Morgunblaðið - 19.11.1966, Blaðsíða 24

24
MOkCU N BLAÐID
Laugardagur 19= nóv. 1966
Breiðfirðingabúð
Dcnsleikur í kvöld kl. 9
ve i t i ngafh ú -v / ð
Strengir & Pops
sjá um að fjörið haldið frá kl. 9—2.
Miðasala frá klukkan 8.
-ÆSKUK
BÝÐUR
YÐUR
GRILIoAÐA
KJÚKLINGA
GLÓÐAR
STEIKUR
HIiJTAR &
KALDAR
SAMLOKUR
SMURT
BRAUÐ
& SNITTUR
ASKUK
suðurlandsbraut 1-t
sími 38550
Matstofa
Náttúrulækningafélags
Reykjavikur
að Hótel Skjaldbreið verður hér eftir opin
á þessum tímum:
Morgunverður alla virka daga kl. 8,30—10
Hádegisverður kl. 11,30—1,30
Kvöldverður kl. 6—7,30.
VERIÐ VELKOMIN. N.L.F.R.
The Harbour Lites
ásamt hljómsveitinni SFYNX
og hljómsveitinni SIRRÓ
GLAUMB/
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
á var letrað: „Doktor A1
vís.“
Nú vildi svo til, að
bóndi nokkur, sem hesl-
inum hafði verið stolið
frá, átti leið þarna fram-
hjá. Þegar hann sá þessa
áletrun, gekk hann inn
og spurði eftir doktor A1
vís.
„Já, ég er hann“, svar-
aði skósmiðurinn kurteis
lega.
„Ekki munduð þér lík-
lega geta sagt mér, hvar
ég get fundið hestinn,
sem stolið var frá mér í
gær,“ spurði bóndinn.
Skósmiðurinn settist
virðulega við skrifborðið
og páraði eitthvað á blað,
*em líktist lyfseðli, en
bóndinn greiddi honum
nokkrar krónur fyrir.
Síðan nraðaði hann sér
með seðilinn í lyfjabúð-
ina.
Lyfsalinn skemmti sér
konunglega, þegar hann
sá, að á blaðinu var ekki
nokkurt læsilegt orð. Það
var heldur engin furða,
þar sem skósmiðurinn
hafði aldrei lært að
skrifa.
En það lá sérstaklega
vel á lyfsalanum svo
hánn gaf bóndanum
beiska mixtúru og sagði
honum að renna henni
niður í einum sopa. Bónd
ann sveið svo í kverkarn
ar, að hann hljóp beint
inn í næsta hús til að
biðja um vatn.
Honum til mikillar
furðu stóð þjófurinn ein-
mitt þar inni í húsagarð-
inum með hestinn, og
var að reyna að selja hús
eigandanum hann.
Bóndinn tók hest sinn,
og þar sem hann hélt. /
að það væri doktornum
að þakka, hvernig hann
hafði upp á honum, fór
hann beint til hans og
greidi honum væna upp-
hæð til viðbótar. Þetta
einkennilega atvik varð
til þess, að skósmiður-
inn fór að trúa því, að
hann vissi í raun og veru
allt.
Nú var það eitt sinn
að konungurinn sjálfur
átti leið fram hjá bústað
skósmiðsins og varð hon-
um litið á hina undar-
legu áletrun yfir dyrun-
um. Hann sendi þjón
sinn til að skipa skó-
smiðnum að mæta í höll
inni daginn eftir og sagði
þá við hann: „Eftir áletr
uninni yfir dyrum þín-
um að dæma, þá veizt þú
allt. Finndu á morgun
hringinn, sem hvarf mér
fyrir sex mánuðum síð-
an. Getir þú það ekki,
skalt þú engu fyrir týna
nema höfðinu.“
Það var hræddur og
aumur skósmiður, sem
skömmu seinna reikaði
út í hallargarðinn. Hann
hafði ekki minnstu hug-
mynd um, hvar hringux-
inn gæti verið niðurkom
inn, svo að honum var
dauðinn vís.
Nú leið að miðdegis-
verðartíma og einn kon-
unglegur þjónn og tvær
matseljur báru steikarföt
fram hjá skósmiðnum,
þar sem hann sat við
hallarþrepin. í hugsunar
leysi fór skósmiðurinn
að telja upphátt hversu
margir réttir væru born-
ir fram: „Einn, tveir
i þrír.“ Matsveinarnir í
eldhúsinu fóru þá að
brjóta heilann um, hvað
þessi orð hins vísa
manns ættu að merkja.
