Morgunblaðið - 19.11.1966, Blaðsíða 28

28
MORCU N BLAÐIÐ
Laugardagur 19. nóv. 1966
Eric Ambler:
Kanarnir legðu í það orð, sem
þetta voru heimsmenn. Hver
þeirra hafði til síns ágætis nokk
uð. Einn var „mjög skynsamur“,
annar var vinur innanríkisráð-
maquécée er, er það ekki?
— Nei.
— Hún hló. Þetta var líka
hrekkur af mér. Ég skal útskýra
það fyrir þér seinna. En þú kem
ur til að kunna vel við Suzie.
Hún var búin að safna sér miklu
af peningum og er orðin skikk-
anleg. Hún hafði stað í Rue de
Liége, sem var betri en Jockey
í Istambul. En hún varð að loka
þegar stríðið byrjaði, en svo hef
ur hún opnað annan stað í blind
götu út frá Rue Pigalle og þeir
sem eru vinir hennar, fá að
koma þangað. Og hún á marga
vini, svo að nú er hún farin að
græða aftur. Hún er orðin tals-
vert gömul og lögreglan lætur
hana alveg í friði. Hún bara ypp
ir öxlum framan í lögregluna.
Og það er engin ástæða til að
hún eigi að eiga bágt, þó að
þetta bannsetta stríð sé í gangi.
Og svo á ég fleiri vini í París.
Þú munt kunna vel við þá og
ég skal kynna þig þeim. Þegar
peir vita, að þú ert vinur minn
«rerða þeir kurteisir við þig. Þeil
eru afskaplega vingjarnlegir og
kurteisir við þá sem eru kynnt-
ir þeim af einhverjum, sem
þekktur er í hverfinu.
Og þannig lét hún dæluna
ganga. Flestir þessir vinir voru
kvenfólk (Lucette, Dolly, Sonia,
Claudette, Berthe), en þó voru
í hópnum einn eða tveir karl-
menn (Jojo, Ventura), sem voru
útlendingar og höfðu því ekki
verið kallaðir í herinn. Hún tal
aði um þá með varfærni og ó-
ljóst, eins og hún færi undan
í flæmingi. Þeir kynnu ekki að
vera ríkir í þeim skilningi, sem
herrans, og sá þriðji ætlaði að
fara að kaupa sér villu í San
Tropez og svo ætlaði hann að
bjóða kunningjum sínum þangað
í sujnar. Allir voru þeir
„skemmtiiegir“ og mjög nyt-
samt að þekkja þá, ef maður
þarfnaðist „einhvers sérstaks".
. Ekki útskýrði hún nú nánar,
hvað hún átti við með því, og
Graham gekk heldur ekkert eft
ir því. Hann hafði ekkert á móti
þessari mynd, sem hún var að
draga upp fyrir hann. Tilhugs
unin um að sitja í Café Graf og
kaupa drykki nanda „bizness-
menn“ og konur fannst honum
í bili alveg sérlega aðlaðandi.
Þá væri hann öruggur og frjáls,
gæti aftur verið eins og honum
var eðlilegt, gæti hugsað og bros
að, án þess að reyna um of á
taugarnar og ofreynt þær. Þetta
hlaut að geta orðið. Það var.
ekki nema vitleysa, að hann
gæti orðið myrtur. Og að
minnsta kosti hafði Möller á
réttu að standa um eitt atriði:
Hann yrði landi sínu að meira
gagni lifandi en dauður.
