Morgunblaðið - 05.06.1991, Page 37

() [/
37
unni um liðnar hamingjustundir.
Megi minningin um Huldu lina sorg
Sæunnar, Birgis og Hrannar.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
- hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(H. Laxness.)
Guðbjörg og Benjamín
Hve sæl og hve sæl
er hver leikandi lund
en lofaðu engan dag,
fyrir sólarlags stund.
(Ingemann. M. Joch.)
Hulda frænka, svo glöð og ung
og ástfangin var burt kölluð að
morgni 28. maí. Ljóðlínurnar segja
meira en nokkur orð, enda stöndum
við orðvana. Það eina sem við getum
er að drúpa höfði í bæn fyrir henni
og ástvinum sem eftir standa.
Guð styrki ykkur.
Guðlaug Karlsdóttir
Ég elskaði lífið og ljósið og ylinn.
Nú liggur það grafið í djúpa hylinn.
Og vonimar mínar sem vom fleygar
sumar dánar, en sumar feigar.
(Jóhann G. Sigurðsson)
Til eru blóm sem blómstra allan
ársins hring. Þó að frost blási í vindi
geislar fegurð þess enn meir. Og
eini ilmurinn í grennd þess kemur
af því.
Tilvera þess eina blóms heldur
hita á hjörtum okkar og bros þess
er fast í okkar minnum. En skyndi-
lega þegar fegurð þess og orka
geislar sem mest er það rifið frá
rótum.
Tilvera hennar blómstrar nú ann-
ars staðar.
Hjálmar og Harpa Rut
Með sorg í sinni og fátæklegum
orðum langar mig að minnast h'tils
sólargeisla í lífi mínu. A kveðju-
stundu streyma minningarnar fram
í hugann.
Hulda Birgisdóttir, eða Huldu-
barn eins og ég oftast kallaði hana,
verður til moldar borin í dag.
Hún fæddist 3. mars 1970, dótt-
ir Sæunnar Grendal hjúkrunarfræð-
ings og Birgis Traustasonar
múrara.
Mér er ofarlega í huga að þann
dag geystist ungur maður inn til
mín með orðunum: „Eg er orðinn
pabbi, ég meina við höfum eignast
dóttur.“ Þegar ég svo spurði um
Iengd og þyngd barnsins var svarið
það, að hún væri bara alveg mátu-
leg og óskaplega falleg. En það kom
fljótt í ljós að Huldubarn var meira
en það.
Hún átti óvenju auðvelt með að
læra og þurfti ekki að liggja yfir
skólabókunum. Kom það sér mjög
vel því að áhugamálin voru ótelj-
andi og hver sólarhringur eiginlega
allt of stuttur.
Hún var líka mjög söngelsk og
voru þær systur, Hulda og Hrönn,
lengi í skólakór Garðabæjar.
Kemur nú fram í huga mínum
mynd af hoppandi stelpuanga sem
horfði á mig björtum augum og
spurði: „Hulda kona, ætlarðu ekki
að horfa á okkur Hrönn í sjónvarp-
inu á aðfangadagskvöld? Við ætlum
að syngja."
Hulda var félagsvera fram í fing-
urgóma og voru þær systur alltaf
potturinn og pannan í félagslífi
skólanna sinna í Garðabæ.
Það var því líka að sjálfsögðu
Hulda sem fyrir hönd nýstúdenta
kvaddi skóla sinn og kennara vorið
1990.
En það sem einkenndi hana þó
öðru fremur gegnum sitt allt of
stutta jarðlíf var lífsgleðin sem
geislaði af henni. Hulda fluttist til
Lúxemborgar um síðustu áramót,
en kom heim í stutta heimsókn
þegar Hrönn systir hennar varð
stúdent 17. maí sl.
Grunaði engan þá að þessi unga
stúlka, sem var ímynd alls þess sem
er ungt, glatt og hamingjusamt,
hyrfi svo fljótt úr lífi okkar.
Elsku Sæja, Hrönn og Biggi. Á
þessari sorgarstundu brestur mig
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. JUNI 1991
orð til að hugga og þess vegna vitna
ég í Spámanninn eftir Kahlil Gibr-
an, en þar segir m.a.: „Þegar þú
ert sorgmæddur, skoðaðu þá huga
þinn aftur og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess sem var gleði
þín.“
Far þú í friði,
friður Guðs þi£ blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Biiem.)
