Morgunblaðið - 05.06.1991, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. JÚNÍ 1991
Hulda Birgis-
dóttir - Kveðja
Fædd 3. mars 1970
Dáin 28. maí 1991
Það var kátt í litla húsinu við
Bergstaðastræti 17. maí sl. Hrönn
var að útskrifast úr Kvennaskólan-
um í Reykjavík og Hulda var kom-
in heim frá Lúxemborg til að fagna
með henni.
Já, hún Hulda hafði farið til Lúx-
emborgar eftir jólin, til þess að
vinna og til þess að heimsækja
pabba sinn, sem búsettur hefur
verið þar um nokkurt skeið. Hún
var svo kát, svo frísk, svo hamingju-
söm. Hún var búin að finna mann
eins og mamma hennar sagði, en
það sagði hún vegna þess að hann
var nokkru eldri en Hulda. Þau
voru farin að búa og hamingjan
blasti við þeim. En þá kom kallið,
Hulda var að sópa stéttina fyrir
framan hótelið sem hún vann á
þegar stór flutningabíll kom og
keyrði á hana.
Við skiljum þetta ekki, hvað er
Guð að gera, Guð sem öllu ræður?
Við verðum að reyna að sætta okk-
ur við þetta, við verðum að trúa
því að hann ætli Huldu annað og
meira hlutverk heldur en hún hafði
hér á jörðinni, á æðri tilverustigum.
Við vitum líka að Hulda amma
hefur tekið vel á móti henni og nú
ganga þær saman um grænar
grundir þar sem allt er gott og bjart
og við vitum að nú líður þeim vel.
Það er ekki kátt í litla húsinu
við Bergstaðastræti í dag, nú ríkir
þar sorg. Elsku Sæunn, Hrönn og
Biggi. Megi góður Guð gefa ykkur
styrk til þess að takast á við þá
þungu byrði sem á ykkur hefur
verið lögð og sætta ykkur við það
sem við fáum ekki breytt.
Alla og Baldvin
Er þetta. líf ekki undarlegt,
stundum sanngjarnt og stundum
ósanngjarnt. Maður veltir þessu oft
fyrir sér þegar einhver náinn manni
deyr fyrirvaralaust. Reiði og ólga
brýst fram í bijósti manns og mað-
ur spyr sjálfan sig af hveiju. Þessar
vangaveltur eru mér ofarlega í huga
núna, af hveiju vinkona okkar
Hulda Birgisdóttir var tekin svona
fljótt og fyrirvaralaust frá okkur.
Þessi unga og fallega stúlka í blóma
lífsins, nýbúin að ljúka stúdents-
prófi og rétt að byrja að þreifa fyr-
ir sér í átt til bjartrar framtíðar.
Hún Hulda okkar hefur verið kölluð
til að þjóna ákveðnu hlutverki Guðs.
Ég hugsa að hún hafi verið allt of
góð fyrir þetta líf. Nú bíður hennar
annað starf að vinna, örugglega
spennandi og skemmtilegt, því
þannig var Hulda vön að lifa með
fjölskyldu sinni.
Hún skapaði ósjálfrátt mjög hlýtt
og gott skaplyndi umhverfis sig
vegna þess hve aðlaðandi og fjörleg
hún var. Ég er viss um að það hef-
ur verið einhver sem hefur þurft á
Huldu að haida til þess að lífga upp
á tilveruna í öðru lífi. En við enim
bara ekki sátt við að hún skyldi
þurfa að fara svona snemma, því
það var með sanni mikil þörf á að
hafa hana lengur hjá okkur. En við
fáum víst engu breytt né ráðið með
það, hvernig komið er og verðum
því að sætta okkur við orðinn hlut.
Við Hulda kynntumst í 6 ára
bekk í Flataskóla í Garðabæ og
fylgdumst að í gegnum gagnfræða-
skóla og allt þar til við lukum stúd-
entspróíl í Fjölbrautaskólanum í
Gárðabæ. Okkur vinkonunum kom
alltaf mjög vel saman frá því að
við kynntumst urtgar að-aldri. Til
að byija með stofnuðum við sauma-
klúbb og þá var oftast kjaftágangur
tekinn fram yfír handavinnuna.
