Morgunblaðið - 08.01.1988, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. JANÚAR 1988
39
Kristín Jóhanna Guð-
mundsdóttír - Kveðja
Fædd 30. mars 1918
Dáin 30. desember 1987
Við erum nýlega búin að fagna
jólum, þeirri blessaðri ljóssins hátíð,
með öllum sínum gjöftim og góðu
veðri — svo manni fannst helst
maður standa á röngum tímamót-
um.
Þar á eftir gleðjumst við yfir
nýju ári, í von og trú að það færi
okkur frið og hamingju, farsæld og
gleði.
En oft á okkar bestu óskastund-
um heimsækir okkur kvíði, sorg og
söknuður. Og svo varð það nú um
þessi áramót.
Mér var færð sú sorgarfrétt á
gamlársdag að vinkona min, Kristín
Jóhanna Guðmundsdóttir hefði lát-
ist, 30. desember, úr þeim grimma
og geigvæna sjúkdómi sem engum
sýnir miskunn — þar sem hann ber
að dyrum.
Hún Kristín mín var búin að beij-
ast við þennan vágest í meira en
ár, og á stundum vonaði maður að
henni tækist að sigra hann með
sínum sterka vilja. En það voru
bara gyllivonir sem maður er vanur
að halda í þegar vinir og vanda-
menn eiga í hlut.
En Kristín fékk að eiga jól í faðmi
heimilisins hjá sínum góða manni
þó fársjúk væri. En hún fékk ekki
að fagna nýju ári heima. Hún var
leidd inn í frið og gleði á ströndinni
ókunnu, þar sem manni er fagnað
af vandamönnum og vinum. Þar
sem sárin gróa og sorgir engar til.
Kristín var Húnvetningur í báðar
ættir. Móðir hennar Sigurunn frá
Glaumbæ í Langadal, dóttir heið-
urshjónanna Kristínar Davíðsdóttur
og Þorfinns Jónatanssonar. Faðir
hennar var einnig úr Langadal —
Guðmundur Agnarsson Guðmunds-
sonar og Guðrúnar Sigurðardóttur
sem lengst af voru búsett á
Fremsta-Gili. Guðmundur var elstur
af stórum systkinahópi og hans
Þórunn, dóttir Ingólfs, tók að sér
rekstur stofunnar, þegar veikindi
föður hennar ágerðust. Var ómet-
anlegt fyrir hann að geta unnið
þar, þegar kraftar leyfðu og þurfa
ekki að horfa upp á lokun atvinnu-
fýrirtækis síns.
Ekki verður minnst á Ingólf
öðruvísi en að Svava komi í hugann
í sömu andrá. Þau hjónin voru svo
einstaklega samheldin, að aldrei
rofnuðu þau tryggðabönd. Svava
stóð óhagganleg við hlið hans til
hinstu stundar, þau efldu hvort með
öðru kjark og bjartsýni. Samskipti
þeirra og bamanna voru líka ein-
staklega hlý. Enginn maður
uppsker ríkulegri ávöxt erfíðis síns
en sá, sem umlukinn er ómældri
ást og umhyggju Qölskyldunnar í
erfíðum veikindum og á dauða-
stundu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
heimili lengi rómað fyrir glæsileik
og gestrisni.
Kristín ólst upp í foreldrahúsum
ásamt tveimur bræðrum, þeim Agn-
ari búsettum á Blönduósi og Sigþóri
búsettum á Höfn í Homafirði. 17
ára fór Kristín í Kvennaskólann á
Blönduósi og lærði allar þær grein-
ar sem góð húsmóðir getur tileinkað
sér. Hún var áhugasöm og skyldu-
rækin við námið. Góður félagi sinna
skólasystra og um vorið lauk hún
prófí með ágætri einkunn. Námið
notfærði hún sér síðar er hún stofn-
aði sitt eigið heimimli.
Hún giftist eftirlifandi manni
sínum, Sigurgeir Magnússyni, hús-
gagnameistara, 11. desember 1937.
Gullbrúðkaupsafmæli áttu þau 11.
desember sl. og áttu saman smá
sólskinsstund á sínu fallega heimili
í Kötlufelli 7.
Kristín og Sigurgeir eignuðust 6
böm, sem öll em vel gerð og mynd-
arfóik. Elst er Bára, húsmóðir í
Hafnarfírði og vinnur á Bæjarskrif-
stofunum. Hennar maður er Vagn
Gunnarsson og eiga þau 5 böm.
Sævar, bifreiðastjóri, kvæntur
Marsý Jónsdóttur, þau eiga 3 böm.
