Morgunblaðið - 30.12.1984, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. DESEMBER 1984
Horft um öxl
ViA tökum okkur víst öll stundir til þess
að líta yfir farinn veg um áramót. Viö gerö-
um það í fyrra og hitteðfyrra og gerum það
í ár og næsta ár ef Guð lofar. Við hér á
síðunni sendum þeim lesendum, sem sorg-
in hefur gist á þessu ári okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Guð geymi ykkur og lækni og
gefi ykkur nýjan styrk á komandi ári. Við
skulum biðja hvort fyrir öðru og miðla
hvert öðru af þeirri uppörvun, sem við eig-
um. í dag sendum við ykkur, kæru lesend-
ur, þrjú stutt brot úr greinum, sem við
lásum á árinu — með beztu kveðjum frá
okkur og þeim, sem skrifa.
Hvernig eignumst
við lífsfyllingu?
Stundum finnst okkur árið
lengi að líða, í öðrum tilfellum of
fljótt — allt eftir því hvort árin
færa okkur hamingju og gleði
eða sorgir og þrautir. A unga
aldri finnst okkur tíminn aldrei
of fljótur að líða. Við bíðum í
eftirvæntingu eftir að stækka og
komast í fullorðinna tölu.
En það er ekki nóg að verða
fullorðinn að árum. Til þess að
einstaklingurinn verði ham-
ingjusamur þarf hann að öðlast
vissa lífsfyllingu, búa sig undir
lífið, reyna að skilja tilgang þess
— verða ábyrgur gjörða sinna.
Menntun og menning auðgar líf-
ið og gefur því nýjan ljóma: Allt
það sem lyftir okkur yfir ofbeldi
og ljótleik í hugsun og gjörðum.
Guðrún Vigfúsdóttir, vefari,
Akurinn, Blað ísafjarðar-
prestakalls.
Hvert er hlutverk
kirkju á íslandi?
Kirkjan hefur ákaflega mik-
ilvægu hlutverki að gegna v.þ.a.
hún á að vera það samfélag sem
vitnar um hið nýja líf með
Kristni, hina nýju siðfræði. Það
gerir hún aðeins ef hún er þátt-
takandi á sem flestum sviðum
þjóðlífsins með einum eða öðrum
hætti. Þess vegna er enginn ann-
ar staður fyrir kristna menn,
fyrir kirkjuna, að iðka köllun
sína heldur en „innan heimsins".
— Við erum kölluð til þjónustu
við Guð þar sem menn er að
finna, þar sem náunginn er. —
Náunginn er ofurseldur hinu
þjóðfélagslega, hinu veraldlega,
efnahagsmálunum, áhyggjum
yfir því hvort hann eigi fyrir
næstu afborgun o.s.frv. Það er
m.a. styrkur kristinnar trúar, að
hún vitnar um Guð, sem gengur
inn í alla þessa mannlegu til-
veru. Kirkjan má því vita að það
er enginn staður hér á jörðu,
meðal manna, þar sem Kristur
hefur ekki áður gengið. Ekkert
mannlegt er honum óviðkom-
andi. Við ættum því ekki að láta
neitt mannlegt vera okkur óvið-
komandi.
Dr. Björn Björnsson,
Salt, blað Kristilegs stúdenta-
félags.
Guðrún Vigfúsdóttir
Hvert er hlutverk
kristniboðs
í Afríku?
Markmið kristniboðs er að
menn eignist trú á Jesú Krist og
byggi upp sjálfstætt safnaðar-
starf. Sjálfstæðið felst i því að
gera okkur erlendu kristniboð-
ana óþarfa. Sjálfstætt safnað-
arstarf einkennist af því að inn-
fæddir standi að öllu leyti undir
eigin safnaðarstarfi hvað varðar
fjárhag, starfslið og séu reiðu-
búnir til að gerast sjálfir
kristniboðar meðal annarra
þjóðflokka. Að byggja upp safn-
aðarstarf er mikilvægast fyrir
mig sem kristniboða, þar sem
innfæddir taka það algjörlega í
sínar hendur og aðlaga kristin-
dóminn að eigin menningu og
siðum.
Séra Kjartan Jónsson,
Salt, blað Kristilegs stúdenta-
félags.
Dr. Björn Björnsson
Hvernig hljómar
orð Guðs á
sjúkrahúsum?
Þegar á móti blæs í lífinu,
nokkuð sem við öll fáum að finna
fyrir, er þörfin fyrir að fá að
heyra, að Guð elskar þrátt fyrir
allt, svo mikil. Við þráum að fá
að heyra þetta. Það er oft erfitt í
mínu starfi að vera þátttakandi í
lífsbaráttunni. Hvað vildum við
ekki gera fyrir þá sem líður illa.
„Góði Guð blessa þú, vert þú
með, ég get ekkert, en ég veit þú
getur.“
Á leið minni eftir ganginum á
deildinni segi ég Honum frá
hverjum og einum. Ég stansa við
eina hurðina og hugsa hvað get
ég sagt, hvað get ég gert og ég
bið almáttugan Guð: „Komdu
með mér hingað inn, sjáðu sjálf-
ur, hvað á ég að gera, allt sem þú
getur gefið góði Guð, gefðu
hingað inn, verði þinn viíji."
Það eru ýmis atvik í mínu
starfi sem hafa grópast inn í
huga minn og seint gleymast.