Þeir héldu, að hann hefði
af hyggjuviti sínu komist
að því, að þeir höfðu
stolið hringnum, og að
hann væri nú að telja
þjófana.
Einn þeirra fór til skó-
smiðsins og sagði: „Okk-
ur virðist sem þú munir
vita, að við erum sek-
ir?“
„Vissulega", svaraði
skógsmiðurinn.
„Ef þú segir ekki frá
því, hvað við höfum gert
munum við verða þér æv
inlega þakklátir".
Skósmiðurinn réði
þeim til að setja hring-
inn innan í einn af
steiktu fuglunum á fat-
inu og bera það síðan
fram fyrir konunginn.
Þjónarnir fylgdu þessu
ráði. Meðan setið var
undir borðum, beindi
konungurinn ' þessari
spurningu til skósmiðs-
ins: „Jæja þá, doktor Al-
vís, getur þú þá sagt mér,
hvar hringurinn minn
er?“
„Vissulega", svaraði
skósmiðurinn, „fyrir sex
mánuðum síðan fann
fugl hann úti í gafrðinum
og gleypti hann. Það var
einmitt sami fuglinn sem
nú liggur steiktur á fa+-
inu fyrir framan yðar
hátign!“
Konungurinn skar fugi
inn þegar í stað í sundur
og honum til mik’'lar
furðu fann hann hring-
inn. En hann var sain:
ekki ánægður ennþá.
>rÉg get ómögalega trú
að, að þú vitir allt, nema
þú getir sagt mér, hvað
það er, sem liggur í guli-
skríni drottningar. "Jetir
þú það ekki skult þú
engu fyrr týna nema líf-
inu.“
„Þetta var hörð hnot
að brjóta". muldraði skó-
smiðurinn nær dauða en
liíi af hræðslu.
„Þú hefir getið rétt“,
sagði drottningin.
„Að sjálfsögðu", svar-
aði skósmiðurinn, enda
þótt hann skildi hvorki
upp né niður í neinu.
Hvernig átti hann líka að
vita, að drottningin
geymdi hnotu úr guili í
skartgripaskríni sínu.
Konungurinn lagði nú
ekki fleiri þrautir íyrir
skósmiðinn, en gaf hon-
um sand af peningum.
Upp frá því átti doktor
Alvís rólega og áhyggju-
lausa daga.
Skrýtlur
Kata: Hugsaðu þér bara,
hann Siggi kallaði mig
drauminn sinn.
Stína: Þessu get ég
trúað. Hann segist ein-
mitt svo oft fá hræðijega
martröð í svefni.
- Ég var að frétta, að
þú værir búin að sættast
við Jens?
— Já, um stundarsakir.
— Hvernig á ég að
skilja það?
— Við giftum okkur í
næsta mánuði.
Frúin: „Hvernig líkaði
mönnum að hlusta á
Fyrirlesarinn: , Því bet
ur, sem lengra leið á ræð
una, og þegar ég kom að
þessari setningu: Nú
Hvaða namigi skyldi búa í þessu tjaldi? ÞaS
sérðu, ef þú dregur línu frá tölunni 1-62. Á eft-
jr getur bú litað myndina.___________________
neyðist ég til að stytla
mál mitt, — þá ætiaði
allí um koll að keyra af
fagnaðarlátum."
Soffía (fimm ára er að
baða litla bróður sinn):
— Mamma, ég held við.
verðum að leggja hann
í bleyti í nótt, ef við
eigum að fá hann reglu-
lega hvítan.
Dómari: „Er það satt,
að þér hafið slegið mann
inn 5 högg?“
Ákærði: „Nei, aðeins
eitt högg, dómari, en peg
ar ég sá hvílíkur aum-
ingi hann var, þá gaf ég
honum það í 5 smá-
skömmtum.
Kona (við lítinn strák)
— Ef ég væri þú, þá
myndi ég ekki öskra
svona óhemjulega.
Strákurinn: — Þú mátt
öskra eins og þér sýnist
fyrir mér, en ég öskra
svona.
— Hvers vegna hjálp-
ar þú konunni þinni eltki
að þvo fötin?
— Hversvegna ætti ég
að gera það? Hún er ekki
nema dag að þvo þau, en
ég er hálfan mánuð að
óhreinka þau.