Hulda kona
Oft hefur reynst erfitt að taka
penna I hönd en aldrei eins og nú
er ég skrifa þessi orð.
Mig langar með nokkrum fátæk-
legum orðum að kveðja ástkæra
frænku mína, Huldu Birgisdóttur.
Einhvern veginn finnst mér „ástkær
frænka" ekki lýsa tengslum okkar
nógu sterkt því í hjarta mínu skipa
þær systur Hulda og Hrönn heiðurs-
sætið ásamt mínum eigin börnum.
Þær systur eru einu börn systur
minnar, Sæunnar Grendal Magnús-
dóttur, og Birgis Traustasonar.
Fjölskyldur okkar systranna eru
mjög tengdar og tölum við oft um
bömin okkar sem „sameignina"
enda varla sú ákvörðun tekin að
hún sé ekki rædd sameiginlega
fyrst.
Sem ég sit hér og hugsa til Huldu
minnar fljúga brothættar myndir
endurminninganna hjá eins og eld-
ingar á skýi. Ég gríp eina og eina
mynd og reyni að halda henni eins
lengi og ég get.
Ég sé litla stúlku með búttuð
læri og tannlaust bros. Hun situr á
eldhúsgólfínu heima hjá sér og
hámar í sig smjör úr smjörboxinu
hennar mömmu sinnar. Henni tekst
næstum að klára úr heilu boxi. Hun
lítur upp skælbrosandi og alsæl með
smjör um allt andlitið. Búttuð lærin
héldust áfram búttuð enn um stund.
Ég sé Huldubarnið 2ja ára. HÚn
er hárlaus ennþá en altalandi að
manni finnst. Fólk snýr sér við á
götu úti. Hvernig getur þetta litla
kríli talað og það án afláts?
Ég sé Huldubarnið aftur og nú
er hún fímm ára. Hun skundar
ákveðnum skrefum út úr húsinu
heima hjá sér. Á þessari stundu er
hún ekki skælbrosandi. Hun hafði
kynnst óréttlæti heimsins. Hun
gengur rösklega eftir gangstéttinni
með rauðu spítalatöskuna sína út-
troðna. Hún er að fara að heiman.
Að fá ekki leyfi til að sigla til Koreu
með fullorðnum vini sínum fannst
henni alveg óskiljanlegt.
— Þar var aldrei spurning hvort
Hulda yrði fræg söngkona heldur
hvenær. Hinir ýmsu hlutir og stofu-
djásn fengu að reyna sig sem hátal-
arar því frægar söngkonur þurfa
mikla æfingu.
— Ég sé Huldubarnið við stofu-
borðið heima hjá sér. Á borðinu
liggja þrír vettlingar sem hún hafði
pijónað í handavinnu í skólanum.
En það er sama hvað hún teygir
og togar, það er ómögulegt að fá
einhverja tvo þeirra til að mynda
par. Nu langar mig helst að ramma
þá inn og eiga upp á vegg.
— Ég sé þessa elsku skömmu
seinna sitja við að festa tölu á flík.
Verkið gengur ekki neitt vegna
þess að hnúturinn á þræðinum fer
alltaf í gegnum gatið á tölunni.
Hvað hún hafði lært í handavinnu
um veturinnn veit ég ekki. Það var
a.m.k. ekki að festa tölu. JÚ ann-
ars, hún gat pijónað staka vettlinga
þó stærðin yrði kannski ekki alveg
eins og til var ætlast.
— Ég er í óðaönn að ganga frá
heima hjá mér þegar dyrabjallan
hringir. Úti stendur Huldubarnið
ábúðarmikil á svip. „Hun mamma
sagði að ég ætti að koma og vera
innan handar af því strákarnir þín-
ir eru veikir," segir hún. Hun geng-
ur rakleiðis upp á loft til frænda
sinna, fleygir sér þar upp í sófa
með bók í hendi. Þar finn ég hana
nokkrum tímum síðar. Alsæl skellir
hún aftur bókinni sem hún var að
ljúka við að lesa. Það að ég á með-
an hafði lokið við húsverkin, hugg-
að og svæft börnin hafði Huldubar-
nið algjörlega látið fara fram hjá
sér. „Að vera innan handar" þýðir
núna hjá okkur „að liggja uppi í
sófa og lesa bók“.
Ég vildi svo sannarlega óska
þess að elsku Hulda mín ætti eftir
að koma og „vera innan handar“.