Kennarinn okkar í Flataskóla, Guð-
ríður Sveinsdóttir, varð líka tíl þess
að við mynduðum hálfgerðan Ieik-
listarklúbb því að hún leyfði okkur
að hafa fijálsan tíma einu sinni í
gllífSfffS
mánuði og þá gáfum við ímyndun-
araflinu lausan tauminn. Við hitt-
umst allar til skiptis heima hjá hver
annarri og bjuggum til leikrit og
ýmis skemmtiatriði.
Við áttum það líka allar sameig-
inlegt að vera saman í skólakór
Garðabæjar, hjá Guðfínnu Dóru, og
er mér minnisstætt, hversu breitt
raddsvið Hulda hafði. Hún var
ávallt talin mjög hæfíleikarík og
sýndi það sig vel í söngnum því hún
gat sungið allar raddir og kom það
sér mjög vel fyrir kórinn. Við stelp-
urnar vorum líka í jassballett hjá
Dísu í Garðaskóla. Þessi félags-
skapur varð til þess að við hittumst
mikið utan skólatíma. Við lögðum
mikið kapp á að leggja okkur fram
í dansinum því að við fengum oft
tækifæri til að koma fram á dans-
sýningum á skemmtistöðum og á
almennum mannamótum. Huldu
fannst gaman að dansa enda þótti
hún ákveðin og fín í hreyfingum.
Hulda var einnig mjög virk innan
félagslífsins og skipaði þar stóran
sess í gegnum alla skólagönguna í
Garðabænum. Sama má segja um
systur hennar Hrönn, þær voru
mjög líkar og samrýndar og höfðu
sama skapið, hlýleikann og léttleik-
ann og alltaf með bros á vör.
Hulda kom stöku sinnum með
okkur fjölskyldunni upp í sumarbú-
stað á Þingvöllum og í eitt sinn fór
pabbi með okkur Huldu og Svövu
systur mína út á bát. Skyndilega
bilaði mótorinn og pabbi varð svolít-
ið stúrinn. Við þögnuðum allar og
þorðum ekki að hreyfa okkur. Ekki
leið á löngu þar til Hulda tók til
orða og fékk okkur til að skelli-
hlæja. Þetta var henni einni lagið,
hún átti svo auðvelt með að koma
fyrir sig orði, þannig skipti hún
þungu andrúmslofti yfir í létt þar
sem frá var horfið. Hulda var alltaf
fljót að ná öllum hlutum, það þurfti
aldrei að tvítaka neitt. Það kom því
fljótt í ljós hversu góðum tökum
hún náði á lærdómnum. Satt best
að segja þurfti hún aldrei að hafa
mikið fyrir honum og var henni oft
hrósað fyrir frammistöðu. Hún var
alltaf með svör á reiðum höndum
og ef henni varð á tunguskortur
þá sló hún bara á létta strengi og
sneri jafnvel út úr þannig að hún
gat framkvæmt nokkrar hlátur-
hrukkur á grafalvarlegum kennur-
um svo að allur bekkurinn sprakk
úr hlátri. Hún var ávallt í miklu
uppáhaldi hjá kennurum sínum og
ég tala ekki um nemendur. Hulda
átti stóran og góðan félagshóp og
var vinsæl í sínum vinahóp enda
mikil félagsvera. Henni leið vel inn-
ar. um mikið af fólki og var ræðin
og glaðlynd á gleðistundum. Loks
leið að því að samverustundum okk-
ar Huldu í gegnum skólagönguna
væri lokið. Hinn sólríka og bjarta
laugardag 19. maí 1990 rann upp
hinn langþráði útskriftardagur. Við
stúdentar héldum æfingafund með
Þorsteini Þorsteinssyni skólameist-
ara, en það eina sem vantaði var
að finna ræðismann fyrir hönd stúd-
enta. Það voru nokkrir sem gátu
ekki mætt á þennan fund og Hulda
var ein af þeim. En það er alltaf
auðvelt að velja einhvern, sem get-
ur ekki svarað fyrir sjálfan sig svo
að Hulda varð fyrir valinu. Hulda
tók þessu eins og henni var von og
vísa og vildi með ánægju halda
ræðu fyrir okkar hönd. Énda var
ræðan hjá henni snilldarlega sett
upp og mjög skemmtilega flutt svo
að fólk hló oft dátt og við stúdent-
arnir vorum hreyknir af Huldu okk-
ar.
