Morgunblaðið - 08.01.1988, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. JANÚAR 1988
Erna G. Olafs-
dóttir — Minning
Þegar dauðinn knýr dyra erum
við oftast óviðbúin, sérstaklega
þegar ungt fólk í blóma lífsins er
burtkallað.
Ema Ólafsdóttir, sem við minn-
umst nú, var aðeins 33 ára gömul,
þegar hún lést í bílslysi þann 30.
desember síðastliðinn.
Minningabrotin þyrlast upp. Við
kynntumst árið 1973, þegar við
hófum nám í Hjúkrunarskóla Is-
lands. Við vorum allar á heimavist-
inni. Þar bundumst við vinaböndum,
sem héldust ætíð síðan. Námsárin
liðu fljótt, og margt var brallað á
þeim tíma, sem gaman var að rifja
upp síðar, þegar við hittumst. Á
þessum árum kynntist Ema eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Sigurði
Gunnarssyni. Þau eignuðust tvo
syni, Gunnar Óla og Amar Bjöm,
sem nú eru 13 og 8 ára gamlir.
Undanfarin ár höfum við unnið
saman á deild 33C á Landspítalan-
um. Þar var Ema aðstoðardeildar-
stjóri og fórst henni starfið afar vel
úr hendi. Hún átti svo gott með að
umgangast fólk, var gefandi og
sterk og bar mikla umhyggju fyrir
öðrum. Hún hafði einstaklega hlýtt
viðmót og alltaf var stutt í fallega
b^osið hennar.
Nú þegar við kveðjum Emu
hinstu kveðju finnum við til sárs
saknaðar. Elsku Siggi, við vonum
að Guð gefi þér og drengjunum
styrk til að standast þessa raun og
takast á við lífið á nýjan leik. Við
sendum innilegar samúðarkveðjur
til ykkar, foreldra, systkina og ann-
arra ástvina Emu.
Dísa og Adda.
Hvað erum vér? Einn dropi úr lífsins legi.
Hvar lifum vér? Á andans þroskavegi.
Hvað lærum vér? Að finna Föðurhendi.
Hvert fórum vér? Til þess, er okkur sendi.
(Hj.Bj.)
Þegar tilkynning kom um að slys
hefði orðið og að hún ástkæra
frænka okkar hefði látið lífíð var
fyrsta hugsun okkar allra að þetta
gæti ekki verið, þetta væri ekki rétt.
Ema Guðlaug var dóttir hjón-
anna Ingibjargar Ólafsdóttur og
Ólafs Jónssonar. Hún var fædd og
uppalin á Akureyri á Sólvöllum 7.
Húsið á Sólvöllum 7 er með þremur
íbúðum og byggt í sameiningu af
Ólafí, Ingólfí bróður hans og föður
jhgirra. Allan sinn búskap hafa þeir
bræður búið í sama húsi ásamt fjöl-
skyldum sínum og höfum við því
alist upp eins og hálfgerð systkini.
Oft var glatt á hjalla á Sólvöllun-
um, hvort sem komið var saman
uppi eða niðri, minningar æskuár-
anna hrannast upp og of langt mál
yrði að tíunda þær hér en við mun-
um eiga eftir að ylja okkur við þær
um ókomna framtíð.
Þegar barnsárin voru að baki og
alvara lífsins tók við þá minnkuðu
tengslin sem höfðu bundið okkur
svo sterkt saman meðan við bjugg-
um öll undir sama þaki.
Ema valdi sér að starfa við hjúkr-
un og átti það mjög vel við hennar
^gúfu skapgerð, sem alls staðar
veitti birtu og yl til þeirra sem hún
annaðist.
Einnig kom það í ljós að Erna
var sú okkar sem hvað mest hélt
við þeim sterku tengslum sem bund-
ið höfðu okkur saman sem böm og
unglinga. Hún var mjög opin og
hlý og sýndi það í orði og verki að
fjölskylda og ættingjar er það dýr-
mætasta sem maður á. Og það var
einmitt tilgangurinn með þessari
ferð að öll fjöiskyldan kæmi saman
á Sólvöllunum, en það hafði ekki
tekist um árabil.
Ema var sú fyrsta af okkur
frændsystkinunum sem fór að
heiman þegar hún fór til náms við
Hjúkrunarskóla íslands. Á námsár-
unum í • Reykjavík kynntist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum, Sig-
urði Guðna Gunnarssyni, ogeignuð-
ust þau tvo drengi, Gunnar Óla, 13
ára og Arnar Bjöm, 8 ára.
