Morgunblaðið - 19.11.1966, Blaðsíða 22

22
MORZUNBLAÐIÐ
Laugardagur 19. nðv. 1966
Kærar þakkir fyrir heimsóknir og góðar gjafir á
85 ára afmælisdaginn minn.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Jónsdóttir í Hafnarfirði.
Faðir minn og tengdafaðir,
GUÐMUNDUR L. JÓNSSON
verkstjóri, Freyjugötu 25B,
andaðist í Borgarsjúkrahúsinu þann 17. þ.m. —
Fyrir hönd vandamanna.
ÓIi Már Guðmundsson,
Kolbrún Dexter,
Þorsteinn Orn Þorsteinsson.

Eiginmaður minn og faðir okkar
SIGURÐUR E. JÓNSSON
verkstjóri,
andaðist að heimili sínu Ásgarði 73 fimmtudaginn 17.
nóvember síðastliðinn.
Rebekka Magnúsdóttir,
Ásgeir Sigurðsson,
Jón Sigurðsson,
Magnús Sigurðsson.
Eiginmaður minn, faðir okkar, sonur og bróðir
INGÓLFUR ÓLAFSSON
verzlunarmaður,
lézt í Landakotsspítalanum 17. nóvember.
Hulda Guðlaugsdóttir og börn,
Ingveldur Einarsdóttir, Ólafur Einarsson,
og systkini.
Eiginkona mín og móðir okkar
GUÐRÍÐUR NIKULÁSDÓTTIR
Skerseyrarvegi 3, Hafnarfirði,
andaðist 17. þ.m. í St. Jósepsspítala, Hafnarfirði.
Óskar Guðmundsson og dætur.
Maðurinn minn og faðir okkar
SÆMUNDUR G. RUNÓLFSSON
lézt á Heilsuverndarstöðinni föstudaginn 18. nóv.
María Salómónsdóttir og börn hins látna.
Faðir okkar
SIGURÐUR JÖRUNDSSON
frá Melstað Akranesi,
andaðist 18. nóvember á sjúkrahúsi Akraness.
Dætur hins látna.
Send£sve*nn óskast
Vinnutími kl. 8—12 fyrir hádegi.
Talið við afgreiðsluna, sími 22480.

Mm$mM
Innilega þökkum við öllum þeim sem auðsýndu
okkur við andlát og jarðaríör
VILIIELMÍNU SIGURÐARDÓTTUR ÞÓR
Brekkugötu 34, Akureyri.
Fyrir hönd systrabarna og stjúpbarna.
Stefanía Jónsdóttir,
Jóna Sigurðardóttir, Ásgeir H. Magnússon,
Vilhelmína Sigurðardóttir, Páll Sigurðsson.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við
fráfall og jarðarför eiginmanns míns, föður okkar,
teng'daföður afa, og langafa
PÉTURS BJÖRGVINS JÓNSSONAR
skósmiðameistara,
Gleráreyrum 2, Akureyri.
Sigurbjörg Pétursdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnbamabörn.
Jóel Gíslason frá Lax
árdal - Minningarorð
f dag fer fram að Breiðabóls-
stað á Skógarströnd útför Jóels
Gíslasonar fyrrverandi bónda
að Laxárdal. Jóel var fæddur
að Arnarhóli í Fróðarhreppi 7.
júní 1873, voru foreldrar hans
hjónin Gísli Jónsson ættaður úr
Mið-Dölum og Lilja Jónasdóttir
ættuð úr Dala- og Húnavatns-
sýslum.
Þegar Jóel var 7 ára fluttust
foreldrar hans í húsmennsku að
Skörðum í Miðdalahreppi með
börn sín.
Hvorttveggja var að efnin
voru lítil, og þá lágu jarðir ekki
á lausu eins og í dag.
Strax fyrsta sumarið, fór Jóel
á næsta bæ til hjásetu, en ferm-
ingarárið fór hann alfarinn frá
foreldrum sínum til vandalausra
og var á ýmsum stöðum í vinnu-
mennsku.
Snemma braust sjálfsbjargar-
viðleitnin út í hinum unga
manni og ákvað hann því með
sjálfum sér, að hefja sjálfstæðan
búskap svo fljót sem auðið væri,
en með því gæti hann bezt hjálp
að fátækum foreldrum sínum,
en möðir hans var sérstaklega
orðlögð dugnaðarkona.
Rúmlega tvítugur fær hann
inni í Snóksdal í Miðdölum, sem
húsmaður og fær jarðarafnot,
þá strax tekur hann foreldra
sína til sín, og voru þau upp-
frá því hjá honum.
Að sjálfsögðu varð hann að
verða sér úti um vinnu utan
heimilisins, og var það vega-
vinna sem helzt gaf eitthvað í
aðra hönd, þó daglaunin væru
heldur lítil.
Hjá þeim vegaverkstjórum
Arna Zakaríassyni og síðar Guð
jóni Bachmann vann hann nokk
ur sumur, en trúmennska og
dugnaður í störfum hefur fljótt
vakið athygli yfirboðara hans,
því strax á fyrstu árum er hann
orðinn flokksstjóri.
