nokkru. Það var ein-
mitt þess konar trúnaðartraust,
sem öll fjölskiylda Alexöndru
Andreyevnu sýndi mér. Þau
höfðu gleymt því, að hún var
hættulega veik. Og ég líka, að
mínu leyti, fullvissa þau um, að
ekkert sé að óttast, en samt nag-
ar kvíðinn sál mína. Og til að
auka enn á vandræðín, voru
vegirnir í þvílíku ásigkomulagi,
að ekillinn var stundum heilan
dag að ná meðölum frá þorpinu.
Og ég vék aldrei frá hlið sjúkl-
ingsins, ég gat ekki slitið mig
burt; ég segi henni sögur og
spila við hana. Ég vaki yfir
henni á næturnar. — Gamla
mamma hennar þakkar mér með
tárin í augunum, en ég hugsa
með sjálfum mér: JÉg verð-
skulda ekki þakklæti yðar.“ Og
ég skal játa það hreinskilnis-
lega — það er engin ástæða að
halda því lengur leyndu fyrir
þér — að ég elskaði sjúkling
minn. Og Alexöndru Andrey-
evnu gazt orðið vel að mér;
stundum leyfði hún engum að
vera inni í herberginu nema
mér. Hún fór að tala við mig,
spyrja mig spurninga hvar ég
hefði lært, hvernig ég byggi,
-------------- Bergmál
hverjir ættingjar mínir væru og
hvaða kunningja ég ætti. Ég
vissi, að hún mátti ekki tala, en
að banna henni það — að banna
henni það svo hrifi, þú skilur
mig — það gat ég ekki. Stund-
um greip ég um höfuð mér og
spurði sjálfan mig: „Hvað ert
þú nú að gera, bófi?“ ... Og svo
þrýstir hún hönd mína og horf-
ir á mig, horfir lengi og snýr
sér svo undan, stynur og segir:
„En hvað þú ert góður!“ Augu
hennar gljáðu af sótthita, voru
stór og dreymandi ... „Já,“ seg-
ir hún, „þú ert góður við mig;
þú ert ekki eins og nágrannar
okkar ... Nei, þú ert ekkert lík-
ur þeim ... Hvers vegna hitt-
umst við ekki fyrr en nú!“
„Alexandra Andreyevna, vertu
róleg,“ segi ég ... „Ég skil ekki,
trúðu mér, hvernig ég hefi ...
en vertu nú róleg ... Allt verð-
ur gott, þú verður frísk aftur.“
„En hér verð ég að skjóta því
inn í,“ sagði læknirinn og beygði
sig áfram og lyfti brúnum, „að
þau umgengust nágranna sína
mjög lítið, af því að þeir fátækari
stóðu þeim langt að baki í menn-
ingu og stolt þeirra var of mik-
ið, til að þau umgengust hina
efnáðri. Þau voru óvenjulega
siðmenntuð, það er heilagur
sannleikur, og þess vegna féll
17