Við sendum þeim okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Einnig for-
eldrum, systkinum og öllum þeim
sem eiga um sárt að binda á þessum
sorgarstundum.
Hafí hún þökk fyrir allt og allt.
Oft er líkt og leiðsögn góðra vætta
sélokiðeftirskammastund. (D.St.)
best í ljós lipurð og hjálpsemi Sig-
urðar og hversu samhent þau hjónin
voru.
Ema átti mörg áhugamál en
fyrst og fremst voru það félagsmál
í þágu líknarstarfsemi sem hún
sinnti í vaxandi mæli, enda var það
í samræmi við lífshlaup hennar.
Hennar stærsta persónueinkenni
var hversu opin og aðlaðandi hún
var í allri umgengni við fólk —
enda var hún vinsæl og vinamörg.
Henni var það hugleikið að treysta
fjölskyldu- og vinaböndin. Hún var
umhyggjusöm og elskuleg dóttir —
systir og frænka. Við sem höfum
búið í sama húsi og foreldrar henn-
ar allt frá því að við öll giftum
okkur og þekkt Emu frá fæðingu
höfum margt að minnast. Það var
oftast bjart yfír bemskudögum
bamanna sem ólust upp á Sólvöllum
7. Ekki alltaf friður og ró sem varla
var von, þar sem hópurinn saman-
stóð af 8 frændsystkinum, sem öll
vom kát og hress.
Lengst af voru það þó íjögur
elstu bömin sem léku sér saman —
þrjár frænkur á sama ári og „brói
litli" einu ári yngri. Þau urðu því
nokkuð mörg gleðiár æskunnar sem
við minnumst í þessu sambandi.
Þó 30. desember síðastliðinn sé
dimmur í hugum okkar reynum við
að fletta upp í minningabókinni og
skoða allar björtu myndimar af
fallegu góðu frænkunni með brúnu
augun sín, sem veitti gleði og birtu
til okkar allra.
Það er komið að leiðarlokum og
hún horfín okkur í bili. Við kveðjum
elsku Emu í hinsta sinn. Megi það
kærleiksljós sem henni fylgdi í lífínu
umvefja hana á alheimsbrautum.
Við drúpum höfði í samúð og
biðjum almættið að styrkja þá sem
næst standa og gera líf þeirra bjart
og fagurt.
Hulda og Ingi
Fáránleiki mannlegs hlutskiptis
hefur lostið okkur með óvæntum
og hrapallegum hætti. Fáeinar línur
mega sín lítils gagnvart óskiljan-
leika tilvemnnar. Maður stendur
agndofa við fréttina um hið skyndi-
lega fráfall Emu Ólafsdóttur langt
um aldur fram. Sekúndubrot skilja
á milli lífs og dauða. Glæsileg kona
í blóma lífsins er horfín. Þetta er
sannkölluð harmafregn.
Það eitt er auðsagt að um Emu
er aðeins gott eitt hægt að segja.
Hún hafði alla kosti sem prýða
mega konu í hennar starfí. Hún var
einstaklega vinsæl og vel liðin í því
umhverfi sem við þekktum hana.
Persóna hennar var vammlaus og
ferillinn flekkiaus. Ema var harð-
dugleg og samviskusöm, en samt
varð aldrei vart fyrirhafnar eða
áreynslu í störfum hennar. Nærvera
hennar og umgengni var alltaf
þægileg. Hún hafði sérstaklega
gott lag á fólki með erfíð geðræn
einkenni. Hún var þolinmóð, traust
og hlý, látlaus og yfírlætislaus með
öllu, mjög áhugasöm um að auka
menntun sína og þroska í starfí,
sem þegar var þó mun meiri en
hinn ungi aldur sagði til um. Aldrei
er til þess vitað að hún hafí æst
sig upp eða skipt skapi. Á hana
mátti treysta og hún var í alla staði
frábær starfsfélagi. Hún hafði
ágæta kímnigáfu og vinarhugurinn
og glettnin, sem skein úr augum
hennar og lýsti upp tilveruna í
kring, mun lýsa áfram fyrir hug-
skotssjónum allra sem hana þekktu.
