Morgunblaðið - 05.06.1991, Page 38

38
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. JÚNÍ 1991
Minning:
*
Arni Þ. Krisljáns-
son - forsijóri
Fæddur 24. júlí 1924
Dáinn 29. maí 1991
Alla jafna er maí með sólríkustu
og þurrustu mánuðum ársins. Ekki
er það þó sjálfgefið frekar en annað
er varðar veðurfar.
Nýliðins maímánaðar mun vænt-
anlega lengi minnst sem einhvers
hins blautasta er um getur.
Ég mun þó vafalaust muna betur
eftir þessum tíma fyrir þær sakir
að með aðeins tveggja vikna milli-
bili urðum við hjónin að sjá á bak
tveim okkar bestu vinum.
Fyrir aðeins tveim vikum stóðum
við yfir moldum Gerðu vinkonu
okkar sem andaðist 13. maí eftir
langt og strangt sjúkdómsstríð og
í dag kveðjum við einn besta vin
okkar, Árna Þorgrím Kristjánsson,
fyrrverandi forstjóra Austurbæjar-
bíós, en hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu í Bjarmalandi 1 hinn
29. maí sl.
Það er erfitt að sætta sig við að
þessir tryggu og góðu vinir liafi
verið burtu kallaðir nú í miðjum
vorgróandanum, þegar allt í kring
má sjá lífið vera að vakna.
Maður heyrir næstum grasið
spretta, páskaliljur og ýmiss konar
vorblóm blasa hvarvetna við. Fyrstu
hunángsflugurnar suða fyrir utan
gluggann þessa dagana og skógar-
þrestirnir eru á þönum að klekja
út og mata nýfædda ungana. Ung-
ir sem aldnir fyllast bjartsýni og
horfa með tilhlökkun til komandi
vikna og trúa því að fram undan
sé sólríkt og hlýtt sumar.
Þá er sem allt í einu dragi fyrir
sólu er góður vinur er burtkvaddur
á svipstundu. Þrátt fyrir þá stað-
reynd að ég hafí vitað að Ámi gengi
ekki heill til skógar átti ég ekki von
á svo snöggum umskiptum og
reyndar lifðum við vinir hans í þeirri
von að hann næði aftur fullri heilsu.
Árna var ekki tamt að kvarta og
það hefir kannski blekkt mig og
ýmsa aðra þannig að við gleymdum
því gjarnan hve alvarlega sjúkur
hann var.
Það er óneitanlega sárt að sjá á
eftir bestu vinum sínum ofan í gröf-
ina, en það er þó huggun harmi
gegn að eiga allar þessar björtu
minningar, sem við eigum um þenn-
an góða dreng.
Ekki man ég gjörla hvenær fund-
um okkar Áma bar fyrst saman
enda skiptir það ekki máli. Hitt er
meira um vert að aldrei hefir borið
skugga á þá vináttu, sem strax
tókst með okkur.
Gott er að minnast ótal margra
veiðiferða með sameiginlegum vin-
um og kunningjum, einkum fyrr á
árum á meðan þrek og heilsa voru
upp á sitt besta.
Ógleymanlegar verða ferðir okk-
ar með Árna og Siggu, Steina og
Gerðu að Flúðum, þar sem gist var
yfir helgi og ekkert til sparað í mat
og drykk.
Oftast var mánudeginum bætt
við helgina og þá búið að panta
veiðileyfi í Stóru Laxá eða annars
staðar í grenndinni.
Satt að segja var gleðin yfir því
að hittast og vera saman svo mikil
að það var nánast aukaatriði, hvort
lítið eða mikið veiddist.
Þetta var árleg venja í mörg ár
og það eru engar ýkjur að við hlökk-
uðum öll til Flúðadvalarinnar allt
árið.
Á síðasta sumri féll þessi helgar-
ferð niður vegna alvarlegra veik-
inda Gerðu.
Þar sem afmælisdagar okkar
Árna voru með 2ja daga millibili
var oft reynt að fella þá inn í ferða-
lög okkar sexmenninganna, t.d.
héldum við upp á 60 ára afmæli
mitt í veiðihúsi við Urriðaá á Mýr-
unum og tveim dögum síðar upp á
60 ára afmæli Árna norður á Akur-
eyri.
Þá var gleðin allsráðandi, allir
eins og einn maður og aldrei féll
nokkur skuggi á þessar samveru-
stundir.
