Morgunblaðið - 08.01.1988, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. JANÚAR 1988
37
Guðný Jónsdóttir
— Minningarorð
Fædd 17. júlí 1898
Dáin 30. desember 1987
Heilsaðu hinum fógru íplum
fyrir austan vinur minn.
Góði segðu grænum völlum
- gettu um það í 'Vikahjöllum —
að mér tindri tár á kinn.
Benedikt Gíslason frá Hofteigi.
Mig langar að minnast móður-
systur minnar, Guðnýjar Jónsdótt-
ur, sem í dag er kvödd hinstu
kveðju. Hún var fædd á Hól í
Breiðdal 17. júlí 1898, dóttir Guð-
bjargar Bjamadóttur og Jóns
Halldórssonar sem þar bjuggu og
höfðu flust ofan af Fljótsdalshér-
aði, þaðan sem þau voru ættuð. Eg
var svo heppin að vera samtíða
þessari góðu frænku minni fyrstu
fjögur ár ævi minnar og hún hafði
mig hjá sér strax fyrstu nóttina sem
ég lifði. Man ég þá góðu daga heima
á Hól hjá afa, en amma mín var
þá dáin og Guðný hugsaði um mig
og ég gat treyst á hana því móðir
mín var þá löngum fjarverandi við
kennslu.
Þegar Guðný fór í vist út að
Þverhamri var ég alveg eyðilögð
manneskja og sagði: „Hver á þá
að sauma á mig?“ En sem betur
fór rættist fljótt úr því. Á Þver-
hamri, þeirri vildaijörð, var fjórbýli,
mamma giftist þangað og við
Guðný vorum þar lengi samtíða og
hefur svo verið mestan hluta ævinn-
ar og alltaf gaman. Guðný gerði
ekki kröfur fyrir sjálfa sig en hugs-
aði aðeins um að öðrum liði vel en
ég held að hún hafi verið hamingju-
söm og lifað skemmtilegu lífi.
Hún var alltaf með góðu fólki
og var í góðum vistum. Sérlega var
gott heimili Þorsteins Stefánssonar
og Onnu Jónsdóttur á Þverhamri
og skemmtilegt þó mikið væri að
gera og heimilið stórt. Þegar Anna
og Þorsteinn fluttu suður 1934
buðust henni svo margar vistir sem
ég gæti sagt frá en það þarf ekki.
Guðný frænka mín hafði frá unga
aldri alltaf eitthvert lítið barn til
að hugsa um og það fylgdi alla
ævi. Börnin mín hændust að henni
og munu alltaf minnast hennar með
söknuði um það sem einu sinni var
Ólafur Haukur Matt-
híasson - Kveðja
Fæddur 19. mars 1898
Dáinn 28. desember 1987
Elskulegur móðurafi minn, Ólaf-
ur Haukur Matthíasson, lést þ. 28.
desember síðastliðinn tæplega
níræður að aldri. „Þet,ta er gangur
lífsins," segir fólk og auðvitað er
það rétt. Líf og dauði eru hluti af
tilveru okkar. Samt sem áður kveð
ég afa með söknuði og trega því
að hann skipaði sérstakan sess í
lífí _mínu.
Á heimili hans fæddist ég og bjó
fyrsta aldursárið ásamt foreldrum
mínum. Þegar amma svo veiktist
dvöldumst við aftur hjá þeim um
tíma. Ég var tæplega þriggja ára
þegar amma dó og flutti þá afi með
okkur á heimili og bjó þar um nokk-
urra ára skeið. Við systkinin nutum
þess að hafa afa hjá okkur. Hlut-
verk hans í fjölskyldunni var ekki
uppeldislegs eðlis svo að í honum
áttum við bandamann ef okkur
fannst við órétti beitt. Okkur fannst
gott að hlaupa til afa og oft laum-
aði hann að okkur kandísmola eða
öðru góðgæti úr fallegu dósinni í
skrifborðinu.
Þegar afi fór svo norður til móð-
urbróður míns og ijölskyldu hans
skrifuðumst við á. Afi var mælskur
og vel ritfær og bréf hans því
skemmtileg og innihaldsrík. Alltaf
urðu fagnaðarfundir þegar hann
kom til að dvelja hjá okkur og þeg-
ar við heimsóttum hann. Afi var
málvöndunarmaður og hvatti okkur
til að vanda mál okkar því annað
sæmdi ekki íslenskum ungmennum.
Stundum hlustuðum við á hann
flytja ljóð; í fyrstu til að styggja
hann ekki, en síðan lærðum við að
meta þetta tjáningarform og til-
einka okkur það. Á þennan hátt
hafði afi varandi áhrif á þroska-
ferli okkar og skoðanamyndun.
