Bergmál - 01.12.1952, Síða 21

1952
vissulega í hættu; en guð er
miskunnsamur!“ „Ég á að deyja,
ég á að deyja.“ Og henni virtist
létta við þetta, svipur hennar
varð svo glaður. Ég varð ugg-
andi. „Verið óhræddir, verið
óhræddir! Ég óttast dauðann
alls ekki.“ Hún settist allt í
einu upp og studdi sig fram á
handlegg sinn. „Nu ... já, nú
get ég sagt yður, að ég er yður
innilega þakklát ... að þér eruð
svo vænn og góður ... að ég
elska yður!“ Ég horfi á hana eins
og bergnuminn. Þetta var hræði-
leg raun fyrir mig eins og þú
getur skilið. „Heyrið þér það, ég
elska yður!“ „Alexandra Andr-
eyevna, hvernig get ég verð-
skuldað —.“ „Nei, nei, þér skilj-
ið ekki, þér skiljið mig ekki.“ —
Og allt í einu teygði hún fram
handleggina og tók höfuð mitt
í hendur sér og kyssti mig ...
Þú getur nærri, það munaði
minnstu, að ég hljóðaði. Ég kast-
aði mér á knén og grúfði andlit-
ið í koddann. Hún talaði ekki;
fingur hennar fóru titrandi um
hár mitt; ég legg við hlustirnar,
hún grætur. Ég fór að hugga
hana, telja um fyrir henni ...
Ég veit í rauninni ekki, hvað ég
sagði við hana. „Þér vekið
vinnustúlkuna,“ segi ég. „Alex-
andra Andreyevna, ég held, að
--------------- BergmAl
þér ... trúið mér ... verið róleg-
ar.“ „Hættið, hættið,“ sagði hún
áköf. „Iiugsið ekki um þau,
leyfum þeim að vakna; leyfum
þeim að koma inn ... það skipt-
ir engu máli; ég er að deyja,
skiljið þér það ... Og við hvað
eruð þér hræddir? Hví eruð þér
hræddir? Lyftið höfðinu ...
Eða, kannske elskið þér mig
ekki, ef til vill missýnist mér ...
Ef svo er, fyrirgefið mér.“ „Al-
exandra Andreyevna, hvað er-
uð þér að segja! ... Ég elska yð-
ur, Alexandra Andreyevna.“
Hún horfði í augu mér og
breiddi út faðminn móti mér.
„Takið mig þá í faðminn.“ Satt
að segja, skil ég ekki enn, að
ég skyldi ekki tapa vitinu þessa
nótt. Ég fann, að sjúklingur
minn lagði líf sitt í hættu. Ég
veit, að hún er ekki með sjálfri
sér; ég veit líka, að hún hefði
ekki ljáð mér hugsun, ef hún
hefði ekki talið sig vera dauð-
vona, og, hvað sem hver esgir,
þá er sárt að deyja á tvítugu, án
þess nokkurn tíman að hafa
þekkt ástina; það var þetta, sem
kvaldi hana; og þess vegna var
það, að hún leitaði til mín í ör-
væntingu sinni ... skiljið þér
nú? En hún þrýsti mér að sér
og vildi ekki sleppa mér. „Sýnið
mér linkind, Alexandra Andr-
19