En nú, skyldu leiðir skiljast og
hver að lfta augum til komandi
framtíðar. Hulda kaus að taka sér
stutt frí frá námi og hélt utan til
Lúxembórgar, til föður síns, að
vinna við hótelstörf en hún hafði
farið þangað nokkrum sinnum áð-
ur. Hulda kom þó heim núna í vor
til móður sinnar og systur í nokkra
daga til þess að samgleðjast systur
sinni, Hrönn, en hún var að útskrif-
ast frá Kvennaskólanum. Hun kom
auðvitað með góða skapið með sér
og var frísk og kát. Nokkru eftir
að hún kom út aftur varð einn
morgunn að drungalegum og
dimmum degi hjá fjölskyldu þessar-
ar yndislegu stúlku vegna hræði-
legs slyss sem hún lenti í. Eins og
hjá öllum hlaut sá örlagaríki dagur
að koma fyrr eða síðar, að hin ást-
kæra Hulda okkar færi í hið langa
ferðalag og bið ég góðan Guð að
varðveita hana og vefja breiðum
og hlýjum örmum utan um hana
og gefa henni frið. Foreldrum henn-
ar Sæunni og Birgi, systur hennar
Hrönn og öðrum ættingjum og vin-
um votta ég, systir mín Svava og
fjölskyldan okkar dýpstu samúð og
biðjum við Guð um að styrkja ykk-
ur öll og varðveita í þessari miklu
sorg._
Ásgerður Guðmundsdóttir
í dag kveðjum við gamlan skóla-
félaga okkar úr Fjölbrautaskólan-
um í Garðabæ, Huldu Birgisdóttur.
Hún var tekin frá okkur í blóma
lífsins, það er staðreynd sem erfítt
er að sætta sig við. Hlýjar og góðar
minningar leita þó á hugann og
veita okkur styrk á sorgarstundu.
Á svona stundu finnst manni orð
vera vanmáttug. En þrátt fyrir það
langar mig að minnast Huldu, fyrir
hönd nemenda í Fjölbrautaskólan-
um í Garðabæ, með örfáum fátæk-
legum orðum.
Hulda var einstaklega félagslynd
og fékk Nemendafélag FG að njóta
krafta hennar allt frá því hún byij-
aði í skólanum og þar til hún út-
skrifaðist vorið 1990. Það er erfitt
að hugsa sér betri vin og félaga
en Hulda var, hún kom hrein og
bein fram við alla og var jákvæð
sama á hvetju gekk. Hún geislaði
af krafti, sjálfsöryggi og lífsgleði
og hún var alltaf fremst í flokki
þegar eitthvað þurfti að gera í fé-
lagsstörfunum. Áhugamál hennar
voru fjölbreytt, hún var söngelsk
og var í skólakórnum öll sín ár í
skólanum. Hulda var laus við alla
feimni og henni tókst alltaf að eyða
þvinguðu andrúmsloftí sem auðvel-
daði allt starf í stórum hópi. Hún
hafði mikinn áhuga á leiklist og tók
þátt í uppsetningu á leikriti síðasta
vetur sinn í skólanum. Við sem
vorum með henni í leiklist eigum
margar ógleymanlegar stundir frá
þessum tíma. Þegar fólk umgengst
hveit annað heilu og hálfu sólar-
hringana tengist fólk furðulega
sterkum tryggðaböndum. Það fínn-
ur maður best nú, þegar Hulda, sem
kenndi okkur að takast á við vanda-
málin með opnum og jákvæðum
huga, er fallin frá. Og þegar sorgin
sækir á mann verður manni hugsað
til þess sem Hulda kenndi okkur,
að hugsa um hið jákvæða. Og víst
er að þær óteljandi hlýju og fallegu
minningar, sem við eigum um
Huldú, eiga- éftir að hjálpa okkur
gegnum erfiða tíma.
Foreldrum, systur, öðrum að-
standendum og vinum Huldu færi
ég, fyrir hönd nemenda FG, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Nemendafélags
FG, Almar Guðmundsson
Vegir guðs eru órannsakanlegir.
Dauðinn gerir ekki boð á undan
sér, og næstum ógerlegt er að sætta
sig við hann er ungt fólk í blóma
lífsins er hrifið burt snögglega. Já,
drotiinn gefur og drottinn tekur.
Ég var svo heppin að kynnast
Huldu og fjölskyldu hennar þegar
ég fluttist í Garðabæinn, níu ára
gömul. Við urðum strax vinkonur,
vorum saman í bekk jafnframt því
sem við vorum saman í kór og dansi.
