Fróðskaparrit - 01.01.1970, Síða 226

234
Les »runes fero'iennes« de J. H. Schrøter
ssns, donnaií ses >iettres de noblesse« á une langue qui, á
i’epoque, etait encore consideree comme un »patois« par la
plupart des philologues.
Nomina literarum Runicarum
F Fe, Fie, Fir, Feyer.
n Ur, Wei.
Duji, Dors, Thors, Dorks, Stungin Thyr:
quæ tamen appellatio non P sed T punctato seu T
competere videtur, quod æquipollet quandoque priori.'
A Oys, Os, Oahs, Or.
R Reidr, Reid, Reidar, Ridhur.
Y Kaun, Kan, Kyn, Kón.
$ Haghl, Hagal, Hagil, Haghal.
Naud, Nand, Nyd, Non, Nahd.
1 Iis, Ies, Is, idher.
A Aar, Ar, Ager.
h Sol, Sun, (Knesol secundum quosdam).
T Tyr, Tir, Tidhr.
B Biarkan, Biarkn, Birk, Birkaldr, Byrghal.
P Laugr, Laugur, Lager, Lagh.
Y Madr, Madur, Madher, Man.
rh Yr.
Reliquæ literæ quæ post inventæ et additæ sunt, vel ex
hisce compositæ, vel eædem plane, sed punctulis quibusdam
auctæ, vel mutilatæ conspiciuntur: quocirca non simplices, sed
compositas appellationes sunt sortitæ, hoc pacto:
1 Knefol, hengende Sol, quasi H mutilatum aut ex-
tensum.
} Stingende Is, seu I punctatum.
Y Stingende Kaun seu Y punctatum.
B Stingende Biarkan seu B punctatum quod aliquando
utroque ventre mutilato etiam pingitur in hunc modum
K.
Y' Stingende Fe. F punctatum.
Figure 2: Les runes d’Ole Worm