Frá einu slíku langar mig að
segja frá hér, þar sem ég er beð-
in um það. Kona var lögð inn á
deild sjúkrahúss þar sem ég
starfaði. Hún fékk þann úrskurð
að hún væri haldin ólæknandi
sjúkdómi og hafði það þau áhrif
að hún lokaði sig frá öllum, að-
eins þeir nánustu gátu talað við
það óspart í ljós. Ég man enn er
ég gekk til hennar og sagði að
mig tæki það sárt að sjá hve
henni liði illa, hvort hún vildi við
mig tala — „ég vil að þú vitir að
ég er fús að tala við þig.“ Meira
var ekki sagt í þetta skiptið, en
næst er leið mín lá til hennar
leit hún til mín og spurði hvort
ég væri trúuð — hvers vegna ég
væri það og hvaðan ég hefði
þessa trú. Hún tryði ekki á Guð.
„Hann getur ekki verið góður ef
Hann er til.“ Aldrei kom ég svo
inn að við færum ekki að tala um
Guð og Hans orð og hún að fyrra
bragði, hún þráði að tala um
þetta og þyrsti eftir að heyra
meira úr Biblíunni. Við urðum
brátt mestu mátar. Bækurnar á
borðinu báru þess vitni að hún
leitaði svara um tilgang þessa
lífs, hvort til væri miskunnsam-
ur skapari þrátt fyrir allt. Bar-
áttan var erfið og alltaf er sárt
Sr. Kjartan Jónsson
Rósa Einarsdóttir
hana, en hún vildi ekkert við
okkur starfsfólkið tala.
Hún var bitur — sængin var
dregin upp yfir höfuð þegar
komið var inn eða steinrunnið
andlitið sýndi engin svipbrigði,
er yrt var á hana.
Þannig liðu dagar, vika og
fleiri dagar. Það var erfitt að
fylgjast með þessu. En bæn er
máttur í magnþrota höndum og
Guð heyrir bænir. Það er erfitt
að reyna að nálgast þá sem ekk-
ert vilja með mann hafa og láta
að sjá þá sem manni þykir vænt
um heyja harða baráttu fyrir lífi
sínu. En Guð vinnur verkið, ekki
gat ég gefið henni trú, það getur
Guð einn. Ég má einnig trúa því
að það gerði hann og að hún hafi
fengið að reyna orðin í Sálm, 4.9.
„í friði leggst ég til hvíldar og
sofna, því þú Drottinn lætur mig
búa óhultan í náðum."
Rósa Einarsdóttir,
hjúkrunarfræðingur.
Tímarit Kristilegs félags
heilbrigðisstétta.
— Og
Og þá er að huga að næsta ári.
Margir strengja heit um áramót-
in, kannski þau sömu ár eftir ár,
kannski sífellt ný, ellegar ný og
gömul eftir ástæðum. Líklega
felst í þeim flestum heit um að
taka framförum á einn eða ann-
an hátt. Ætli við getum ekki öll
óskað okkur til hamingju með
einhverjar personulegar fram-
farir frá síðustu áramótum?
Kannski ofur litlar, en samt ein-
hverjar? Kristin trú hvetur
okkur ekki til svo vægðarlausrar
sjálfsgagnrýni að við megum
aldrei vera ofurlítið glöð yfir
sjálfum okkur. Það er mikill
fram á viÖ
leyndardómur í boðun trúarinn-
ar um auðmýktina og gleymnina
á sjálfan sig og svo um sáttina
við sjálfan sig, dug og fram-
sækni. Við erum farin að tala æ
meira um að við eigum að elska
sjálf okkur, bera virðingu fyrir
sjálfum okkur. Ef við fáumst
ekki til þess getum við heldur
ekki elskað aðra eða virt, segjum
við. Við gætum með óvariegu tali
um þetta farið að boða okkur og
öðrum makræði og sjálfselsku
þótt það sé einmitt ekki ætlunin.
Við ætlum þvert á móti með
þessu tali að gera okkur svo glöð
yfir sjálfum okkur að við getum
gert aðra glaða líka, hjálpað öðr-
um, þótt innilega vænt um aðra,
okkur langar til að lýsa svo að
aðrir hljóti að verða fyrir áhrif-
um af því. Gangi okkur nú vel
við það á komandi ári. Okkur
datt í hug að byggja upp fáeinar
vörður á þeim vegi, sem við nú
sem fyrr munum ganga til auk-
innar sáttar við sjálf okkur. Þið
mynduð kannski sum raða þess-
um vörðum öðru vísi. Og við
munum öll hlaða miklu fleiri
svona vörður á trúargöngu okkar
á næsta ári því Biblían er, eins
og við vitum, full af ráðum, sem
duga.
Biðjið og yður mun gefast.
Leitið og þið munuð finna.
Verið ávallt glöð í Drottni.
Verið hvert öðru undirgefin.
Mál ykkar sé ætíð Ijúflegt en salti
kryddað.
Játið hvert fyrir öðru syndir ykkar.
Sólin má ekki setjast yfir reiði ykkar.
Gleðjist er þið takið þátt í píslum
Krists.
Auðmýkið ykkur undir Guðs voldugu
hönd.
Varpið allri áhyggju ykkar á hann
því að hann ber umhyggju fyrir ykkur.