Við Baddý munum geyma þessar
samverustundir sem perlur í sjóði
minninganna. Þótt stórt skarð hafi
nú verið höggvið í þennan vinahóp,
skarð sem aldrei verður fyllt, er það
von mín að við höldum áfram að
hittast af og til í anda hinna látnu
vina.
Árum saman höfðum við fasta
miða á leiksýningar Þjóðleikhúss-
ins. Eftir sýningar var síðan hist
til skiptis heima hjá félögunum og
notið veitinga. Hver leikhúsferð
varð að stórveislu og óneitanlega
dró þessi venja úr mikilvægi þess
að sjálf leiksýningin væri eitthvað
sérstök. Það verður að segjast eins
og er að þetta bjargaði margri lé-
legri sýningunni.
Árni var gæfumaður í einkalífi
sínu, giftist ungurglæsilegri stúlku,
Sigríði Sveinbjarnardóttur, sem alla
tíð reyndist honum frábær lífsföru-
nautur og stóð við hlið hans í blíðu
og stríðu.
Þau eignuðust tvö börn, Sigrúnu
og Kristján, sem hafa erft bestu
kosti foreldra sinna.
Ég hygg að fáir foreldrar hafi
getað státað af jafn ástúðlegu sam-
bandi við uppkomin börn sín og
Árni og Sigga.
Barnabörnin hafa alltaf verið
þeim einkar kær og má nærri geta
að þau sakna sárt afa síns.
Árni og Sigga komu sér snemma
upp fallegu heimili og bjuggu síð-
ustu árin í glæsilegu einbýlishúsi í
Bjarmalandi 1.
Þar var jafnan gott að koma og
gestrisni og hlýja í fyrirrúmi. Við
Baddý þökkum margar ánægjuleg-
ar samverustundir þar og ekki síður
í Hjálmholtinu, þar sem þau áttu
fallega og einkar notalega íbúð um
árabil.
Við vottum vinkonu okkar,
Siggu, einlæga samúð og biðjum
Guð að styrkja hana í sorginni.
Innilega hluttekningu vottum við
einnig börnum þeirra, tengdabörn-
um og öðrum aðstandendum.
• Megp minningin um góðan dreng
milda sorg ykkar.
Ásbjörn Björnsson
Þú hafðir fagnað með gróandi grösum
og grátið hvert blóm, sem dó.
Og þér hafð lærzt að hlusta unz hjarta
í hveijum steini sló.
Og hvemig sem syrti, í sálu þinni
lék sumarið öll sín Ijóð,
og þér fannst vorið þitt vera svo fagurt
og veröldin ljúf og góð.
Og dagurinn leið i djúpið vestur,
og Dauðinn kom inn til þín.
Þú lokaðir augunum andartak
sem ofbirta glepti þér sýn.
Og um varir þér brá fyrir brosi þeirra,
sem bíða í myrkrinu og þrá
daginn - og sólina allt i einu
í austrinu rísa sjá.
Og Dauðinn þig leiddi í höll sína heim
þar sem hvelfingin víð og blá
reis úr húmi hnígandi nætur
með hækkandi dag yfir brá.
Þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og drottinn brosti - hver bæn þín var orðin
að blómum við fótskör hans.
(Tómas Guðmundsson)
Elsku afi minn, Árni, er dáinn.
Ein af styrkustu burðarstoðunum í
lífinu er horfin, og eftir situr tómið
og einmanaleikinn. Orð mega sín
lítils þegar við stöndum svo skyndi-
lega frammi fyrir dauðanum, en það
er gott að líta til baka og minnast
allra stundanna sem við áttum sam-
an, sérstaklega þar sem þær urðu
allar eins og best varð á kosið, sann-
ir demantar í safni minninganna.
Ég efast um að það sé hægt að
óska sér betri afa heldur en afa
míns. Hver einasta minning svo
björt og falleg, full af ást, hlýju,
þolinmæði og vináttu. Afi var ein-
staklega barngóður, og var gæddur
ýmsum eiginleikum sem við tengj-
um — því miður — allt of oft ein-
göngu við börn. Hann var afskap-
lega einlægur í framkomu sinni og
tali, og gat varðveitt barnið í sjálf-
um sér, sem gerði það að verkum
að hann gat tengst ungu fólki töfra-
böndum sem aldrei brugðust. Við
barnabörnin, sem gátum alltaf leit-
að til hans þegar eitthvað þurfti
að gera eða segja, og frændur og
frænkur sem áttu einn „auka-afa“
geymdan í leyni undir regnbogan-
um, munum alltaf búa vel að þess-
um töfraböndum.
