Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 38

Amerískur hermaður segir hér frá minnisverðum atburði,
sem gerðist austur í Kína á jólunum 1944.
Jólasöngur og sprengjuregn
Eftir John Manson
í desembermánuði árið 1944
var ég staddur austur í Kína og
hafði þá dvalist þar í tvö ár,
sem flugmaður á orustuflug-
vél (B-25) í flugsveit Chenn-
aults ehrshöfðingja, en þessi
flugsveit var nefnd „Flying
Tiger“ (Tígrisdýrið fljúgandi).
Á jóladag sat ég ásamt tveim
félögum mínum í rökkrinu inni
í svefnskála mínum og starði
inn í glæðurnar í koksofninum.
Við vorum allir að hugsa um
það, hvað við gætum gert til
þess að láta þessi jól, þarna í af-
skekktu fjallahéraði Kínaveld-
is, líkjast raunverulegum jólum
heima.
Það voru nokkur grenitré
standandi upp úr rauðleitum
aurnum í hlíðum Yangkaii —
svo að við hefðum þess vegna
getað haft jólatré hjá okkur.
En það vantaði kerti, til þess að
hægt væri að hafa jólaljós og
það vantaði allar gjafir. — Það
var ekki einu sinni til sæmileg-
ur dósamatur hvað þá annað.
Útlitið var því alls ekki glæsi-
legt.
Heima í Wisconsin mundu
pabbi og mamma skreyta jóla-
tré fyrir Tomma litla, bróð-
ur minn. Og þau mundu fara til
kirkju og hlýða á aftansöng.
„Heyrið þið, strákar,“ sagði
ég skyndilega. „Það er guðs-
þjónusta í samkomuhúsinu nið-
ur frá í kvöld ... alveg eins og
heima. Ættum við ekki að fara
þangað?“
„Alveg eins og heimá,“ át Wil-
more upp eftir mér, súr á svip
og fremur háðslegur.
Við þögðum allir góða stund.
„Ég held að það sé bezt, að
við förum,“ sagði Marcus að
lokum. „Við getum ekkert ann-
að af okkur gert, hvort sem
er ...“
Það var næstum aldimmt, er
við félagarnir lögðum af stað,
36