Hann vildi allt fyrir okkur gera.
Það lýsir afa vel að einu sinni sem
oftar er ég dvaldi sumarlangt hjá
honum og fjölskyldunni í Varmahlíð
var hann að því kominn að kaupa
handa mér beisli á hest; hann átti
svo erfitt með að hlusta á svo sáran
grát. Foreldrar mínir gripu auðvitað
Þórunn Hjördís
Gestsdóttir — Mimúng
Fædd 2. mars 1971
Dáin 23. desember 1987
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „kom til mín“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með Ijóssins öndum.
Me,ð þessum orðum sr. Björns
Halldórssonar langar mig til að
kveðja elskulega frænku mína, sem
svo ung fer frá okkur.
Þó svo að kynni okkar hafí ekki
verið náin þá minnist ég hennar
með mikilli hlýju. Við hittumst
nokkuð oft á tímabili og aldrei brást
það að hún kom til mín brosandi
og við spjölluðum um lífsins heima
og geima.
Það er alltaf erfítt að horfast í
augu við dauðann, einkum og sér
í lagi þegar svona ung manneskja
er öll. En við getum þó reynt að
hugga okkur með því að hún hvflir
núna í heimi okkur æðri, þar sem
hún er umvafin hlýju og kærleika
Guðs, þar sem áhyggjur og erfið-
leikar eru að baki og hinn eilífi
friður er ríkjandi.
Elsku Bogga, Gestur og systk-
ini. Megi góður Guð styrkja ykkur
í sorginni.
Guðlaug Þráinsdóttir
og enn eru lítil böm að syrgja hana
alveg síðan hún fór á sjúkrahús
fyrir nokkrum mánuðum. og biðja
fyrir henni í bænum sínum á hvetju
kvöldi.
Guðný flutti til Reykjavíkur 1946
og eftir það vorum við lengstum
samferða. Guðný gat þá, 47 ára,
valið úr vinum og hún var mjög
ánægð hér en í vist sem hún var í
líkaði henni ekki og sagði upp og
fór. Þannig var hún, alltaf sjálfstæð
í skoðunum og óbuguð og hafði
góða dómgreind.
Ég vil svo að síðustu þakka góðu
konunum sem vinna á Gmnd fyrir
þá góðu hjúkrun og umhyggju sem
þær sýndu síðustu og erfiðustu
tímana.
Ég votta dóttur Guðnýjar og af-
komendum innilega samúð því
hennar mun lengi verða saknað.
Blessuð sé minning Guðnýjar Jóns-
dóttur.
Dagrún Gunnarsdóttir
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Þetta litla vers kemur upp í huga
minn nú, þegar ég kveð Guðnýju
frænku mína hinstu kveðju. Hún
kenndi mér það sem og aðrar bæn-
ir, sem ég fór með í bernsku. Mér
er sérstaklega minnisstætt þegar
hún kenndi mér þessa bæn. Við
sátum í herberginu hennar í „stóra
steinhúsinu" og vorum að búa okk-
ur undir svefninn. Ég kvartaði
undan myrkfælni og bar mig ilia.
Guðný sagði þá að ef ég færi með
þessa bæn á hverju kvöldi þyrfti
ég aldrei að hræðast myrkrið. Þetta
dugði mér fram á fullorðinsár.
Þetta minningabrot er ef til vill
lýsandi fyrir samskipti okkar
Guðnýjar á fyrstu árum ævi minnar
í taumana því engan átti ég hest-
inn. Hann ætlaði ég að kaupa síðar.
En þarna reyndist afi enn einu sinni
minn bandamaður og því gleymdi
ég ekki.
Söngur og önnur tónlist var í
miklum metum hjá afa, en hann
hafði góða söngrödd. Þegar ég
kynnti fyrir honum unnusta minn
og síðar eiginmann, tók afi honum
opnum örmum. Síðar þegar í ljós
kom að maðurinn minn hafði hæfi-
leika til söngnáms styrktust vin-
áttubönd þeirra og fylgdist afi af
mikilli eftirvæntingu með fram-
förum hans í náminu. Það gladdi
mig mikið að þeir skyldu ná svo
vel saman og mér fannst það líka
veita afa ánægju. Manni mínum var
það stuðningur og hvatning.
Þannig var afi. Ég þakka fyrir
hvað ég naut samfylgdar hans
lengi; minningin um hann mun lifa
og hún er mér mikils virði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ásta Bryndís Schram
og flestar mínar fyrstu minningar
tengjast henni á einn eða annan
hátt. Hún tók mig upp á sína arma,
í bókstaflegri merkingu, og studdi
mig fyrstu sporin á lífsleiðinni.
