Helgarpósturinn - 21.04.1988, Qupperneq 20

til Bonn sem sendiráðsritari, þar
sem ég dvaldi næstu þrjú árin."
DIPLÓMAT MEÐ MANN
OG BARN
Hún segir ekki auðvelt að útskýra
í stuttu máli hvað fellur undir starfs-
svið hennar: „Sendiráðin sjá um
hagsmunagæslu íslands og Islend-
inga og geysilega mikið af þeim
verkefnum sem við vinnum kemur
beint frá utanríkisráðuneytinu.
Einnig fáum við verkefni frá erlend-
um aðilum, við aðstoðum og miðl-
um upplýsingum, fylgjumst með
viðskiptamálum og veitum fyrir-
greiðslu. Það er óskaplega erfitt að
skilgreina þetta starf, en það tengist
öllu því sem varðar hagsmuni ís-
lands. Eðli starfsins er það sama í
öllum sendiráðunum, en auðvitað
mótast starfið_ meðal annars af því
hvort margir íslendingar eru í um-
dæminu, hvort mikil viðskipti eru
við viðkomandi land og fleira. Starf-
ið í Bonn og Stokkhólmi er að því
leyti ólíkt, að hvergi er eins mikið af
íslendingum búsettum erlendis og í
Svíþjóð, þannig að það setur auðvit-
að svip sinn á starfið þar. Hins vegar
hjálpar það auðvitað upp á sakirnar
að við skulum hafa þessa norrænu
samninga þannig að fólk þarf ekki
dvalarleyfi eða atvinnuleyfi og nýt-
ur mikils réttar. Auðvitað leita ís-
lendingar þó til sendiráðsins varð-
andi ýmis mál og líka ef þeir telja sig
ekki fá þann rétt sem þeim ber.“
Berglind segir algengt að hringt
sé í sendiráðið og starfsfólk þess
beðið að kynna Island á fundum eða
samkomum hjá félagssamtökum:
„Við reynum að verða við óskum
þeirra sem biðja um kynningu á ís-
landi, enda getum við varla verið að
gagnrýna fáfræði um landið og neit-
að svona beiðnum um leið. Auðvit-
að eru þó takmörk fyrir því hversu
mikið við komumst yfir, enda eru
sendiráðin fámenn, yfirieitt ekki
nema 4—5 starfsmenn við hvert, og
óendanleg verkefni sem þeim eru
ætluð."
Það sem fólki í öðrum sendiráð-
um í Bonn fannst eftirtektarverðast
við Berglindi var ekki aðeins það að
hún væri gift og maðurinn kæmi
með henni, heldur voru þau einnig
með kornabarn meðferðis: „Þá var
sonurinn Ásgeir, sem nú er að verða
sjö ára, nýfæddur, og það þótti held-
ur skrýtið í Þýskalandi að gift kona
— og móðir að auki — væri „dipló-
mat“. Það þótti að auki merkilegt að
maðurinn minn skyldi fylgja mér og
hætta kennslustörfum hér heima.
Það þykir hins vegar aldrei skrýtið
að konur fylgi mönnunum sínum!
Yfirleitt er gengið út frá þeirri
ímynd að þær fáu konur sem eru
diplómatar — eða stjórnarerindrek-
ar eins og það heitir á góðri ís-
lensku! — séu ógiftar. Ef þær eru
giftar, þá eiga þær að minnsta kosti
að vera barnlausar! Fólki fannst að
það hlyti að vera svo erfitt að vera
„diplómat með barn“. Maðurinn
minn, Gísli Ágúst Gunnlaugsson,
var í fyrstu heima við með barnið,
en eftir að sonurinn varð eldri fór
hann á leikskóla ásamt því að við
höfðum aðstoð heima. Gísli er sagn-
fræðingur að mennt og er nú að
ljúka doktorsritgerð við Uppsala-
háskóla, þannig að hann hefur sinnt
fræðimennskunni og verið heima á
ísiandi eftir þörfum við öfiun gagna
og heimilda. Hann skrifar mikið úti
þannig að það má segja að það hafi
verið heppilegt að hann skyldi hafa
þannig menntun að hann gat nýtt
sér hana og unnið við sitt starf þrátt
fyrir búsetu erlendis. Ég held að al-
mennt sé starf fólks í utanríkisþjón-
ustunni ekki talið vinsamlegt gagn-
vart fjölskyldum vegna stöðugra
flutninga landa á milli. Það sem
mörgum vex í augum er að öll fjöl-
skyldan skuli þurfa að flytja með
vissu árabili."
DIPLÓMATAHJÓN
HVORT I' SÍNU LAGI
í framhaldi af því segir hún að það
færist í vöxt hjá erlendum diplómöt-
um að hjón búi hvort í sínu lagi: „Yf-
irleitt eru það karlmenn sem gegna
diplómatastöðum, og oft eru konur
þeirra í góðum stöðum, sem þær
eru ekki reiðubúnar að fórna fyrir
mennina. Þær telja sig ekki eiga
heimangengt eða hreinlega vilja
ekki flytja milli landa, og þá Hefur
það orðið úr að hjónin búa hvort í
sínu lagi í einhver ár. Hins vegar hef-
ur verið reynt að leysa þessi mál í að
minnsta kosti tveimur Norðurland-
anna á þann veg að mökum er boð-
ið sex ára launalaust leyfi."
