Morgunblaðið - 28.10.1988, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 28. OKTÓBER 1988
Systraminning:
Sigríður Guðbjarts-
dóttir — Sigurveig
Guðbjartsdóttir
Sigríður
Fædd 9. nóvember 1897
Dáin 5. apríl 1987
Sigurveig
Fædd 2. júní 1892
Dáin 22. október 1987
Elsku Veiga okkar fékk loks
hvíldina eftir rúm 96 ár.
Sigurveig eða Veiga eins og hún
var kölluð af flestum var fædd í
Neðrabæ í Selárdal í Amarfirði 2.
júní 1892, dóttir hjónanna Sólveigar
Kristjánsdóttur og Guðbjarts Sig-
urðssonar. Hún var ein 14 bama
þeirra hjóna og varð síðust þeirra
til að kveðja þennan heim.
Ung fór hún í fóstur til hjónanna
Kristínar Pétursdóttur og Friðriks
Sveinssonar á Klúku í Amarfirði
og ólst upp hjá þeim við ástríki og
umhyggju til fermingaraldurs. Ekki
var um mikla vinnu að ræða fyrir
ungar stúlkur á þessum ámm annað
en heimilis- og vinnukonustörf og
varð það því hlutskipti Veigu alla
tíð að þjóna öðmm.
Vinnukona ' var hún á ýmsum
bæjum í Amarfirði til ársins 1932
en þá fluttist hún til foreldra okkar
og systur sinnar, Sigríðar Guð-
bjartsdóttur og manns hennar, Guð-
mundar Ó. Guðmundssonar að Eyr-
arhúsum í Tálknafirði. Það sama
ár eignaðist Sigríður sitt fyrsta
bam og tók Veiga þáttT umönnun
þessa bams, sem og hinna þriggja,
sem seinna fæddust, og var hún
okkur sem önnur móðir. Eigum við
henni mikið að þakka því sú um-
hyggja og hlýja sem Veiga gaf
okkur í uppvexti er okkur öllum
ómetanleg og eins sú umhyggja sem
hún bar fyrir okkar bömum seinna
meir.
Vorið 1947 fluttist fjölskylda
okkar suður til Hafnarfjarðar og
flutti Veiga með okkur enda fannst
okkur annað óhugsandi og sjálf-
sagt.
Veiga giftist aldrei og eignaðist
engin böm. Hún stundaði húshjálp
á mörgum stöðum í Hafnarfírði og
tengdist mörgum þessara fjöl-
skyldna tryggum vináttuböndum.
Trygglyndið var henni í blóð borið,
sem og mörgum öðmm af þessari
kynslóð, og sannaði Veiga það, því
hún starfaði oftast lengi á hverjum
stað, m.a. um 20 ára skeið við
ræstingar hjá trésmiðjunni Dverg í
Hafnarfírði.
Aldurinn færðist yfír og árið
1970 þegar Veiga var 78 ára göm-
ul fluttist hún að Sólvangi í Hafnar-
fírði, þar sem hún dvaldi við sér-
staklega góða aðhlynningu til
dauðadags.
Enginn vafí ieikur á því að Veiga
varð hvíldinni fegin eftir langvar-
andi veikindi og getur maður glaðst
með henni að nú skuli löngum ævi-
degj vera lokið og hún komin á
æðra tilverustig. Því enginn efast
um að þar fær hún aðgang, enda
trúrækin kona og vel að sér um
guðsorð.
Nú að leiðarlokum viljum við
þakka þér, elsku Veiga, fyrir sam-
fylgdina frá fæðingu og alla þá
umhyggju og hjálp sem þú heftir
veitt okkur og fjölskyldum okkar.
Hefur hún verið okkur öllum ómet-
anleg.
Við systkinin viljum fyrir okkar
hönd og hennar færa stjómendum
og starfsfólki Sólvangs, og þá sér-
staklega starfsfólki á annarri hæð,
innilegasta þakklæti fyrir mjög
góða aðhlynningu og alúð sem hún
naut alla tíð á Sólvangi. Við eru
þess fullviss að hún mat þessa
umhyggju mikils.
Megi hið eilífa ljós lýsa henni á
nýjum leiðum.
Guðmundur, Sólveig,
Aðalheiður og Guðríður
Mig langar að minnast ömmu
minnar og systur hennar. Amma
mín hét Sigríður Guðbjartsdóttir,
fædd 9. nóvember 1897. Hún dó
5. apríl 1987. Systir hennar hét
Sigurveig Guðbjartsdóttir. Hún var
fædd 2. júní 1892 og lést laugar-
daginn 22. október síðastliðinn.