Að ég ætti eftir að horfa á nýju
kápuna alla krumpaða á gólfinu
ásamt öðrum flíkum af því enn
hefur ekki verið fundinn upp sjálf-
virkur fatahengibúnaður. Og síðast
en ekki síst að við ættum eftir að
hlæja saman.
„Manstu," sagði Hrönn um dag-
inn, „hvað þar var alltaf gaman?“
„Ja,“ sagði ég, „ég man það svo
vel.“
„Þeir hljóta að hafa þurft á henni
að halda einhvers staðar annars
staðar," sagði Harpa vinkona
Huldu. „Já,“ sagði ég, „það hlýtur
að vera.“
Við söknum hennar svo mikið.
Hun var gullmolinn í lfi okkar allra.
Við munum aldrei gleyma henni.
Sía frænka,
með ástarkveðju frá Gumma,
Styrmi, Stefni og Agnesi
Með þessum fátæklegu orðum
ætla ég að minnast Huldu, ástkærr-
ar vinkonu minnar. Þegar mamma
sagði mér að Hulda væri dáin þá
fann ég strax fyrir tómleika í hjart-
anu. Ég trúði því ekki að þessi lífs-
glaða, bjartsýna og hressa stelpa
væri dáin. Ég trúi því varla enn og
sakna hennar innilega. Ég gæfi allt
til þess að hitta hana aftur. í fyrsta
skipti sem hún sagði hæ við mig
líkaði mér mjög vel við hana og ég
vissi að okkur ætti eftir að koma
mjög vel saman þó hún væri tvítug
og ég ellefu. Ég kynntist henni fyr-
ir rúmum tveimur árum. Hún var
að byija að vinna hjá okkur um
sumarið. Það líkaði öllum vel við
hana og lítill frændi minn dýrkaði
hana gjörsamlega. Og ég man eftir
því að alltaf þegar böll og skemmt-
anir voru haldin þá sungu hún og
pabbi hennar og skemmtu sér
manna mest. Hún Hulda var lifandi
eftirmynd pabba síns og var stund-
um eins og hann. Hún fór aldrei f
fýlu og ef maður var í fýlu, þá
þurfti maður bara að hugsa um
Huldu og þá var maður hlæjandi
áður en maður vissi af. Ég vildi að
þessi atburður hefði aldrei gerst,
þá væri hún Hulda mín á lífi í dag.
Ég spyr mig af hveiju Hulda? En
fæ ekkert svar. Hún var svo ung
og skemmtileg.
Nú er barnið sofnað
og brosir í draumi.
Kreppir litla fingur
um leikfangið sitt.
Fullorðin vaki
hjá vðggu um nóttu.
Hljóður og spurull
hugsa ég mitt.
Það glepur ekki svefninn
ef gull sitt barnið missir
úr hendinni smáu
og heyrir það ei.
Þannig verður hinsta
þögnin einhverntíma.
Ég losa kreppta fingur
um líf mitt og dey.
(Jón úr Vör)
Elsku Biggi, megi guð styrkja
þig í gegnum þetta. Guð blessi þig
og varðveiti.
Tinna Kristjánsdóttir
Hún Hulda lians Bigga er dáin!
Orðin bergmála aftur og aftur uns
þau staðnæmast, óafturkallanleg.
Bjartur og fallegur maídagurinn er
ekki lengur hlýr. Svipmyndir koma
upp í hugann. Annar maídagur fyr-
ir nokkrum árum, sólríkur og hlýr.
Ung snaggaraleg stúlka með pínu-
lítið tagl skýst hjá geislandi af lífs-
gleði, það er ekki hægt annað en
að brosa við henni. Hver var þetta?
Þetta var hún Hulda hans Bigga,
nýkomin til pabba síns. Við sjáum
hana oft eftir þetta, því hún er
dugleg að mæta á mannamót með
pabba sínum þegar hún er hér. Þau
eru alls ekki svo ólík. Uppbrett
nef, glettnisglampi í auga og kan-
kvíst bros sem fær alla til að brosa
á móti. Söngfuglar miklir. Og pabb-
inn er stoltur af stúlkunni sinni og
má sannarlega vera það, því hún
sómir sér vel í þeim glæsilega hópi
ungmenna sem við eigum hér. Við
fylgjumst með því hvernig unga
stúlkan breytist. Pínulitla taglið
hverfur, hárgreiðslan dömulegri.