Berglind segir hjónabandið ekki
hafa hindrað sig í að sækja um starf
hjá utanríkisráðuneytinu: „Það varð
bara að koma í ljós hvernig færi!“
segir hún. „Það kom hins vegar
ekki til tals að Gísli yrði eftir hér
heima þegar ég fór til Bonn og mér
finnst mikill stuðningur að hafa fjöl-
skylduna hjá mér.“
Hvort hún haldi að í rauninni sé
ekki alveg eins erfitt að vera úti-
vinnandi lögfræðingur á íslandi og
sendiráðsritari hvað fjölskyldunni
viðvíkur svarar hún: „Jú, sjálfsagt,
en það fer þó líka eftir því hversu
mikið af ferðalögum tengist starf-
inu. Sendiráð Islands erlendis sjá
ekki aðeins um þau lönd sem þau
eru staðsett í. Sendiráðið í Stokk-
hólmi sér til dæmis einnig um Finn-
land, Júgóslavíu og Albaníu, og það
getur haft í för með sér þó nokkuð
af ferðalögum. Meðan við vorum í
Bonn var ég líka varafastafulltrúi
hjá Evrópuráðinu síðasta árið, og
þurfti þá að fara til Strasbourg í
hverjum mánuði. Hins vegar ber að
líta á að mörgum störfum hér heima
fylgja einnig tíð ferðalög til út-
landa."
Berglind segir soninn Ásgeir vera
mikinn íslending í sér, þrátt fyrir að
hann hafi alið allan sinn unga aldur
erlendis: „Hann tekur skýrt fram að
hann sé fæddur á íslandi," segir hún
og bætir við að hann sé í raun upp-
fullur af þjóðerniskennd: „Það
skerpir þjóðerniskenndina að búa
erlendis!" segir hún og brosir. „Sjálf
er ég mikill Islendingur."
ALDREI GOLDIÐ
KYNFERÐIS MÍNS
Nú er sagt að þú hafir átt beina og
greiða leið beint upp á toppinn í
utanríkisþjónustunni, hefðirðu
haldið áfram...
„Það veit ég nú ekki, þótt mér hafi
gengið ágætlega innan utanríkis-
þjónustunnar fram til þessa. Hins
vegar hef ég verið í þessu starfi í tíu
ár og hafði áhuga á að breyta til.
Starf innan utanríkisþjónustunnar
hefur marga kosti og sjálfsagt á ég
eftir að sakna starfsins."
Berglind hyggst taka við nýja
starfinu á sama hátt og sendiráðs-
ritarastöðunni, með kornabarn, en
hún á von á öðru barni sínu í sumar:
„Það barn fæðist í Svíþjóð. Reyna
ekki allar verðandi mæður að vinna
fram á síðasta dag?“ segir hún bros-
andi.
Varstu vongód um að fá stöðu
ráðuneytisstjórans?
„Ég gerði mér enga grein fyrir því
hvaða möguleika ég hefði. Hins
vegar hef ég aldrei goidið kynferðis
míns í neinu sem ég hef unnið við.
Ég er alin upp við jafnrétti og þekki
ekki annað hvað sjálfa mig varðar.
Ég var í mörg ár í Kvenréttindafé-
lagi íslands, og var varaformaður
þess félags þegar ég fór út til Bonn,
þannig að jafnréttismál hafa alltaf
verið mér hugleikin. Það hefur
aldrei hvarflað að mér að ég geti
ekki tekið eitthvað að mér vegna
þess að ég sé kona, eða þá að karl-
maður geti ekki gegnt stöðu sem
kvenfólk hefur sinnt. Mér fannst
mjög ánægjulegt hversu margar
konur sóttu um stöðu ráðuneytis-
stjóra, og það sýnir að það er eitt-
hvað að gerast í þessum málum
hérna. Oft heyrir maður karlmenn
segja að þeir séu allir af vilja gerðir
að veita konum tækifæri, en vanda-
málið sé bara það að þær treysti sér
ekki í störfin, það þurfi alltaf að
ganga á eftir þeim. Mér sýnist nú á
þessum umsóknum að það þurfi
aldeilis ekki — konur eru fullkom-
lega reiðubúnar til að axla ábyrgð."
UMFERÐARMENNING
Ökum jafnan á hægri rein
á akreinaskiptum vegum.
Cembonit -
Cembonit -
Dansk Eternit
nýjar níðsterkar þakplötur
úr trefjastyrktu sementi
báruplöturnar sameina alla
helstu kosti góðs þakefnis:
* <Óci vroi r
* Lét+crr
* Fgna ekki
* Ryöga ekki
* Auöveldar T uppsetningu
* AcryFdj O fol i+ctöcr r
* X/iöhcjldsfrTctr
QE4GICKNÍ
Lágmúla 7, 108 Reykjavík S 688595
20 HELGARPÓSTURINN