Víðförli - 01.03.1947, Page 63

VIÐ MALELDA
Þá og þar
Allir eiga ]>eir að vera eitt. Svo bað
Kristur fyrir kirkju sinni. Enginn læri-
sveinn hans getur án sársauka og blygð-
unar minnzt þessara orða lians í dag.
Ekki verður þetta mál rætt frá al-
þjóðasjónarmiði að þessu sinni. Aðeins
með Island í liuga, þjóðkirkju Islands,
og lítillega þó.
Eitt skal sagt til að girða fyrir mis-
skilning: Það er hvorki eðlilegt né æski-
legt, að allir séu steyptir í sama móti.
Til þess var aldrei ætlazt um kirkjuna.
Allir eiga þeir að vera eitt — ekki eins.
Kristur kaus sér þegar fleiri votta en
einn. Engir tveir eru eins. Skaparinn
ann auðlegð og fjölbreytni. Engir tveir
menn sjá sama lilut alveg sömu augum.
Tvö vitni sama viðburðar bera sjaldnast
nákvæmlega hið sama, þótt í einn stað
komið um aðalatriði. Einn leggur á-
lierzlu á ])etta, annar hitt. Aldrei var
til þess ætlazt, að málflutningur kirkj-
unnar væri eintóna söngur á sömu nótu.
Lærisveinar Jesú áttu aldrei að verða
eins. þvert á móti, þeir skyldu bæta
hver annan upp. Einmótun, Gleich-
schaltung. var ekki stefnuskrá Krists,
liehiur Hitlers.
Mismunur er á náðargáfum, segir
Páll, og það var þakkarefni. Þó var hitt
meira, að andinn var hinn sami. Það
var mergurinn málsins. Postulakirkjan
var marghljóma en samstillt, fiutti
sama stef í ýmsum tilbrigðum. Þeir
voru eitt í anda. Kristur var þeim
öllum hinn sami, hlutverk kirkjunnar
hið sama. Enginn, sem heyrt hefði þá
Pál og Pétur, Jakob og Jóhannes, svo
ólíkir sem þeir voru, hefði verið í vafa
um, að þeir flyttu sama boðskap, væru
höndlaðir af sama veruleika, hefðu
sama erindi á hjarta, þótt orðaval og
áherzla hefði persónulegan blæ. Og eng-
inn, sem les það, sem eftir þá liggur í
Nýja test., getur verið í vafa um þetta.
Nú og hér
Ekki er þjóðkirkja Islands einliuga
og samstillt á þennan hátt. Allir, sem
unna henni, finna til þess. Hver er or-
sök þess? Synd þessarar kirkju, drottin-
svik vor, sem henni heyrum. Það þarf
engra frekari vitna við: Kirkja, sem er
sundruð, er vikin af réttum vegi, með
einhverju móti fallin frá. Ekki undar-
legt, þótt hún sé þá máttlítil og veik.
Kirkjan er ekki veik, vegna þess að
hún er ósamstillt, hún er ósamstillt,
vegna þess að hún er veik, veik í trúnni,
sjúk, lemstraður líkami Drottins síns.
Þetta er synd vor, sem henni heyrum
og henni viljum vinna — allra.
Frekar skal þetta mál ekki krufið hér.