Bergmál - 01.12.1952, Síða 60

Bergmál ----------------------------------------- Desember
herbergið sitt. — Gleðin og eftirvæntingin, ástin og umhyggjan,
sem skein úr augum hans, er hann opnaði dyrnar fyrir henni, hafði
næstum komið henni til að gleyma áformi sínu og varpa sér í fang
hans.
„Binnie! Þú ert komin aftur —“
„Viltu gera það fyrir mig, Jim, að lofa mér að tala út, áður en
þú segir nokkuð,“ sagði hún, biðjandi. „Ég kom aðeins til að segja
þér það, að ég hefi verið veik, og mér er sjálfri um að kenna. Nú
er ég að fara í burtu til þess að reyna að ná jafnvssgi á ný. Ég fer
af landi burt í nokkrar vikur, eða ef til vill nokkra mánuði, og —“
—hún missti vald á rödd sinni — „ef þú getur ennþá látið þér þykja
vænt um mig, eftir allt, sem ég hefi gert til að særa þig — Jim —
elsku vinur minn, viltu þá bíða mín?“
Hundruð spurninga brunnu á vörum hans, en náfölt andlit henn-
ar og óeðlilegur gljái í augum hennar, kom honum til að stilla sig
um að spyrja nokkurs. Ef hann tæki eitt rangt skref, myndi hún
skelfast og fara fyrir fullt og allt.
„Ég mun bíða þín,“ sagði hann viðkvæmnislega. „Ég ætla ekki
að spyrja þig neins, Binnie. Ég ætla að treysta þér í blindni, treysta
því, að þú komir aftur til mín.“
„í þetta skipti mun ég ekki bregðast þér,“ hvíslaði hún, alvar-
leg á svip. „Það er enginn annar karlmaður í spilinu, og verður
aldrei annar. Ég sagði þér ósatt, þegar ég sagði það,“ Andartak
hikaði hún, en svo bauð hún honum varir sínar. Henni fannst
streyma um æðar sér óumræðileg hlýja, er hann þrýsti henni að
sér og kyssti hana.
„Segðu Sue, að hún þurfi ekki að hafa áhyggjur framar, mín
vegna,“ hvíslaði hún, við vanga hans.
Hún losaði sig úr faðmi hans og andartaki síðar var hún farin.
8. KAFLI.
Litla rauða hylkið.
Bjartur og hlýr sólargeisli, sem féll í andlit hennar vakti Binnie
af þungum, óeðlilegum svefni. Skyndilegur ótti greip hana, er hún
— 58 —
C