Morgunblaðið - 03.05.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. MAÍ1979
vtfP
BAFF/NO II '
Flýttu þér ú ann er íarinn að
reiðast!
k S )É f 5. I í ? é
Að umgangast landið
Einhverntíma s.l. ár mátti lesa
í dálkum þínum hugvekju um
umgengni erlendra ferðamanna
um land okkar og tilgang þeirra
með heimsóknum sínum. Ekki
amast ég við ferðamönnum þótt
erlendum ferðamönnum strangar
reglur, sem og okkar eigin lönd-
um, hvað varðar umgengni og
ekki síst hvað ber ekki að hreyfa
eða hrófla við. Djúp bílaför um
öræfin eru eins og ör á fögru
4i3 tayloi'
Þetta er vonlaust hjá þér
maður, nema þú stingir
árunum í sjóinn!
Á þessari smurstöð notum við gryfjuna í siíkum tilfellum!

Kossar þínir eru ískaldir?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Þegar spilið i dag birtist á
sýningartjaldinu f úrsiitaleik
sveita óðals og Þórarins Sig-
þórssonar í nýloknu íslands-
móti mátti sjá, að þeir
Þórarinn og Óli Már
Guðmundsson höfðu með
góðum sögnum stoppað í
fjórum hjörtum. En sú
staðreynd, að Óli náði 11
slögum gaf ef til vill vís-
bendingu um hvað gerast
mundi á tjaldinu.
Norður gaf, allir á hættu.
Vestur
S. 1083
H. Á7
T. D52
L. K10976
Suður
S. K65
H. G96432
T. G86
L. 5
Óðalsmennirnir Guðmundur
Pétursson og Karl Sigurhjartar-
son sátu í norður-suður og urðu
sagnirnar þessar:
COSPER
Norður
S. Á97
H. K1085
T. ÁK3
L. Á82
Austur
S. DG42
H. D
T. 10974
L. DG43
1Q5PER 8003
PIB
COMNKUIN
Þú hefðir betur látið ógert að slíta gráu hárin!
mér sé ljóst að við séum farin að
nálgast það takmark ferða-
mannastraumsins, sem setja
verður áður en landið verður eins
og einn allsherjar gangstígur eða
glansandi buxnarass. Ekki vil ég
Fróni þau hörmulegu örlög, sem
biðu Capri eða Mallorca, þær
eyjar eru eins og götóttur snjáður
buxnarass. Hvað um það, við
verðum að vernda. landið okkar
áður en of seint er orðið og setja
andliti, ör, sem kannski aldrei
gróa. Með skipi til Austurlands-
ins koma hópar ferðamanna, sem
valsa um hálendið og skiptast
hópar á um notkun bifreiða, sem
eru leigðar af útlendingum. Þetta
er sem sé í lagi?
Nú skulum við athuga hvað
þessir ferðamannahópar eru að
gera hér. Vart hefir verið við
ferðir þeirra um öræfin, einkan-
lega þar sem sérkennilegar og
Norður Austur Suður Vestur
1 L P 1 T P
1 H P 4 L Dobl
Redobl 5 Hjörtu P allir pass 4 S P.
Eflaust átti dobl vesturs sinn
þátt í þessu glæfralega sagnstigi
en Guðmundur sýndi með glæsi-
legu úrspili, að hann þoldi það
vel.
Út kom lauf, tekið með ás,
lauf trompað og hjarta spilað á
kónginn. Aftur trompaði
Guðmundur lauf, tók á spaða-
kóng og ás og spilaði þriðja
spaða. Austur tók slaginn og
varð að spila tígultíu ekki mátti
hann spila í tvöfalda eyðu. Eftir
augnabliks umhugsun lét
Guðmundur lágt úr borðinu tók
slaginn á hendinni og spilað:
trompi. Þar með var vestui
fastur í netinu, varð að spils
tígli og án alls hiks lét
Guðmundur lágt af hendinni og
fékk ellefta slaginn á gosann i
borðinu.