— Já, heldur betur að meira
gagni! Jafnvel þótt tyrkneski
samningurinn tefðist um sex
mánuði, yrði samt að standa við
hann. Ef hann yrði lifandi eftir
hálft ár, mundi hann vinna að
honum áfram, og kanski gæti
hann meira að segja unnið upp
töfina að einhverju leyti. Hann
var nú ekki til einskis aðalteikn
ari fyrirtækisins, og það yrði
ekki auðvelt að fylla skarðð
hans á ófriðartímum. Það hafði
verið satt, sem hann sagði Haki,
að til væru margir menn með
hans hæfileika, en hann hafði
ekki kært sig um að ýta undir
röksemdafærslu Hakis með því
að útskýra, að þessir menn væru
Ameríkumenn, Frakkar, Þjóð-
verjar, Japanir og Tékkar, auk
Englendinga. Vitanlega væri
réttasta aðferðin sú að fara var-
lega. Hann var verkfræðingur
en ekki í leyniþjónustunni að at
vinnu. Sennilega hefði slíkur
maður verið fær um að kljást
við Möller og Banat. En það var
hann sjálfur — Graham — ekki.
Það var ekki hans meðfæri að
segja um, hvort Möller væri að
gabba eða ekki. Hans hlutverk
var að halda lífi. Sex vikur á
Lígúríuströndinni gátu ekki gert
honum neitt mein. Auðvitað kost
aði sú töf það að ljúga að að
Stephanie og vinum þeirra og
húsbændum sínum og fulltrúum
SÁðtún
Opið ■ kvöld
kl. 8 — 1 e.Ei.
og það eru
PÓIMIK og EINAR
SEM LEIKA ALLRA NÝJUSTU
LÖGIN í KVÖLD.
PÓNIK - SIGTIJN
Kvöldskem mtun
verður í Súlnasal Hótel Sögu sunnudaginn 20. nóvember kl. 8,30.
7/7 skemmtunar verður:
Sigurveig Hjaltested og Guðm.
Guðjónsson syngja dúett með
undirleik Skúla Halldórssonar.
Tízkusýning frá dömubúðinni
Laufið og Herrahúsinu
Aðalstræti 4.
Hinn landskunni ÓMAR RAGNARSSON skemmtir.
DANSAÐ TIL KL. 1
Matur verður framreiddur fyrir þá er þess óska frá klukkan 7.
Hljómsveit Ragnars Bjarnasonar leikur fyrir dansi.
AUur ágóði að skemmtuninni rennur til styrktar HJARTA og
ÆÐA-verndunarfélagi íslands.
Aðgöngumiðasala í Hótel Sögu í dag föstudag kl. 4—7 og sunnu-
dag frá kl. 7.
Tyrkjastjórnar. Þessum aðilum
gat hann ekki sagt sannleikann.
Þeir mundu telja, að hann hefði
átt að hætta lífi sínu. Þannig
hugsaði fólk þegar það sat ör-
uggt og rólegt í hægindastóium
heima hjá sér. En ef hann færi
að ljúga, yrði honum þá trúað?
Heimafólkið mundi gera það, en
hvað um hann Haki? Haki
mundi fara að gruna margt og
gerast spurull. Og Kuwetli?
Möller yrði að gera eitthvað til
að þagga niður í honum. Það
gæti orðið vandasamt, en Möller
mundi einhvern veginn klára
það. Möller var vanur öðru eins
Möller........
Hann snarhætti þéssu. Hvern-
ig var hann farinn að hugsa?
Hann hlaut að vera orðinn viti
32
sínu fjær. Möller var handbendi
óvinanna. Það sem hann — Gra-
ham — var farinn að velta fyrir
sér, var hvorki meira né minna
en landráð. Og þó....... Og þó
hvað? Hann fann allt í einu, að
eitthvað hafði farið úr sambandi
í huga hans. Sú hugmynd að
gera samning við óvinanjósnara
var honum ekki lengur óhugsan
leg. Hann gat hugsað rólega um
uppástungu Möller og metið
kosti hennar og galla. Hann var
orðinn siðspilltur. Hann gat ekki
lengur treyst sjálfum sér.
Josette var farin að kippa í
handlegginn á honum. — Hvað
var það, elskan? Hvað gengur að
þér?
— O, ég var bara allt í einu
að muna eftir nokkru, sagði
hann.
— Ah, sagði hún reiðilega, —
það er ekki kurteislegt af þér.