Kvenleg mýkt og rómantískur blær
umvefur hana, ástfangin upp fyrir
haus. Kannski kemur hún til með
að setjast hér að. Það verður gaman
að fá að kynnast þessari geðþekku
stúlku betur. Eitt andartak — skelf-
ilegt slys gera þær vonir að engu.
Enn einu sinni verður sú óumflýjan-
lega staðreynd okkur ljós að menn-
irnir ákvarða en guð ræður. Sorgin
lamar okkar litla þjóðfélag en færir
okkur jafnframt nær hvort öðru.
Biggi minn, fyrir hönd íslend-
ingafélagsins vil ég votta þér og
öðrum aðstandendum, móður, syst-
ur og vini, okkar innilegustu sam-
úð. Minningin um stúlkuna ykkar
mun lifá meðal okkar. Guð blessi
ykkur öll.
Þorbjörg Jónsdóttir
Á kveðjustundum er orða vant.
Hugurinn leitar til hins liðna, en
tregt er tungu að hræra. Þeir, sem
mörgum kynnast, hljóta líka að
kveðja marga. Sumir skilja lítið eft-
ir í minningunni, aðrir mikið. Hulda
var einn þeirra nemenda minna sem
trauðla gleymast. Harmafregnin
barst óvænt, óskiljanlegt slys í Lúx-
emborg og treginn af þeim sökum
djúpur og sár.
Hulda Birgisdóttir var nemandi
í Fjölbrautaskólanum í Garðabæ.
Hún lauk stúdentsprófi fyrir réttu
ári. Þessi geðþekka, glaðværa og
gáskafulla stúlka var góður nem-
andi. Raunar var það með ólíkind-
um, hveiju hún kom í verk með
náminu. Þar lék margt í höndum
hennar. Hún tók þátt. í lista- og
félagslífi skólans af lífi og sál, lék
í leiksýningum og söng í kór skól-
ans í mörg ár og við brautskráningu
þótti öllum sjálfsagt, að hún mælti
fyrir munn nýstúdenta. Oft áttum
við tal saman um ýmis mál og þó
einkum það,_ sem snerti félagslífið
í skólanum. Ég man eftir brennandi
áhuga hennar í undirbúningi sér-
stakra starfsdaga skólans fyrir
tveimur árum, svonefndra imbru-
daga. Hulda var formaður imbru-
daganefndar og sýndi vasklega
framgöngu. Hún hafði ákveðnar
skoðanir, talaði af einurð og festu,
en sýndi ævinlega fyllstu kurteisi.
Metnaðurinn var mikill. Dagskráin
átti að vera fjölbreytt og fram-
kvæmd varð að takast vel. Allt
gekk eftir og voru dagskrárliðir
öllum til sóma, er að stóðu, og veittu
hinum, er fengu að njóta, fræðslu
og skemmtun.
Nú er glaðværa röddin hljóðnuð,
söngröddin, er lifir einungis sem
ómur úr fjarska eftir stutt en við-
burðarík kynni. Eftir stendur minn-
ing um kraftmikla og elskulega
stúlku, sem nú hefur verið kölluð
til annarra starfa.
Að leiðarlokum votta ég foreldr-
um Huldu, systur og öðrum ástvin-
um hennar innilega samúð mína og
ég flyt þær kveðjur frá kennurum
og öðru starfsfólki Fjölbrautaskól-
ans í Garðabæ. Blessuð sé minning
Huldu Birgisdóttur.
Þorsteinn Þorsteinsson
LEGSTEINAR

GRANÍT - MARMARI
Helluhrauni 14, 220 Hafnafjörður,
pósthólf 93, símar 54034 og 652707.
t.
VINALINAN
Ert þú á aldrínum 18-30 ára?
Hefur þú áhuga á að leggja jafnöldrum
þínum lið?
Við hjá Ungmennahreyfingu Rauða kross íslands
ætlum að byrja í haust með símaþjónustu fyrir fólk á
aldrinum 18-30 ára undir heitinu Vinalínan.
Vinalínan er hugsuð sem trúnaðarsími þar sem fólk
getur talað við jafnaldra sína um allt sem því liggur á
hjarta.
Helgina 8.-9. júní verður haldið kynningarnámskeið.
Þar verður Vinalínan kynnt og hæfir sjálfboðaliðar
valdir.
UNGMENNAHREYFING RAUÐA KROSS ÍSLANDS