Ægir, sem nú er prestur á Skaga-
strönd, hans kona er Jóhanna
Ólafsdóttir, kennari.
Næst er Hrönn, vinnur hjá Lista-
safni ríkisins, gift Hrólfí Jóhanns-
sjmi, póstmanni, eiga 2 böm. Þá
Friðrik, verktaki hjá Borgarspítal-
anum og Amarflugi, hans kona er
Erla Sighvatsdóttir, bankastarfs-
maður, þau eiga 2 böm. Yngst er
Þórdís, vinnur hjá Kaupþing, henn-
ar maður er Eyjólfur Baldursson
og eiga þau 2 böm.
Kristín og Sigurgeir áttu sín
fyrstu búskaparár í Reykjavík.
Fluttust síðar til Blönduóss, þar sem
þau áttu heimili lengi og komu upp
að mestu sínum bömum, en fluttu
svo aftur til Reykjavíkur og hafa
búið þar síðan og nú lengi að Kötlu-
felli 7, þar sem þau gerðu sér
ingar þekkja, þeim Agli Guðmunds-
syni og Þómnni Einarsdóttur.
Ingólfur var yngstur af níu böm-
um þeirra hjóna. Ein af lyndisein-
kunn Ingólfs sem fljótt kom fram
og fylgdi honum allt lífíð, var glað-
værð, sem með öðmm gerði hann
aðlaðandi og vel til fagnaðar fund-
inn.
Hver er sinnar gæfu smiður seg-
ir máltækið. Mikið er til í því og
þegar vel er til stofnað er ekki verra
að lán fylgi með. Gæfan brosti við
Ingólfí þegar hann kvæntist bróð-
urdóttur okkar, Svöfu Júlíusdóttur
á haustdögun 1947.
Fjömtíu ára sambúð, í ást og
virðingu beggja og bamaláni, er
ekki hlutskipti allra, en einmitt það
öðlaðist þeim hjónum, það var okk-
ur samferðamönnum ljóst. Við
sáum bamahópinn stækka, verða
alls sex að tölu, fjórar dætur og
tveir sjmir. Við sáum líka að góðir
eiginleikar foreldranna fyigdu böm-
unum, svo sem dugnaður, gott
viðmót og mannleg hlýja.
Já, bamahópurinn varð nokkuð
stór á nútíma vísu og vissulega
hefur þurft að hafa mikið fyrir að
sjá farborða jafn stóm heimili með
þeim myndarbrag sem raun bar
vitni. Ingólfur var harðduglegur
maður, en nýtti sinn tfma vel, var
vel meðvitaður um sínar skyldur
við lífíð, sem vom honum um leið
ljúfar. Ingólfur valdi sér rakaraiðn
að lífsstarfí, í því rejmdist hann
veglegt og fallegt heimili. Þangað
var gott að koma og mæta þar
gestrisni og góðvild.
Nokkm eftir að ég kom til
Blönduóss 1932 kjmntist ég fljót-
lega Kristínu, sem þá var alltaf
kölluð Lóa Guðmunds. Hjá mér var
fóstursystir mín, sem Rósa hét
Sumarliðadóttir og vom þær svo
að kalla jafnaldra, samrýmdar og
þar af leiðandi kom Lóa oft á mitt
heimili.
Ég hafði oft gaman af þessum
litlu stúlkum, þó að aldursmunurinn
væri mikill milli mín og þeirra. Þær
áttu mörg áhugamál og vildu mikið
við mig tala um lífið og tilvemna.
Þær vom þessar glæsilegu ungu
stúlkur, ókmmpaðar af lífinu.
Þær vom glaðar og greindar
vel, lásu saman ljóð og sögur sem
þær svo seinna vitnuðu oft í. Þær
ætluðu að gera þetta eða gera hitt,
vera svona eða vera öðmvísi, sem
sagt — sáu veg til allra átta. Vand-
inn var aðeins sá að velja þann
rétta. Ekki þann grýtta og torsótta,
heldur þann bjarta og greiðfæra,
þar sem þær fyndu Oskasteininn,
sem vísaði á farsæla braut.
Ég átti margar glaðar stundir
með þessum ungu vinkonum
mínum. Upp frá því hélst góð vin-
átta með okkur Lóu og þráðurinn
slitnaði ekki þó fjarlægðin væri
stundum talsverð.
vinsæll og viðurkenndur fagmaður.
Það er alveg víst, að þeir em
margir viðskiptamenn hans, sem
minnast hans með virðingu.
Við minnumst margra góðra
stunda á hans fagra heimili, sem
þau hjón vom svo samtaka um að
hlúa að, og utan heimilis, hvarvetna
í nálægð vináttu og glaðværðar.