Brotgjamir eru þeir minnisvarðar
sem við mennimir reisum sjálfum
okkur og fánýt og hégómleg eru
flest mannanna verk hjá því sem
meira er og æðra. Stundum er þó
sagt að menn lifí í verkum sínum.
Á slíkt skal enginn endanlegur dóm-
ur lagður hér og þaðan af síður
neinum hallmælt fyrir þá kenningu.
Kannski lifa sumir eftir sinn hag í
bleki, prentsvertu, höggnu bergi,
steinsteypu o.s.frv. En einnig virð-
ast menn þó geta lifað með vissum
hætti og ekki síður í þeim tilfínning-
um sem þeir hafa stafað frá sér og
miðlað, tilfinningum sem tekið hafa
sér bólfestu í sálum annarra og
gert þá andlega ríkari. Slíkt fólk.
lifir ekki í minningunni einni fyrst
og fremst þó að slíkt sé dýrmætt,
Frændsystkinin Gréta Berg, Eva
Þórunn, Hrefna Laufey, Eggert
Þór og Edda Ásrún.
Það var á haustdögum árið 1977
að svo skemmtilega vildi til að fern
hjón fluttu búferlum til Bolung-
arvíkur. Ema og Siggi voru ein
þeirra og meðal annars vegna þess
að við vorum öll með böm á svipuð-
um aldri, myndaðist fljótt sú vinátta
sem haldist hefur síðan.
Minningamar um allt þáð
skemmtilega sem við tókum okkur
fyrir hendur á þessum ámm koma
upp í hugann þessa dagana. Til
dæmis okkar fyrstu kynni af hinum
þjóðlega sið Bolvíkinga að halda
þorrablót, þar sem konumar mæta
á íslenskum þjóðbúningi. Til þess
að við aðkomufólkið gætum tekið
þátt í þessu varð að hringja um
landið þvert og endilangt til að út-
vega búninga. Við áttum síðan eftir
að kjmnast því að þetta var með
bestu skemmtunum sem við höfum
tekið þátt j'.
Ema Guðlaug Ólafsdóttir, sem
við kveðjum hér í dag, fæddist á
Akureyri 17. október 1954. Hún
var dóttir hjónanna Ólafs Jónssonar
og Ingibjargar Ólafsdóttur.
Ema lauk námi frá Gagnfræða-
skóla Akureyrar og hóf síðan nám
við Hjúkrunarskóla Islands og lauk
þaðan námi árið 1976. Ema kynnt-
ist eftirlifandi eiginmanni sínum,
Sigurði Gunnarssyni, á skólaámn-
um. Siggi var þá við nám í Fisk-
vinnsluskólanum. Þau hófu síðan
búskap og eignuðust eldri drenginn
sinn, Gunnar Óla, árið 1974. Að
námi loknu flytja þau til Bolung-
arvíkur eins og fyrr er getið og
starfaði Ema sem hjúkmnarfræð-
ingur við Sjúkraskýlið á staðnum.
I Bolungarvík eignast þau yngri
drenginn sinn, Amar Bjöm, fæddan
'arið 1979.
Ema átti einn bróður, Jón Óla,
sem er búsettur á Akureyri, og eina
systur, Kristínu (Dídí), kennara-
nema. Milli þeirra systra hefur alla
tíð verið mjög náið og gott sam-
band.
Þegar Ema og Siggi fluttu suður
vann Ema fyrst á Hrafnistu í
Reykjavík og síðan á geðdeild
Landspítalans.
Þegar okkur var tilkynnt að okk-
ar góða vinkona hefði látist í bílslysi
að kvöldi 30. desember, vom fyrstu
viðbrögð eins og að verða fyrir
þungu höggi. Siðan þegar maður
fer aðeins að átta sig kemur upp í
hugann þvílíkt óréttlæti, af hvetju
hún, hún sem var svo ung og sterk
og átti svo stóm hlutverki ólokið
hér á jörð. En svo kemur líka hugs-
unin sem maður reynir að sætta sig
við, að henni hafí verið ætlað stærra
og meira hlutverk annars staðar.
Minningar okkar um Emu em
allar bundnar við hennar einstöku
glaðværð og hversu skemmtilega
orðheppin hún gat verið í góðra
vina hópi.
Með þessum orðum viljum við
þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast Ernu Guðlaugu.
Við vottum þér, Siggi minn, og
drengjunum þínum, foreldrum og
öðmm ættingjum okkar dýpstu
samúð og biðjum Guð að styrkja
ykkur í hinni miklu sorg.