Ég held að enginn hafi verið
betri í að tala mig til heldur en
afi. Hann vissi alltaf hvað hann
átti að gera og segja til að fá mig
til að gera eitthvað, sem ég vildi
ekki, eða hætta einhvetju, sem ég
mátti ekki. Þegar ég var lítill strák-
ur í Hjálmholti fór ég einu sinni í
mikla fýlu, og hljóp út í bílinn henn-
ar mömmu. Þar ætlaði ég svo að
vera um nóttina, var búinn að halla
aftur framsætinu og hafði það ansi
gott. Þá hringdi mamma í afa, og
afi kom yfir götuna og talaði við
mig á sinn einstaka hátt. Hann
varð aldrei reiður, brýndi aldrei
raustina, heldur talaði hann við mig
eins og vin sinn. Það virkaði alltaf.
En það voru ekki bara nánir
ættingjar sem fengu að njóta góð-
mennsku hans. Einu sinni tóku allir
krakkarnir í Hjálmholti sig til og
sópuðu götuna, þannig að hún leit
næstum út eins og nýbónað stofu-
gólf. Þá bauð afi öllum krökkunum
á einka-bíósýningu í Austurbæj-
arbíói, og okkur fannst auðvitað
eins og við ættum allan heiminn.
Þannig gat afi alltaf látið manni
líða, af því að hann hafði alltaf tíma
til að hlusta, gefa og elska.
Á kveðjustund er margs að minn-
ast. Allar stundirnar úr bíóinu,
Hjálmholti og Bjarmalandi eiga eft-
ir að lifa í huga mínum um ókomin
ár. En aðeins eitt get ég gefíð elsku
afa mínum í veganesti, og það er
bænin um að góður guð blessi hann
um alla eilífð. Ég mun sakna hans
sárt.
Árni Heimir
Mig langar að minnast hans Árna
mágs míns með nokkrum fátækleg-
um orðum. Þegar hugurinn reikar
yfir farinn veg þá er margs að minn-
ast. Árni kom inn í fjölskyldu okkar
ungur maður þegar ég var strák-
polli. Ég vildi að ég myndi betur
og skýrar þennan tíma, en úr því
verðúr víst ekki bætt.
Þegar Árni kemur inn í fjölskyld-
una og þessi sterka eining mynd-
ast, „Árni og Sigga“ og síðar Árni,
Sigga og Austurbæjarbíó, var það
eins og hvert annað ævintýri fyrir
mig — ævintýri og upplifun sem
er mér mjög dýrmæt. Það var alveg
einstakt hvernig hann Árni kom
fram við smáfólk eins og mig —
bíltúrar um bæinn í gamla Fordson
með viðeigandi ís eða kókosbollu
og síðar þegar hagur vænkaðist og
Chevrolett var farkosturinn og Árni
orðinn forstjóri bíósins — það
breytti engu — alltaf var hann boð-
inn og búinn.
Mesta ævintýrið fyrir mig á þess-
um árum var auðvitað bíóið. Það
var í vöku og draumi númer eitt.
Hugsið ykkur, „hann frændi minn
á Austurbæjarbíó“ eins og ég kall-
aði það við hina strákana — þá var
nú stoltið rnikið og ekki komið að
tómum kofunum fyrir mig eða önn-
ur börn í þessum fjölskyldum. Á
tímum Roy-myndanna mátti segja
að við hefðum fasta miða á allar
3-sýningar eða eins oft og við vild-
t
Sambýlismaöur minn,
DONALDS. REAM,
lést á heimili sínu, Hólavallagötu 9, 3. júní sl.
Björg Hafsteins.
t
Eiginkona mín,
ANDREA G. JÓNSDÓTTIR,
Víðilundi 16,
Akureyri,
lést í Landspítalanum 4. júní.
Sverrir Árnason.
t
Sambýlismaður minn og bróðir,
SIGURHANS JÓHANNSSON
frá Sandgerði,
Garðbraut 15, Garði,
lést 4. júní.
Lilja Vilhjálmsdóttir, Stefén Jóhannsson.
t
Móðir okkar,
GUÐLAUG ÁGÚSTA SIGURÐARDÓTTIR,
Lundi,
Hellu,
sem lést þann 30. maí, verður jarðsungin frá Hóla- og Fellakirkju
fimmtudaginn 6. maí kl. 13.30.