Samskipti foreldra minna og hennar
og Nönnu dóttur hennar voru ætíð
mikil. í mörg ár bjuggum við í sama
húsi og í bernsku minni var aldrei
lengra á milli okkar en eitt húsa-
sund. Ég man hversu gott mér þótti
að vita af nálægð Guðnýjar og
ósjaldan flúði ég á náðir hennar
þegar eitthvað bjátaði á, og þegar
þröngt var fyrir á mínu eigin heim-
ili átti ég vísan næturstað hjá
henni. Segja má að hún hafi verið
„sverð mitt og skjöldur“ á þessum
árum. Alltaf tók hún svari mínu ef
henni fannst á mig hallað, um leið
og hún gaf mér þau ráð og leiðsögn
sem hún taldi best duga til að fóta
sig í lífinu. Fyrir þetta verð ég henni
ævinlega þakklátur og mun geyma
minningu hennar í hjarta mínu svo
lengi sem ég lifi.
Um leið og ég votta nánustu
aðstandéndum Guðnýjar samúð
mína, þakka ég forsjóninni fyrir að
hafa átt þess kost að kynnast þess-
ari góðu konu og verða henni
samferða hluta af lífsleiðinni.
Blessuð sé minning hennar.
Svenni
t
Vinkona min,
AUÐBJÖRG (BAGGA) ÓLAFSDÓTTIR,
andaðist 26. desember í Kaupmannahöfn, og var jarðsungin 5.
þessa mánaðar.
Magnea Halldórsdóttir.
t
Systir okkar,
ÁGÚSTA HÁKONARDÓTTIR
frá Hafþórsstöðum í Norðurárdal,
Lönguhlfð 3, Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum 6. janúar.
Sigurjón Hákonarson,
Halldór Hákonarson,
Metta Hákonardóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
MARTA HÓLMKELSDÓTTIR,
Hringbraut 57,
Keflavík,
er lést í Landspitalanum 31. desember, verður jarðsungin frá
Keflavikurkirkju laugardaginn 9. janúar kl. 14.00.
Börn, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn.
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Hvað um líkbrennslu?
Hefur þú séð nokkuð í Biblíunni sem mælir á móti
líkbrennslu?
Það var ekki venja meðal ísraelsmanna eða í frumkirlg-
unni að brenna lík, eftir því sem best verður vitað. (Undan-
tekning er það þegar lík Sáls konungs og sona hans sem féllu
í bardaga voru brennd svo að óvinimir, Filistar, svívirtu þau
ekki, sjá 1. Sam. 31. Þó voru beinin síðan grafín.)
Ein ástæðan til þess að kristnir menn brenndu ekki lík
var sú örugga trú að líkaminn risi upp frá dauðum og að
líkaminn væri því mikilvægur, einnig í dauðanum. Þá mun
það hafa haft áhrif að líkbrennsla var algeng í heiðnum þjóð-
félögum, t.d. í rómverska ríkinu. Kristnir menn vildu sem
mest forðast heiðna siði og venjur.
Eigi að síður tel eg að frá kristilegu sjónarmiði sé ekkert
því til fyrirstöðu, að öllum jafnaði, að lík séu brennd. Biblían
leggur á það áherslu að við munum öll fá nýjan líkama á
himnum, líkama sem er laus við syndina og áhrif hennar.
„Því lúðurinn mun gjalla og þá munu hinir dauðu rísa upp
óforgengilegir og vér munum umbreytast. Þetta forgengilega
á að íklæðast óforgengileikanum og þetta dauðlega að íklæð-
ast ódauðleikanum." (1. Kor. 15, 52—53.) Þó merkir þetta
ekki að órofið samhengi sé milli efnisins sem líkami okkar
er gerður úr og efnisins í nýja líkamanum.'
Hitt skiptir auðvitað meira máli hvað Biblían segir um
dauða og hjálpræði. Eitt sinn skal hver maður deyja og líkam-
inn hætta að starfa. En það eru ekki endalokin. Við eigum
öll að lifa áfram um alla eilífð — annað hvort á himnum eða
í víti. Értu viðbúinn að mæta Guði?
Þar sem Jesús Kristur reis upp frá dauðum vitum við að
líf er að loknu þessu lífi og að við munum fara til himins ef
við höfum beðið hann að frelsa okkur. Hafirðu aldrei helgað
líf þitt Kristi vona eg að þú takir af skarið núna. Ekkert er
eins áríðandi og að búa sig undir eilífðina.