Hrund, Guðmundur,
Helga og Stefán.
Þegar sú harmafregn barst mér
þann 30. desember að Erna vinkona
mín hefði dáið í bílslysi, var effítt
að trúa því að þetta væri raun-
vemlegt. Hún svoiia ung og í blóma
lífsins. Ema var fædd 17. október
1954, dóttir hjónanna Ingibjargar
Ólafsdóttur og Ólafs Jónssonar.
Emu hef ég þekkt frá því við vomm
smástelpur, en fyrir tæpum 5 ámm
komu veikindi upp í fjölskyldu
minni, þá reyndi virkilega á, þá
brást Ema ekki. Þau hjónin vom
boðin og búin að hjálpa og heimili
þeirra stóð okkur alltaf opið þegar
við þurftum að leita suður til lækn-
is. Þá fundum við vel hvernig það
er að eiga góða vini. Minningamar
eigum við alltaf þær, getur enginn
tekið frá okkur. Þó að Ema sé horf-
in okkur þá bíða hennar eflaust
margir handan við móðuna miklu
og fá að njóta samveru hennar.
Einhver er tilgangur þó okkur reyn-
ist erfítt að skilja hann.
Elsku Siggi, Gunnar Óli, Amar
Björn, foreldrar og systkini! Guð
styrki ykkur í sorginni og hjápi til
að líta björtum augum á framtíðina.
Hófý og fjölskylda.
Svo örstutt er bil milli blíðu og éls
og brugðist getur lánið frá morgni til kvélds.
(M. Joch.)
Þessar hendingar koma í hugann
þegar litið er til baka til 30. desem-
ber síðastliðinn. Þann dag lagði ung
kona af stað ásamt fjölskyldu sinni
bíl frá Reykjavík og var ferðinni
heitið til æskustöðvanna á Sólvöll-
um 7 á Akureyri. Þar átti að halda
áramótin hátíðleg með ættingjum
og vinum. Tilhlökkunin var mikil
bæði hjá ferðafólkinu og einnig hjá
okkur sem væntum góðra gesta.
En enginn veit sína ævina fyrr en
öll er og óhöppin gera ekki boð á
undan sér. Unga konan náði ekki
heim á Sólvelli í þetta skiptið —
hún fórst í bílslysi á Holtavörðu-
heiði þennan dag.
Ema Guðlaug var fædd og uppal-
in á Akureyri, dóttir hjónanna
Ingibjargar Olafsdóttur og Ólafs
Jónssonar leigubifreiðastjóra. Ema
var elst þriggja systkina. Bróðir
hennar er Jón Óli húsasmiður 32
ára — hann er kvæntur Sigurbjörgu
Óladóttur og eiga þau 3 böm. Yngst
er Kristín María nemi við Kennara-
háskóla íslands, hún er 23 ára. Ung
að ámm ákvað Erna hvað hún ætl-
aði að gera að sínu ævistarfi og
stefndi markvisst að því — hún fór
í Hjúkrunarskóla íslands og útskrif-
aðist þaðan sem hjúkrunarfræðing-
ur árið 1976.
Ema lifði hamingjusömu lífi sína
allt of stuttu ævi. A námsámnum
í Reykjavík kynntist hún góðum
dreng — Sigurði Guðna Gunnars-
syni fískmatsmanni, ættuðum frá
Bíldudal og varð hann hennar
lífsfömnautur. Þau giftu sig árið
1978 og eignuðust 2 efnilega drengi
— Gunnar Óla og Amar Bjöm.
Fljótt eftir að Ema lauk námi flutt-
ust þau til Bolungarvíkur — þar
áttu þau heima í 5 ár og allan þann
tíma vann hún við hjúkmnarstörf.
Síðustu ár hafa þau verið búsett í
Reykjavík og starfaði Ema sem
aðstoðarhjúkmnarforstjóri við geð-
deild Landspítalans. Hjúkmnin var
fyrir Emu meira en starf — það
var köllun. Hún þótti ákaflega góð
hjúkmnarkona, hlý og glaðleg í við-
móti við sjúklingana — þannig var
Ema.
Að vera í fullu starfi við hjúkmn
og jafnframt sinna um 4 manna
fjölskyldu er í raun tvöfalt starf.