Einnig stofnuðum við ásamt fleiri
stelpum stóran saumaklúbb þar sem
var mikið hlegið.
Hulda var ákaflega lífsglöð
stelpa sem geislaði af og alltaf var
hún í góðu skapi og brosandi. Hún
var mjög félagslynd og var alla sína
skólagöngu með annan fótinn í fé-
lagsmálum. Ótal minningar koma
upp í huga mér er ég minnist henn-
ar. Engin orð fá lýst hversu sárt
er að missa hana Huldu og ég veit
að hennar verður sárt saknað af
öllum sem henni kynntust. Ég mun
alltaf varðveita minninguna um
hana í bijósti mér, tíminn sem við
áttum saman var bara alltof stutt-
ur. Við gerðum svo margt skemmti-
legt saman sem ég mun aldrei
gleyma, ferðuðumst saman til
Þýskalands með kómum sem við
vorum í, unnum saman, sömdum
lög saman og höfðum það bara virk-
ilega gott saman.
Rétt áður en leið Huldu lá til
Lúxemborgar kom hún í afmælið
mitt. Við fórum þá að rilja upp
gamlar minningar og þá var mikið
hlegið.
Hugsunin um að hún komi aldrei
aftur fær mig til að tárast, en ég
veit að í löndum guðs er ljúft að
vakna, og að henni líður vel.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég þakka Huldu samfylgdina
þennan alltof stutta tíma. Bros
hennar mun ávallt verða mér minn-
isstætt, því það var alltaf gleðiauki
í lífí okkar sem þekktu hana.
Elsku Sæja, Biggi og Hrönn. Ég
vil votta ykkur mína dýpstu samúð,
megi guð almáttugur styrkja ykkur
í þessari miklu sorg sem þið gangið
nú í gegnum.
Birna Björnsdóttir
1 fáum orðum langar okkur að
minnast vinkonu okkar, hennar
Huldu, sem við kynntumst í Lúxem-
borg.
Það sem okkur er efst í huga á
þessari stundu var glaðværð henriar
og lífsgleði. Hver var ekki hrókur
alls fagnaðar, hver kunni ekki al]a
söngtextana, hver söng ekki manna
hæst, hver kunni ekki öll dansspor-
in, nema hvað ... hún Hulda okkar?
Hér í Lúxemborg kynntist Hulda
ástinni sinni, Marcel Kraayestein.
Hann var henni mjög hugleikinn
og hennar helsta umræðuefni í
saumaklúbbnum okkar. Á fímmtu-
dagskvöldum var oft glatt á hjalla
hjá okkur og Huldu mun verða sárt
saknað af okkur vinkonúnum.
Við biðjum Drottin að styrkja
foreldra hennar, systur, unnusta,
ættingja og vini í þessari miklu
sorg.
Ó hve létt er þitt skóhijóð
ó hve lengi ég beið þín.
Það er vorhret á glugga
napur vindur sem hvín.
En ég veit eina stjörnu
eina stjörnu sem skín
og nú loks ertu komin
þú ert komin til mín.
(Halldór K. Laxness.)
Kveðja, saumaklúbburinn í Lúx.
Bryndís, Linda, Vala, Rósa,
Kristjana og Kristín.
Það var komið sumar, sólin skein
svo bjart og Hulda var ástfangin
upp fyrir haus, litli sólargeislinn
okkar. Hún, sem var eins og sólin,
það birti þegar hún kom og nær-
vera hennar yljaði öllum senr ná-
lægt henni voru. En nú er eins og
sðlin hafí skyndilega horfið af himn-
um, Þetta hræðilega slys, sem hreif
Huldu frá okkur á einu andartaki,
skilur okkur eftir í skugga og kulda.
Hulda kpm til okkar í Lúxemborg
svo full af lífskrafti sem hreif alla
með sér. Hún hikaði ekki og setti
hvorki langar vegalengdir né hindr-
anir fyrir sig. Hulda taldi ekki eftir
sér snúningana, það var sama hvers
hún var beðin, hún gekk að öllu
með sömu orkunni, sama fallega,
glaða brosinu, hvort sem það var
byggingarvinna, fískvinna, þrif eða
bamapössun. En stundum fór hug-
urinn hraðar en hendurnar og þá
gat skort á vandvirknina, ryksugan
náði kannski ekki alveg út í öll
hornin. Þá tók hún umvöndunum
með léttri lund, „ekkert mál“ sagði
hún og vann verkið bara aftur með
glöðu geði.