Þegar fé er veitt til vega-
gerðar á Laxárdalsheiði, til
Strandasýslu úr Dölum, fær
Björn þáverandi sýslumaður
Dalamanna, Jóel til að taka að
sér verkstjórnina, en sýslumenn
voru þá forsjármenn vegafjárins
hver í sínu umdæmi. Jóel var
því fyrsti vegaverkstjórinn er
hóf framkvæmdir á þeirri fjöl-
förnu leið sem Laxárdalsheiði
er. Áratugi hafði Jóel vegaverk-
stjórn á hendi vor og haust á
sýslu- og hreppavegum auk þess
er áður er getið, bæði í Snæ-
fellsness- og Hnappadalssýslum
og Dalasýslu, og standa enn í
dag, óhaggaðir sumir þeirra
vega er hann byggði, þó fjöl-
farnar séu. Margra góðra félaga
minntist Jóel frá þessum árum,
en gleðimaðurinn Jóel minntist
fyrst og fremst söngsins því söng
urinn átti svo mikil ítök í hon-
um sjálfum enda ágætur söng-
maður á yngri árum.
Oft vitnaði hann til þess og
sagði; „Það var oft kátt hjá
okkur í tjöldunum á kvöldin
þegar minn ágæti vinur Guð-
jón Helgason síðar bóndi í Lax-
nesi spilaði á fiðluna, og Jón
Thorarenssen í Stórholti, Ólaf-
ur ófeigsson síðar kaupmaður,
Helgi Magnússon síðar kaup-
maður og ég sungum. Þá var
nú glat á hjalla."
Þrátt fyrir erfiða búnaðar-
hætti þeirra tíma og lítil efni
réðst Jóel í það 1901 að taka
á leigu tandssj óðsj örðina Laxár-
dal á Skógarströnd litla harð-
býlis fjallajörð, og fluttist þang
að með foreldra sína.
Vorið 1907 ræðst til hans
stúlka af næsta bæ Halldóra
Einarsdóttir frá Borgum er
nokkru siðar varð kona hans.
Hófst nú þrotlaust starf ein-
yrkjubóndans, hér þurfti að
taka til hendinni, túnið þýft, lít-
ill húsakostur, slægjur utan túns
á ýmsum stöðum um landareign
ina allt framí fjalli.
Þrátt fyrir frumstæð skilyrði
, bæði hvað verkfæri og annað
snerti, sigraði Jóel alla þessa
erfiðleika svo, að þegar hann
. yfirgaf jörðina, hafði hann
j byggt allt upp, bæjarhús, pen-
ingahús og hlöður, girt tún og
j sléttað. Fjármaður var Jóel
ágætur og hafði yndi af að um-
! gangast fé sitt, og átti líka gagn
samt bú, heyskaparmaður var
hann ötull og árrisull enda
taldi hann það frumskilyrði
hvers góðs bónda og afla nægra
| heyja, og fara vel með allan
fénað sinn.
Laxárdalur var í þjóðbraut 1
þegar íarin var Rauðamelsheiði
og var því oft gestkvæmt þar,
og kom það sér vel fyrir báða,
bæði gestinn og húsbóndann.
Svo gestrisinn var Jóel að hon- j
I um hefur áreiðanlega ekki liðið j
I vel hafi hann séð mann ríða hjá
garði, en fleiri komu þar líka
en þeir sem um fjalveginn fóru,.
oft var þar margt gesta. Kom- j
. an að Laxárdal gleymdist ekki
j þeim er þess nutu, og tala ég '
j hér af eigin reynslu. Svo .
skemmtilegur var húsbóndinn
I heim að sækja, og börn hans
I öll. (Kona Jóels var dáin áður
en ég kynntist heimilinu).
j Frásagnir Jóels af mönnum,
sem hann hafði orðið samferða
á lífsleiðinni, og skemmtilegum j
j atvikum, voru svo ljóslifandi í I
' frásögn hans, að áheyrandinn!
var allt í einu orðinn þátttak-
j andi í löngu liðnum atburðum.
Þó Jóel væri fundvís á hið skop
lega sem í kringum hann gerð-
I ist á iangri leið, lýsir það vel
| manninum að aldrei var það til
að minnka nokkurn mann þó j
gert væri að gamni sínu, enda j
kom það greinilega fram að
, hann yljaði sér við minningar
þeirra manna er hann hafði
orðið samtíða, hvort sem það
voru sveitungar hans, kaupmenn
sóknarprestarnir eða aðrir.