Við lausn á þessum vanda kom
heldur sem andblær og aflgjafi í
hinum sálræna vemleika, og þannig
virðist sem sjálfur neisti lífsins og
kjami menningarinnar varðveitist
og berist frá manni til manns og
kynslóð til kynslóðar í einlægni og
einfaldleika, hvemig svo sem ver-
öldin endasteypist og umhverfist
hið ytra.
Að Emu Ólafsdóttur er mann-
skaði sem erfítt er að sætta sig við
eða sjá nokkum tilgang með nema
þá þann að við hrökkvum saman,
þögnum um stund og lútum höfði
í spum og ótta og undarlega alls-
gáðri vitund um hverfulleik allra
hluta og lífsins alls, örsmæð ein-
staklingsins og vanmátt í óskiljan-
legri veröld, í auðmýkt og
annarlegri þökk, þökk fyrir það sem
okkur hefur hlotnast og sem við
fáum að njóta þrátt fyrir allt.
Ema var þess konar manneskja
sem maður telur happ að hafa
kynnst. Við þökkum henni fyrir
samfylgdina, stutta en góða. Sökn-
uðurinn og missirinn er mikill og
óbætanlegur við þetta ótímabæra
brottkall. En mest afhroð hefur þó
ijölskylda hennar goldið. Ástvinum
hennar og ættingjum, foreldrum og
systkinum, sonum og eiginmanni
vottum við innilega samúð.
Magnús Skúlason,
Halldóra Ólafsdóttir,
læknar á deild 33 C
Landspítalanum.
Ema er farin frá okkur og kem-
ur ekki aftur.
Hún sem ætlaði að heimsækjí
mig í sumarbústaðinn næsta sum-
ar. Það var einn morgun í byijun
desember að Ema kom í morgun-
kaffi til mín. Við höfðum ekki hist
síðan í sumar. Eg hætti að vinna
með henni sl. vor. Hún leit svo vel
út og virtist líða vel. Hún sagði
mér að nú væri að rætast úr erfíð-
Ieikum hjá þeim hjónum. Það hafði
gengið illa að seíja hús sem þau
áttu úti á landi. Þau hugðu því á
ýmsar framkvæmdir, þ.á m. að fá
sér landskika, rækta og byggja
síðan sumarbústað.
Hún sagði mér að hún ætlaði að
vinna um jólin og eiga gott frí um
áramótin til að fara norður til for-
eldra sinna.
Mér er hún svo minnisstæð er
ég kynntist henni fyrir tæpum fjór-
um ámm, er ég var nýbyijuð að
vinna á geðdeild Landspítalans.
Hún hafði byijað þar nokkm á
undan mér á næturvöktum, ég oft
á kvöldvöktum. Við hittumst því á
vaktaskiptum um miðnættið og það
var vor. Eg sé hana ljóslifandi fyrir
mér, mætta á vaktina, stundvís,
hrein og fín með blautt hárið ný-
komin úr sturtu. Það geislaði hlýju
úr fallegu brúnu augunum hennar
er hún bauð mig velkomna.
Starf á geðdeild er kreíjandi og
oft mjög erfítt. Ema var þolinmóð,
samviskusöm og vildi öllum það
besta bæði sjúklingum og starfs-
fólki. Oft reyndi mikið á hana og
fannst mér hún hafa mikinn styrk
til að bera. Eitt sinn leið mér illa
eftir erfíða vakt. Gerði Ema sér þá
ferð heim til mín til að ræða málin
og hughreysta mig. Mér þótti vænt
um þessa hugulsemi hennar.
Það kom fyrir að tími var tekinn
í eða fyrir utan vinnu til að ræða
persónuleg málefni s.s. fortíðina,
starfsreynsluna og fjölskylduna.
Emu var alltaf mjög umhugað um
velferð eiginmannsins og sona. Hún
virtist góður vinur þeirra og fylgd-
ist með áhugamálum þeirra af
áhuga. Einnig kom „Dídí“ systir
oft við sögu, hún hafði hjálpað svo
mikið til með strákana. Emu þótti
mjög vænt um það.
Það er huggun að Dídí hefur
reynst þeim vel og að nú eiga þeir
hana að á þessum erfíðu tímum.
Mig langar að senda Sigga, son-
um, Dídí og öðrum ættingjum
hjartanlegar samúðarkveðjur.
Guðrún Einarsdóttir
Mig langar að kveðja Ernu að
sinni með nokkrum fátæklegum
orðum.
Hún var fædd á Akureyri, dóttir