Með Ingólfí fylgdi þokki og hlýja
svo gott var með honum vera, en
þó fyrst og síðast manndómur sem
aldrei brást. Fýrri hluta liðins árs,
fréttum við að alvarlegur sjúk-
dómur hefði tekið sér bólfestu í
líkama vinar okkar.
A yndisfögrum degi á miðju
sumri við Geysi hittum við Ingólf
og Svöfu, sem þama vom stödd,
ásamt öllum bömum sínum og
bamabömum. Höfðu þau safnast
saman til að vera með þeim í viku,
í sumarbúðum skammt frá.
Samtalið við Ingólf þama á
staðnum verður okkur lengi minnis-
stætt, vitandi hvert stefndi. Sýndi
hann kjark og jafnaðargeð, þakklát-
ur í huga fyrir líf sitt og bömin
sín, en sitt mesta lán í lífínu sagði
hann vera konuna sína. Vissulega
hafði hann á réttu að standa að
kveðja þennan heim með konu öll
bömin sér við hlið, undirstrikar það
fagurlega.
Guð blessi hans veg og allra er
hann unni.
Einar og KHstinn
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði.
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(Vald. Briem.)
Einar, bróðir Ingólfs, og fjöl-
skylda hans kveðja kæran bfoður,
mág og frænda.
Fyrir þeirra hönd,
Maria L. Einarsdóttir
Með fáeinum orðum langar okkur
bræður að senda vinakveðjur vegna
fráfalls Ingólfs Egilssonar, þessa
góða drengs sem við höfum þekkt,
leikið við og verið samferða í marga
áratugi. Hann var af góðu fólki
kominn sem allir gamlir Hafnfírð-
t
Móöir mín og amma okkar,
GUÐNÝ JÓNSDÓTTIR,
Heiðargerði 80,
Reykjavfk,
sem andaöist 30. desember sl., veröur jarösungin frá Fossvogs-
kirkju föstudaginn 8. janúar kl. 15.00.
Nanna T ryggvadóttir,
Guðmundur Jónsson, Tryggvi Jónsson.
Eftir áð ég kom aftur til
Reykjavíkur ræddum við Lóa oft
um okkar kæm vini fyrir norðan,
riíjuðum upp samstarfíð í kvenfé-
laginu Vöku og þau mörgu félags-
störf sem þar voru unnin.
Já, hún Lóa mín var sannur
Húnvetningur og lét oft hugann
reika norður jrfír fjöll og heiðar, og
yljaði sér við minningar frá sínu
æskuheimili og sínum kæru vinum.
Óskasteinninn hennar Lóu vísaði
henni á bjarta veginn, svo hún átti
alltaf fallegt og hlýtt heimili, góðan
mann og glæsilegán og vel gerðan
bamahóp.
Ég vil kveðja vinkonu mína með
ósk um bjarta heimkomu í land ljóss
og friðar og sendi manni hennar
og bömum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Ragnheiður Brynjólfsdóttir
Í dag fer fram frá Dómkirkjunni
útför Kristínar J. Guðmundsdóttur,
Kötlufelli 7, Reykjavík. Kristín Jó-
hanna en svo hét hún fullu nafni
fæddist í Glaumbæ í Langadal í
Austur-Húnavatnssýslu. Foreldrar
hennar vom hjónin Guðmundur
Agnarsson og Sigrún Þorfinnsdóttir
sem lengst af bjuggu á Blönduósi.
Þegar ég kynntist Kristínu fyrir
meira en tuttugu ámm höfðu þau
hjónin Sigurgeir Magnússon og hún
flutt til Reykjavíkur skömmu áður.
Ég fann það fljótt að Kristín hafði
sterkar taugar til átthaganna og
fylgdist með öllu sem þar gerðist.
Og þrátt fyrir að heimili hennar
stæði í Reykjavík síðasta aldarfjórð-
unginn sem hún lifði var hún alltaf
sami Húnvetningurinn — hugurinn
var meira og minna fyrir norðan
og hún fylgdist grannt með mönn-
um og málefnum þar. Ég varð þess
einnig fljótt vör að fólkið norðan
heiða var hennar fólk — það fór
ekki milli mála að það vom ótvíræð
meðmæli með sérhveijum manni
væri hann að norðan — ég tala nú
ekki um ef hann var úr Austur-
Húnavatnssýslunni.
Sumarið 1986 kenndi Kristín
sjúkdóms þess sem húnv arð áð
lúta í lægra haldi fyrir en hún lést
þann 30. desember sl. Á síðastliðnu
sumri var heilsu hennar á þann veg
háttað að hún gat farið með manni
sínum norður í átthagana og dvalið
þar nokkra daga. Þessi ferð varð
henni til mikillar ánægju — hún
hitti ýmsa „gamla“ vini og naut
samvistanna við þá.