Hulda hafði ekki valið sér ævi-
starf, fyrir henni var framtíðin sjóð-
ur óþijótandi möguleika. En hún
hafði valið sér fömnaut, Marcel,
hollenskan pilt. Kannski ætluðu þau
til Ástralíu, kannski eitthvað annað,
en saman ætluðu þau að vera. Nú
er hann kominn til Islands að kveðja
Huldu sína.
Á þeim skamma tíma sem Hulda
dvaldi í Lúxemborg hafði hún eign-
ast ótrúlega marga vini. Það sást
best á þeim stóra hópi sem kvaddi
hana þar, harmi sleginn.
Elsku Biggi. Missi þinn og allrar
fjölskyldunnar er aldrei hægt að
bæta. En tíminn er vinur þeirra sem
syrgja og einhvem tíma mun birta
aftur. Þú átt minningar sem enginn
getur tekið frá þér, minningar um
lífsglaða og yndislega dóttur sem
þú getur alltaf verið stoltur af. Við
sendum þér, Sæunni, Hrönn, Marc-
el og öðmm ættingjum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Drífa, Inda og Tóta
Aldrei kveður dauðinn dyra með
jafn sámm hætti og þegar ungt
fólk er frá okkur tekið á snöggu
augabragði. Það er þungbært að
verða að sætta sig við að ung stúlka
sem staðist hafði með prýði hveija
manndómsraun sem á hana var lögð
skuli ekki lengur vera meðal okkar.
Hulda Birgisdóttir fæddist 3.
mars 1970. Hún var fyrsta barn
foreldra sinna, þeirra Sæunnar
Grendal Magnúsdóttur, hjúkrunar-
fræðings, og Birgis Traustasonar,
múrara. Sem ungbarn var hún sér-
lega hraustleg og alltaf brosandi.
Þegar Hulda litla var tæpra tveggja
ára fæddist foreldrum hennar önnur
dóttir sem skírð var Hrönn. Lítill
aldursmunur systranna gerði það
að verkum að þær vom óvanalega
samstiga. Framan af áruiri voru
þær oft í eins fötum og í hugum
okkar voru þær óaðskiljanlegar.
Snemma kom í ljós að Hulda hafði
erft tónlistargáfu úr föðurætt sinni,
og hún var ekki gömul þegar hún
fór að syngja með skólakór Garða-
bæjar.
Um fermingu mátti af fram-
göngu og klæðaburði systranna
Huldu og Hrannar ráða að nú væru
að mótast tveir ólíkir einstaklingar
þótt þær væru jafn samrýndar og
áður. Þegar á unglingsámm hafði
Hulda þroska til að taka þátt í erfið-
leikum jafnaldra sinna og standa
með þeim þegar þurfti. Sá þroski
vitnar um ítppeldið sem hún hlaut
í föðurgarði. Hulda var góðum gáf-
um gædd og átti létt með nám.
Hún varð stúdent frá Fjölbrauta-
skólanum í Garðabæ vorið 1990.
Við útskriftina hafði hún orð fyrir
samstúdentum sínum og fékk verð-
laun fyrir ágætan námsárangur.
Þá var gleðidagur á heimilinu við
Bergstaðastræti. Hulda erfði gam-
ansemi móðurfjölskyldu sinnar.
Hún hafði einstakt lag á að koma
öllum í gott skap með mátulega
óskammfeilnum athugasemdum og
var oft hrókur alls fagnaðar.
Ári síðar, fyrir tæpum þremur
vikum, vorum við aftur saman kom-
in í húsinu við Bergstaðastræti. í
þetta sinn til að halda upp á stúd-
entspróf Hrannar. Hulda, sem
seinni hluta vetrar hafði unnið í
Lúxemborg, kom heiiri til að sam-
gleðjast systur sinni. Báðar syst-
urnar höfðu nú lokið ákveðnum
áfanga í lífinu og stóðú í raun á
tíftiamótum. Æskan var að baki og
fullorðinsárin framundan.
En lög himinsins þekkir enginn
og tími dauðans er óviss. Nu þurfum
við að horfast í augu við að þau
skref sem Hulda steig sem ung
kona urðu svo fá. Bugúð og sorgbit-
in leitum við huggunar í minning-