Ég á þessum yndislegu konum
margt að þakka frá æskuárum
mínum. Amma, afí og Veiga bjuggu
um árabil í Köldukinn 3 í Haftiar-
fírði. Afí byggði það hús og man
ég fyrst eftir mér þar. Mamma og
pabbi bjuggu þar i risinu ásamt
Veigu. Hún var afskaplega trúuð
kona. Ég minnist hennar sitjandi
við rúmstokkinn að kenna mér
bænimar. Ég á margar minningar
og alltaf tengjast þær ömmu og
Veigu.
Amma og afí fluttu síðan í
Köldukinn 17 og flutti Veiga með
þeim. Hún flutti ánð 1970 á Sól-
vang. Hlaut þar frábæra ummönn-
un. Vil ég þakka starfsfólki á 2.
hæð á Sólvangi fyrir að reynast
Veigu svona vel.
Árið 1977 fluttu amma og afi á
DAS í Hafnarfírði. Afí lifði ekki
lengi eftir það. Hann dó í júní 1978.
Amma var mjög einmana eftir
að afi dó og fór ég margar ferðir
til hennar á DAS. Það vom frábær-
ar stundir fyrir okkur báðar. Ég
þakka ömmu og Veigu fyrir allt.
Blessuð sé minning þeirra.
Sigurveig
Minning:
Sigursteinn Guðlaugs-
son irá Hofsósi
Haraldur Kristinn
Guðjónsson - Minning
Fæddur 15. mars 1914
Dáinn 20. október 1988
Ég fékk að hitta afa minn, Sigur-
steinn Guðlaugsson, í síðasta sinn
helgina 14. til 17. október. Svo vildi
til að mamma mín fór í frí og ég
átti að vera hjá móðurömmu og afa
á meðan. En ég ætlaði að fara norð-
ur í Hofsós til ömmu minnar og afa
míns, sem ég og fékk, með pabba
mínum. Þar er gott að vera. Ég hef
verið þar mikið og átt þar góðar
stundir í gegnum árin. Afí hefur
verið iðinn við mig. Farið með mig
á hestinn minn og kennt mér á
hann. Svo unnum við mikið saman
í útihúsunum þegar kindumar voru.
Gáfum á garðann, brynntum, þrif-
um og fleira. Allt síðastliðið sumar
var ég hjá þeim. Við fórum í ferða-
lag. Fórum um Suðurland, gistum
í Hveragerði, keyrðum mikið, skoð-
uðum margt og vorum lengi í ferð-
inni. Afi ætlað að fara með okkur
ömmu vestur líka í sumar en það
var ekki tími til þess, hann ætlaði
þá næsta sumar ef heilsan leyfði.
En það verður víst ekki af því, því
nú er afí minn horfinn á braut.
Afa minn kveð ég og þakka fyr-
ir allar okkar yndislegu stundir
saman í þessari jarðvist. Við hitt-
umst aftur síðar meir. Og elsku
amma mín, við eigum eftir að hitt-
ast oft og eiga margar og ánægju-
legar stundir saman.
Manstu, manstu, orð og atvik,
öðrum hulin, týnd og gieymd,
töfrablik og unaðsóma,
ævintýri séð og dreymd.
Æskuminna gulii góðu
gat oss engin ránshönd svipt.
Það er mótað bamsins brosi
ber liess mynd og yfírskrift.
(Öm Amarson.
Jóhannes Arason
Við kvöddum hann fyrir utan
heimili hans á Hofsósi fyrir nokkrum
vikum. Þau hjónin veifuðu að skiln-
aði með bros á vör. Mér datt ekki í
hug að það væri síðasta kveðjan frá
vini mínum, Sigursteini, í þessu lífí.
Mennirnir áforma en Guð ræður.
Ég kynntist þeim hjónum,
Guðnýju og Sigursteini, fyrst úti í
Vestmannaeyjum fyrir nokkrum
árum, svo skildu leiðir og íjölskyldan
fluttist frá Eyjum, en sambandið
hélst áfram og nokkrum sinnum
heimsótti ég þau hjón norður á Hofs-
ós. Það var gott að koma á lítið og
hlýlegt heimili þeirra hjóna, fínna
þeirra hlýja vinarþel, Sigursteinn
ávallt boðinn og búinn að rétta hjálp-
arhönd. Hann var glaðsinna, lék á
als oddi, lét margt frá sér fara þó
máske að ekki væri allt á fínu nótun-
um, en inni fyrir bærðist hinn mildi
maður með hjartahlýjuna og hugul-
semina. Þegar við að kvöldlagi röb-
buðum saman um heima og geima
fann maður hvem mann Sigursteinn
hafði að geyma.