Heimili þeirra Kristínar og Sigur-
geirs vitnaði um mikla snyrti-
mennsku — þar var hver hlutur á
sínum stað og ég man aldrei eftir
því að hafa komið svo á heimili
þeirra að nokkurs staðar sæist
hrukka eða blettur. Kristínu var það
eðlislægt að hafa snyrtilegt í kring-
um sig. Annað sem setti mikinn
svip á heimili þeirra var handavinna
eftir húsmóðurina. Kristín var mik-
il hannyrðakona og þau eru ófá
verkin sem hún hefur unnið. Mörg
verka hennar piýða heimilið og
gefa því skemmtilegan þokka.
Eitt af því sem einkenndi
Kristínu var hinn mikli þjóðmála-
áhugi hennar. Húa fylgdist alla tíð
vel með því sem var að gerast og
tók afstöðu til manna og málefna.
Hálfvelgja var henni ekki að skapi.
Kristín var mjög tilfinninganæm
þó hún bæri ekki tilfínningar sínar
á torg. I sínum miklu veikindum
sýndi Kristín mikinn styrk og æðru-
leysi. Hún tók því sem óumflýjan-
legt var með reisn.
Sigurgeir, maður Kristínar,
studdi hana og styrkti í veikindum
hennar. Hann leitaðist við að létta
henni baráttuna við sjúkdóminn og
reyndist henni eins og best verður
á kosið. Samfylgd Kristínar og Sig-
urgeirs er orðin nokkuð löng en þau
áttu 50 ára hjúskaparafmæli þann
11. desember sl.
Þau eiga 6 uppkomin böm auk
barnabama og barnabamabama.
Elsku Sigurgeir, ég bið góðan
Guð að styrkja þig í sorg þinni og
Kristínu þakka ég samfylgdina og
allt það góða sem gafst á genginni
tíð.
Far þú í friði.
Friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt
Jóhanna S. Ólafsdóttir
í dag er til moldar borin vinkona
mín Kristín Guðmundsdóttir frá
Blönduósi og langar mig til að
minnast hennar með fáeinum orð-
um. Hún var stórbrotin persóna og
heimili þeirra hjóna ber vott við
smekkvísi og hagleik, og handa-
vinnu hennar er unun á að horfa.
Fyrir tveimur mánuðum áttum um
saman jmdislegan dag, sem ég
geymi til minningar um elsku Ló
mína, hennar er sárt saknað.
„Eg dey, og ég veit nær dauðann að ber, —
ég dey, þegar komin er stundin,
ég dey, þegar ábati dauðinn er mér,
ég dey, þegar lausnin mér hentust er
og eilífs lífe uppspretta er fundin."
(Þýð. Stefán Thorarensen.)
Ég votta eiginmanni, bömum og
fjölskyldum þeirra, mína inni-
legustu samúð.
Lára Guðmundsdóttir.
+
Konan mín, móðir og tengdamóðir,
INGIBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Syðri-Reykjum,
Biskupstungum,
verður jarðsungin frá Skálholtskirkju laugardaginn 9. janúar kl.
14.00. Jarðsett verður frá Torfastöðum.
Bílferð verður frá BSI kl. 11.30, Hótel Ljósbrá, Hveragerði kl.
12.15 og Árnesti, Selfossi kl. 12.30.
Grimur Ögmundsson,
Grétar B. Grimsson, Lára Jakobsdóttir.
t
Þökkum innilega hlýhug og samúö viö andlát og útför bróður
okkar og mágs,
KRISTJÁNS SIGURÐSSONAR,
Hálsi, Skógarströnd.
Guðfinna Sigurðardóttir,
Sigurbjörg Sigurðardóttir,
Ingibjörg Sigurðardóttir,
Ögmundur Sigurðsson, Sigurfljóð Jónsdóttir.
+
Þökkum öllum þeim sem sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐMUNDSÍNU SIGURRÓSU SIGURGEIRSDÓTTUR
frá Hellissandi.
Steinunn Kristjánsdóttir,
Kristfrfður Kristjánsdóttir,
Guðrfður Kristjánsdóttir,
Krístinn Hermannsson,
Ludy Ólafsdóttir,
barnabörn og
Sigurður Guðnason,
Guðmundur Kristjónsson,
Kristinn Guðmundsson,
Svava Sigmundsdóttir,
Steinþór Guðlaugsson,
barnabarnabörn.