Býsna laglega var að úrspilinu
staðið en vestur gat þó hnekkt
spilinu með því að taka á hjarta-
ásinn þegar hjartanu var fyrst
spilað.
Hverfi skelfingarinnar
33
og horfðu út á veginn og
skyggðu hönd fyrir augu. Það
var ekki ljós í stofúnni.
Loks heyrðu þær fótatak á
stéttinni.
Asta iosaði um gluggann.
— Bíddu. hvíslaði Merete.
— Það er bara einn á ferð líka
núna.
Fótatakið þagnaði fyrir utan
húsið.
— Það er Rassmussen sem
býr á horninu við Primulagtitu,
sagði Asta alls hugar feginn.
— Hann er víst hættulaus.
Halió Rassmussen, sagði hún
og opnaði gluggann. Maðurinn
sem var stór og digur maður á
sextugsaldri leit um tixl og
bauð gott kvöld. Svo bað hann
þær bíða og horfði rannsakandi
út á veginn þar sem einhver
var á harðahlaupum.
Asta og Merete hölluðu sér
forvitnar út um gluggann.
Kona kom i Ijós. Hún varpaði
sér í fang Rassmussen og gat
engu stunið upp fyrir mæði.
— Er þetta ekki Caja hans
Davids Petersens, spurði mað-
urinn undrandi. — Hvað ert þú
að gera úti á þessum tfma
nætur?
— Ó... ég er svo hrædd,
stundi stúlkan og hallaði sér
upp að Rassmussen. — Það var
einhver að læðast f kring og...
— Og hvað, sagði hann
byrstri rtiddu.
Caja brast í grát.
— Ég var hjá Solvej og það
var einhver að læðast í kring-
um húsið.
— Það var cinhver hér á
ferli líka, kallaði Merete áköf.
— Han Elmer fór framhjá
fyrir tíu mínútum, hrópaði
Ásta.
— Þessa leið? spurði
Rassmussen og benti í áttina að
Primulavegi.
— Já, þessa leið, stigðu þær
Merete og Asta samhljóða.
— Þá skal hann ekki kom-
ast langt, sagði Rasmussen
einarður.
— Getið þið ekki annast
telpuna og ég hleyp upp á
Primulaveg og hitti féiaga
minn. fiann fór hinn hringinn.
Við skulum sannarlega kió-
festa hann ef hann er þarna
enn.
— Komdu inn Caja, sagði
Merete vinalega og benti ungu
stúlkunni sem stóð skjáifandi
fyrir utan gluggann að koma
inn.
Rassmussen tók á sprett eftir
íkornavegi og móður og más-
andi hitti hann Torp.
— Jæja, þarna ertu sagði
hann — Náðir þú...
— Ég náði í Caju kaup-
mannsdóttur, og bjargaði
henni, sagði Rasmussen hrað-
mæltur.
— Já, hvað var með hana?
spurði Torp með tindina í háls-
inum.
— Elmer hefur... hefur...
Rasmussen greip andann á
lofti.
Torp greip þéttingsfast í
hann.
— Elmer segirðu?
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
Hann snerist örsnöggt á hæli
og starði í áttina til skógarins
sem tók við þar sem Primula-
vegi sleppti þar sem dökk vera
sást á ferli.
— Það hlýtur að vera hann
sem er þarna. Ég var einmitt
að brjóta heilann um hver væri
að læðupokast þarna.
— Eimer, tiskraði hann af
tillum lífs og sálar krtiftum.
— Stoppaðu. Við verðum að
tala við þig! Stoppaðu maður
og það á stundinni.
Hann hljóp af stað og
Rassmussen á eftir.
Dorrit Villumsen vaknaði við
hrópin og scttist með rykk upp
f rúminu. Hjartað barðist ótt
og títt í brjósti hennar. Rúmið
við hlið hennar var autt. Hvers
vegna var Kurt ekki komin
heim enn? Vonandi var hann
ekki flæktur í þessi tiskur og
köll þarna úti. Hún heyrði
einhvern hlaupa eins og fætur
toguðu f áttina til skógarins og
hún heyrði einhvern hrópa
hásttifum: