Víðförli - 01.03.1947, Qupperneq 41

NORSKA KIRKJAN HERNÁMSÁRIN
39
er Fröyland hét, til biskups á biskupsstól Oslóar og nokkra
aðra í ýnis biskups- og prestsembætti í Noregi. Iteyndist þetta
lítt hallkvæmt, og varð en „nýja kirkja“.að spotti og háði um
endilangan Noreg og víða um heim.
En nú naut forystu Berggravs eigi lengur. Varð prófess.or
Iíallesby því sjálfkjörinn forystumaður um sinn. Gegndi hann
starfi þessu af frábærri þekkingu og viti, samningslipurð og
víðsýni. Margt bar til tíðinda þennan tíma, þó að eigi sé
greint hér. En raunar mátti heita svo, að líkt væri ástatt
nú í Noregi og fyrrum í Róm á ofsóknartímunum. Kristið
starf fór fram miklu meir í leyndum en áður var.
En tvennt var það, sem olli mestum átökum. Eð fyrra var
gyðingaofsóknir Quislings en hitt var vinnuútboðið, þar sem
norskum þegnum var gjört skylt að hlýða kalli og vinna í her-
gagnaiðnaði Þjóðvcrja, eða m. ö. o. að smíða vopn á eigin þjóð.
Gegn hvoru tveggja hófu þeir Hallesby og Ilope öflug mót-
mæli ásamt fleirum. Báru þeir Guðs orð fyrir sig sem fyrr og
voru mjög djarfyrtir í garð Quislings og stjórnar hans. Öll þjóð-
in reis og í gegn og náðu fyrirmæli Quislings eigi frarn að ganga
neina að litlu leyti.
En nú var mælirinn fylltur. Hallesby og Iíope voru teknir
fastir í maí 1943, eða rúmu ári síðar en Berggrav, og settir
inn á Grinifangelsið illræmda. Þar voru þeir haldnir allt til
stríðsloka og Hallesby auk þess oft lamgtímum saman í eins-
mannsklefa, dimmum og fúlum. En sagan frá ofsóknartímunum
í Róm endurtók sig. Ekkert fékk bugað enn. kristna söfnuð,
hvorki þá, er við fangelsi og þrælkun áttu að búa, né hina, er
enn fóru frjálsir ferða. „Eins og dagarnir eru, mun styrkur
yðar vei-ða“, segir Guðs orð.
Eftir handtöku þeirra Iíallesby og Hope, var eigi annað fært
en starfa með öllu í leyndum — í Katabombunum — sem á
'fyrstu öld kristninnar. En þótt foringjarnir allir væru nú innan
múra fangelsanna, komu nýir í þeirra stað og héldu verki enna
fyrri áfram.
Nú þegar var sýnt, að megin verk kristins starfs var að búa