Ekki var Jóel Gíslason síður
maður alvörunnar en gleðinnar,
j enda reyndi mjög á það í lífi
j hans.
j Eftir 20 ára sambúð við konu
sína, varð hann fyrir þeim harmi
að missa hana árið 1927, og hafði
hún þá átt við nokkurra ára
vanheilsu að stríða. Með aðstoð 1
elztu dætra sinna, bjó Jóel
áfram með börnum sínum. Fá-
um árum síðar eða 1931 andað-
' ist elzta barn hans Lilja þá 21
árs, eftir einnar nætur þjáning-
ar, og síðar sama haustið veikt-
ist eldri bróðirinn Jónas af þeim
sjúkdómi er hann dó úr 7 árum
síðar, og var hann öll þessi ár
sjúklingur í heimahúsum, bæði
voru þessi systkini hinar mestu
efnismanneskjur. í þessum raun
um sýndi Jóel bezt hvílíkum
kostum hann var búinn þegar
mest reyndi á, en þess gat hann
líka við mig, er við ræddum um
þessa atburði, að guðstrúin og
bænirnar sínar, ásamt góðum j
börnum sínum hafi gefið sér
mest þrek í raun.
Jóel var einlægur, alvörutrú-
maður þó hann flíkaði því ekki
daglega, en fór þó ekki dult með
ef það bar á góma.
Jóel heitinn var maður fríð-
ur sýnum og karlmannlegur,
grannur og vel á sig kominn,
hvikur í öllum hreyfingum,
allra manna fljótastur að koma
sér að hverju því er hann ætl-
aði sér, hvort sem var til ferða-
laga, eða livers annars, sem
gera þurfti, en þoldi líka því
verr seinlæti annarra, því skap-
maður var hann, þó hann gætti
hófs í öllum hlutum.
Ekki fór hann dult með skoð-
anir sínar í hverju því móli er
hann lét sig nokkru varða, hvort
heldur var í landsmálum eða
öðru.
Sjálfstæðisflokknum fylgdi
hann ákveðið, fannst það sam-
ríjnast bezt sinni lífsskoðun, og
persónulegri sjálfstæðisbaráttu.
Lestur góðra bóka var hans
eftirlæti, enda gæddur ágætum
gáfum og smekkvísi fyrir því,
hvað gott var og læsilegt.
Ekki gat hann samt veitt sér
þann munað að nokkru ráði, á
meðan hann bjó búi sínu, en því
meira las hann hin seinni árin
eftir að hann dvaldist hjá börn-
um sínum og tengdabörnum, og
átti hann líka góðan bókakost.
Börn þeirra hjóna auk áður-
talinna barna eru:
Lára, gift Jónasi Guðmunds-
syni frá Bíldhóli nú bóndi á
Læk (nýbýli úr Bíldhóli), Guð-
rún, gift Ingva Jónssyni frá
Ljárskógum, búsett í Grindavík,
Fjóla, gift Sigurði Þorleifssyni
póst- og símsstjóra í Grindavík,
Daníel bóndi á Hólmlátri kvænt
ur Kristínu Þorvarðardóttur úr
Stykkishólmi.
Árið 1945 fluttist Jóel alfarinn
frá Laxárdal og var eftir það
hjá dætrmn sínum og tengda-
sonum, en lengst dvaldi hann
hjá Láru dóttur sinni og Jón-
asi manni hennar, en seinni ár-
in dvaldi hann á vetrum í
Grindavík hjá dætrum sínum
þar, og tengdasonum. Öll ósk-
uðu börn hans tengdarbörn og
barnabörn hvert um sig, að hafa
hann sem lengst og mest hjá
sér, þannig var hann í allri um-
gengni á heimilum þeirra, hinn
prúði, síglaði og þakkláti fað-
h\
Hann andaðist í Grindavík 11.
nóvember sl. eftír fárra daga
legu að viðstöddum báðum
dætrum sínum þar, og öðrum ást
vinum. Með Jóel er horfinn af
sjónarsviðinu traustur og heil-
steyptur maður, sem ávann sér
vináttu og virðingu allra þeirra
er af honum höf ðu nokkur
kynni.
Það fer ekki hjá því að marg-
ar minningar leita á hugann
þegar ég kveð þennan sam-
ferðamann, sem ég þrátt fyrir
nokkurn aldurmun hef átt að
góðum vini yfir hálfan fjórða
áratug.
Ég minnist hans í réttum, og
á fundum mannfagnaðar, þar
sem tekið var lagið á góðra
vina fundum, ég minnist hans
á heimili mínu, en sérstaklega á
hans gestrisna heimili, og barna
hans, því þar var eins og áður
er sagt hverjum gott að koma.
Síðast heyrði ég hann taka
lagið í 90 ára afmæli sínu, í
góðum fagnaði barna hans og
annarra vina og venzlamanna
á heimili Láru og Jónasar.
Vegagerðarmaðurinn Jóel
Gíslason lagfærði og ruddi okk-
ur nýja vegi, svo að við kæmust
hindrunarlaust ferða okkar.
Það var trú mín að með líferni
sínu og umgengni við aðra menn
hafi hann lagt sjálfum sér veg,
svo að hann hafi nú komizt
hindrunarlaust áfram er hann
lagði upp, í sína síðustu för, til
þess staðar er hann var nú far-
inn að þrá, til þess lífs er hann
treysti að þar biði sín.
Ég þakka þér samfylgdina
kæri vinur.
Sigurður Árnason.
ATHUGIÐ!
Þegar miðað er við úfbreiðslu
er langtum ódýrara að auglýsa
í Morgunblaðinu en öðrum
blöðum.