A uppvaxtarámm hans var ekki
alltaf siglt um lygnan mar. Það var
oft risið úr rekkju árla dags og sól
oft löngu hnigin til viðar er dags-
verki lauk. Dagamir urðu að vikum,
vikumar að mánuðum og mánuðim-
ir að ámm og bömin komu til sög-
unnar. Oft syrti í álinn, þau hjón
urðu fyrir þungum á föllum á lífsleið-
inni sem hér skulu ekki tíunduð. Þá
var gott að eiga þann að er eitt sinn
sagði: „Komið til mín allir þér sem
erfiðið og þunga emð hlaðnir og ég
mun veita yður hvíld." A þeim ámm
er þau Guðný og Sigursteinn bjuggu
í Vestmannaeyjum sameinaðist
Guðný söfnuði sjöundadags aðvent-
ista. Og þegar fram liðu stundir virti
Sigursteinn þessa ákvörðun konu
sinnar og var vel meðvitaður þess
hvers gildi það var að fylgja fastri
lífsstefnu í trúmálum, fylgja þeim
frelsara er hafði blessað og helgað
sjöunda daginn sem hvíldardag, og
hin síðari ár tók hann á vissan þátt
í viku hverri í undirbúningi hvíldar-
dagsins. Ég minnist eins atviks er
við sátum við eldhúsborðið hjá þeim
í litla eldhúsinu þeirra að hann sagði
við mig: „vilt þú ekki biðja Guð að
blessa okkur matinn?" Slíkt lýsir
best innra manni. Bak við gáska-
fullt yfirbragð bjó hinn innri hugs-
andi maður, maður alvömnnar sem
sá gildi þess að njóta styrks æðri
máttarvalda.
Nú hefur vinur minn, Sigursteinn,
lokið dagsverki sínu. Lagsttil hvíldar
og er sofnaður svefninum langa og
bíður þess dags er Kristur kemur í
skýjum himins í mætti og mikilli
dýrð og hin helga bók flytur okkur
boðskap huggunar: „Ekki viljum vér
bræður láta yður vera ókunnugt um
þá sem sofnaðir em, til þess að þér
séuð ekki hryggir eins og hinir sem
ekki hafa von. Því að ef vér trúum
því að Jesús sé dáinn og upprisinn,
þá mun Guð sömuleiðis fyrir Jesúm
leiða ásamt honum fram þá sem
sofnaðir em, því að það segjum vér
yður og höfum fyrir oss orð Drott-
ins, að vér sem lifum og emm eftir
við komu Drottins, munum alls ekki
fyrri verða en hinir sofnuðu; þvi að
sjálfur Drottinn mun með kalli, með
höfuðengils raust og með básúnu
Guðs, stíga niður af himni og þeir
sem dánir em í trú á Krist munu
fyrst upp rísa; sfðan munum vér sem
lifum, sem eftir emm, verða ásamt
þeim hrifnir burt í skýjum til fundar
við Drottin í loftinu; og síðan munum
vér vera með Drottni alla tíma.
Huggið því hver annan með þessum
orðum. (I. Þess. 4:13—18.) Það er
því gott að vera falinn í umsjá þess
er öllu ræður, fá að hvíla í moldu
uns lúðurinn hljómar og orð ritning-
arinnar rætast er segja, hjá Matt-
eusi: „Því að eins og eldingin gengur
út frá austri og sést allt til vesturs
þannig mun verða koma mannsson-
arins." Ennfremur: „og ég sá nýjan
himin og nýja jörð því að hinn fyrri
himinn og hin fyrri jörð vom horfin
og hafíð er ekki framar til. Og ég
heyrði raust mikla frá hásætinu er
sagði: Sjá tjaldbúð Guðs er meðal
mannanna og hann mun búa hjá
þeim og þeir munu vera fólk hans
og Guð sjálfur mun vera hjá þeim,
Guð þeirra. Og hann mun þerra
hvert tár af augum þeirra og dauð-
inn mun ekki framar vera til, hvorki
harmur né vein né kvöl er framar
til“. (Op 21:1—4.) Það er dásamlegt
á slíkum stundum sem þessum að
geta leitað huggunar í Heilaga ritn-
ingu.
Ég kveð góðan vin með söknuði,
samvemstundir á heimili hans í
gegnum árin heyra nú minningunum
til. Ég tek undir með litlum sonar-
syni Sigursteins: „Við hittumst aftur
þegar Jesús kemur í skýjum himins-
ins.“ Mætti sá dagur verða okkur
öllum gleðidagur.
Kæm vinir, þið sem syrgið látinn
vin, verið þakklát fyrir samfylgdina.
Guðný mín, Áróra, Fiddi, Hilmar og
Ari, aðstandendur og vinir allir, þið
emð í umsjá Guðs falin um ókomin
ár. Ég vil að lokum vitna í eitt er-
indi gullfallegs sálms Eriks Amesen:
0, þegar ég við æðri og fegri sól
allt fæ að sjá er húm og skuggi fól,
Ijóst mér þá verður, leitt að hafði sá
leiðina vel er þekkti byijun fri
Mættum við láta máttugan Guð
leiða oss vegferðina á enda uns
kallið kemur og dagsverki lýkur.