Ég spyr þig, hvort við eigum að
halda áfram að ganga. Þú heyrir
það ekki. Ég spyr þig aftur og
þú stanzar eins og eitthvað sé
að þér. Þú hefur alls ekki verið
að hlusta á það, sem ég hef ver-
ið að segja.
Hann reyndi að taka sig sam-
an. — Jú, ég hef verið að hlusta
á það, en eitthvað, sem þú varst
að segja minnti mig á, að undir
eins og ég kem til Parísar þarf
ég að skrifa nokkur áríðandi við
skiptabréf, og senda þau tafar-
laust af stað. Hann bætti við og
reyndi að vera kátur: — Ég vil
ekki þurfa að vinna neitt meðan
ég stend við í París.
— Þegar það eru ekki fant-
arnir, sem eru að reyna að
stytta þér aldur þá eru það við-
skiptamálin, nöldraði hún. En
hún hafði sýnilega látið blíðk-
ast.
— Fyrirgefðu mér, Josette.
Þetta skal ekki koma fyrir oft-
ar. Ertu viss um, að þér sé nógu
heitt? Vildirðu ekki fá þér eitt
glas? Hann vildi komast héðan
burt. Hann vissi orðið, hvað
hann átti að gera og gat ekki
beðið með þolinmæði eftir að
framkvæma það, heldur vildi
gera það, áður en hann fengi
svigrúm til að hugsa.
En hún tók hann aftur undir
arminn. — Nei, þetta er allt í
lagi. Ég er ekki vond og mér
er ekki kalt. Ef við göngum upp
á efsta þilfarið, geturðu kysst
mig og sýnt með því, að við sé-
um vinir aftur. Ég verð bráð-
lega að fara til hans José. Ég
sagðist ekki verða nema nokkr-
ar mínútur.
Hálftíma seinna fór hann nið-
ur í káetuna sína, fór úr frakk-
anum og tók að leita að þjónin-
um. Hann fann hann I snyrtiher-
berginu, önnum kafinn með
vatnsfötu og kúst.
— Herra minn?
— Ég lofaði honum hr. Ku-
wetli bók. Hvaða númer er káet
an hans?
— Þrjú, herra.
Graham gekk að dyrunum á
káetu þrjú og stóð stundarkorn
hikandi við dyrnar. Kannski
ætti hann að hugsa sig betur
um, áður en han gerði neitt þýð-
ingarmikið — sem hann gæti
kannski iðrazt seinna. Kannski
ætti hann heldur að láta það
bíða morgundagsins. Kannski..
Hann beit á jaxlinn, lyfti hend
inni og barði á dyrnar.
9. kafli.
Kuwetli opnaði dyrnar.
Han var í gömlum ullar-inni-
slopp utan yfir náttskyrtu úr
flúneli, og hringur af gráu hári
stóð út frá höfðinu. Hann var
með bók í hendinni og leit út
fyrir að hafa legið út af og verið
að lesa. Hann starði skilnings-
laus á Graham, sem snöggvast
en svo var eins og hann áttaði
sig, og brosti aftur.
— Hr. Graham, það var gam-
an að sjá yður. Hvað get ég gert
fyrir yður?1'4’
Þegar Graham leit á hann,
missti hann alveg móðinn. Hann
ætlaði að fara að fela þessum
druslulega litla manni öryggi
sitt og líf. En nú varð ekki aft-
ur snúið.’ Hann sagði. — Ég
mætti víst ekki tala dálítið við
yður, hr. Kuwetli?
Kuwetli deplaði augun, eins
og hikandi. — Tala? Jú, auðvit-
að. Gerið þér svo vel að koma
inn.
Graham gekk inn i káetuna.
Hún var álíka lítil og hans eig-
in og mjög loftlítil.
Kuwetli sléttaði úr teppunum
á koju sinni. — Gerið svo vel
að fá yður sæti.
Graham settist og opnaði
munninn til að segja eitthvað,
en hinn varð fyrri til.
— Sígarettu, hr. Graham.
— Þakka yður fyrir. Hann