Synir hinnar látnu.
um og stundum fékk maður að
bjóða með sér og það var nú toppur-
inn á tilverunni.
Á þessum tíma — tíma bíósins —
naut Árni sín best og sýndi hvaða
mann hann hafði að geyma því
greiðasemi hans við vini, vanda-
menn og einnig sína samkeppnisað-
ila var einstök. Heimili þeirra Áma
og Siggu fór ekki varhluta af þessu
og oft og tíðum var þar eins og
önnur miðasala fyrir bíóið þegar
mikið lá við.
Ég ætla ekki að fara lengra út
í þessar hugrenningar mínar, en ég
á ótal minningar frá þessum árum,
sem eru mér ómetanlegar.
Við sem þekktum Áma og Siggu,
þekkjum svo framhaldið af þessari
sögu. Ég held að ekki sé of sterkt
til orða tekið að þau hafi verið sam-
einingartákn fjölskyldna sinna og
vina og haldið þeim meira og minna
saman. Heimili þeirra var alltaf
opið fyrir hvert okkar sem var og
þar tekið á móti manni með opnum
örmum.
Þegar ég lít til baka er þetta eins
og ævintýri — ævintýri sem nú er
að ljúka — eins og þau gera víst
flest.
Ég kveð elsku Árna minn og við
María og fjölskyldan öll þökkum
honum samfylgdina. Minningin lifir
um þennan elskulega mann sem
öllum vildi vel. Guð blessi okkur öll
sem eftir sitjum og syrgjum.
Bjarni
Vinátta okkar Árna hófst fyrir
rúmum 40 árum þegar við gerð-
umst aukameðlimir í saumaklúbb
eiginkvenna okkar, en uppistaða
hans voru vinkonur sem höfðu lært
hárgreiðslu saman.
Við eiginmennirnir fengum að
koma í kaffi á klúbbkvöldum um
ellefu leytið og voru þá rædd mál
líðandi stundar, þó ekki tækist að
greiða úr þeim öllum. Mikil vinátta
þróaðist með öllum meðlimum
klúbbsins og fór hann hér á árum
áður í margar ferðir um óbyggðir
landsins, leigðir voru fjallabílar með
bílstjóra og stóðu þessi ferðalög
allt upp í 10 daga. Frá þessum ferð-
um eigum við hjónin margar af
okkar yndislegustu minningum.
Fyrsta sumarleyfisferðin okkar
hjónanna til útlanda var fyrir 30
árum til Sorento á Ítalíu með Áma
og Siggu, þá var ferðast til Dan-
merkur með Gullfossi og með lest
til Ítalíu.
Ég var líka svo lánsamur að kom-
ast með Árna í nokkrar veiðiferðir,
betri ferðafélaga og leiðbeinanda
en Árna í þeim fræðum var ekki
hægt að fá, enda held ég að þótt
Árni hafí haft fjölmörg áhugamál,
hafí veiðimennskan veitt honum
mesta ánægju.
Ef hægt er að segja að nokkur
maður sé höfðingi þá var Árni það,
alltaf reiðubúinn að leysa hvers
manns vanda og vildi alltaf vera
veitandi.
Á heimili hans og Siggu hvort
sem það var á Bugðulæknum,
Hjálmholtinu eða í þeirra fallega
húsi í Bjarmalandinu var alltaf tek-
ið á móti gestum með opnum örm-
um og veitt af rausn.
Nú er farið að fækka í sauma-
klúbbnum, því Árni er þriðji með-
limur klúbbsins sem hverfur á brott
úr þessu jarðneska lífí á rúmu ári.
Við hjónin vottum móður hans,
Siggu og fjölskyldu innilega samúð
okkar.
Blessuð sé minning þessa trausta
vinar.
Björn
Miðvikudaginn 29. maí sl. barst
okkur sú harmafregn, að Árni Þor-
grímur væri dáinn.
Við vorum harmi lostin við þessa
óvæntu fregn.
Árni kom til mín deginum áður
og við áttum notalega stund saman
yfir kaffibolla og spjölluðum um
ýmislegt eins og okkar var vandi.
Þó að Árni hafi orðið fyrir áfalli
síðla sumars 1989 hvarlaði ekki að
neinum að hann yrði kvaddur á
brott frá okkur svona fljótt, enda