Þannig verður oss best borgið.
Megi kæri vinur hvíla í friði. Bless-
uð sé minning Sigursteins Guð-
laugssonar.
Karl Vignir
Fæddur 9. apríl 1914
Dáinn 7. október 1988
Á dijúgri lífsleið lærist margt.
Eitt stendur eftir öðm framar dýr-
mætara, geymist í minningu, kemur
öðm hvom fram í hugann og yljar
og hressir á stundum anna og amst-
urs.
Mæt kynni og góð koma þar án
efa í allra fremstu röð, lýsa inn í
annarra hugskot svo virt verða við-
horf þeirra, sýna oft óhvikult æðm-
leysi, hvað sem á dynur, verða oft
að vináttu- og kunningjaböndum,
sem endast í gegnum árin.
Ég má til með að geta um ein
slík kynni, sem veittu mér margt,
kenndu mér æma lexíu um það,
hvemig lifa skuli lífínu lifandi, þrátt
fyrir annmarka og erfíðleika. Har-
aldi Guðjónssyni kynntist ég á
Reykjalundi og við þann stað vom
kynni okkar og kunningsskapur
bundinn. Það fór ekki á milli mála
að þar var hann veitandi, uppör-
vandi gleðigjafi, sem aldrei ræddi
um eigin vandræði né erfíða líðan.
Það leyndi sér heldur ekki, að
ef einhver var hnuggnari en aðrir
eða dró sig enn frekar í hlé frá
félagsskap annarra, þá var Harald-
ur kominn þar með hressileg gam-
anyrði, með uppörvun í orði hveiju.
Þegar slíkur maður hefur kvatt
er erfitt annað en segja frá því sem
var, öðmm dýrmætt, einnig honum
án efa mikils virði. Ég heyrði hann
aldrei bitran eða vílinn, en ég er
þó viss um að undir hressilegu yfir-
bragði leyndist ákveðin viðkvæmni
og dapurleiki þess, sem vissi sig
hafa getað svo ótalmargt öðm vísi
og betur, m.a. menntað sig meira,
ef önnur hefði ekki verið öldin þeg-
ar hann var að alast up. Ég man
hann fyrst á samvemstund okkar,
þar sem allir reyndu að leggja lítið
eitt af mörkum. Haraldur las
skemmtisögu og gerði það svo
ógleymanlega, að næstum áratug
síðar fínnst mér rödd hans skýr,
glettin og tilbrigðarík óma við eym
mér.
Greind hans og glöggskyggni fór
ekki framhjá neinum sem honum
kynntist og margs varð maður
vísari af samræðum við hann, hvort
sem fortíð eða nútíð komu við sögu.
Hann fór hvergi í manngreinarálit,
var höfðingjadjarfur sem kallað er,
sagði mönnum utan alls hiks kost
og löst á hverri gerð. Ég virti ein-
arða skoðun hans, vel ígrundaða í
hveiju máli, en vel fann ég, hversu
fljótur hann var að slá á léttari
strengi, ef viðmælandinn kunni ekki
við að bregðast.
Orðheppinn hitti hann í mark í
samræðum við aðra, langar orðræð-
ur vom honum lítt að skapi, logn-
molla einnig, djarflega og hiklaust
sagði hann sitt álit, sína skoðun og
fyrtist alls ekki við þó önnur sjónar-
mið væra flutt af sömu einurð.
Erfíð urðu honum árin síðustu
að mega ekki halda sínu striki sem
löngum áður og vera bundinn svo
erfíðum sjúkdómi og fylginautum
hans. En síðast þegar ftmdum bar
saman var glaða lundin og góðlegt
brosið enn á sínum stað.
Ég sendi öllum aðstandendum
Haraldar innilegar samúðarkveðjur,
vitandi þau ylja sér í söknuði sínum
við mætar minningar um dáðríkan
dreng. Kona has fær sérstakar
kveðjur.
Ég þakka stutt kynni og nkkuð
stopul, en alltaf jafn geislandi góð.
Það lýsir af minningu Haraldar,
sem þeirrar hetju Iífsbaráttunnar
og boðbera lífsgleðinnar sem hann
vissulega var. Margir þeir er með
honum áttu samleið um erfíða stigu
veikinda og fötlunar munu sakna
einlæglega góðs vinar og ég veit,
að þar fer Bryndís Jónsdóttir á Flat-
eyri í fremstu röð, vinkona okkar
beggja, sem eins og aðrir naut vin-
áttu Haraldar fölskvalausrar og
gefandi.
Minning hans er merk og góð.
Helgi Seljan