Morgunblaðið - 31.08.1999, Blaðsíða 48

-*i8 ÞRIÐJUDAGUR 31. ÁGÚST 1999
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRÚN SÓLBJÖRT
i HALLDÓRSDÓTTIR
+ Sigrún Sólbjört
Halldórsdóttir
fæddist í Reykjavík
18. september
1980. Hún varð
bráðkvödd á Spáni
19. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar eru Guðrún
Hanna Óskarsdótt-
ir og Halldór
Mikkaelsson, sem
búa í Neðri-Breiða-
dal í Önundarfírði.
Foreldrar Guðrún-
ar eru Jóhanna
Björnsdóttir og Óskar Hanni-
balsson, en foreldrar Halldórs
Átján ár þykir okkur eldra fólkinu
ekki langur tími, a.m.k. finnst mér
ekki langt síðan ég flýtti mér, full til-
hlökkunar, upp á fæðingardeild til að
sjá nýfædda barnabarnið, það fyrsta.
Vel leist mér á það, en ekki datt mér
þá í hug, að ég myndi verða að sjá á
bak þessari litlu stúlku átján árum
seinna, en hún lést skyndilega 19.
þ.m. þegar hún var í skólaferðalagi á
_J5páni. Kvöldið áður en lagt var af
stað, kom hún að kveðja mig, og
skömmu seinna fékk ég kort þar sem
því var lýst hvað það væri gaman í
ferðinni. Tveimur dögum seinna kom
svo helfregnin, unga stúlkan, sem var
að byrja lífið, hafði þegar kvatt það.
Sigrún ólst upp með foreldrum
sínum og þremur yngri systkinum í
Neðri-Breiðadal í Onundarfírði. Hún
átti til Onfirðinga að telja því móður-
faðir hennar var fæddur þar og upp-
alinn og föðurforeldrarnir bjuggu
þar allan sinn búskap og fleira var
-4>ar af forfeðrum hennar.
Þar sem hún bjó þetta langt í
burtu frá mér voru samskiptin ekki
eins mikil og ég hefði viljað, en mörg
bréf fékk ég frá henni, öll fallega
skrifuð og gjama skreytt teikning-
um. Hún sendi mér samviskusam-
lega árangurinn af prófunum og
þurfti hún ekki að skammast sín fyr-
ir hann. Á næsta vori hefði hún lokið
prófum við skólann á ísafirði og lífs-
starfið hafði hún þegar ákveðið.
Hún stundaði mikið íþróttir, sér-
staklega skíðagöngu, tók oft þátt í
keppnum og náði þar góðum árangri
og var kosin íþróttamaður Héraðs-
sambands V-Isafjarðarsýslu árið
1998. Síðastliðinn vetur þjálfaði hún
vngstu krakkana í göngu og hafði
*"%aman af.
Foreldrar og systkini, ásamt
mörgum nánum ættingjum hafa mik-
ils misst og þá ekki síst yngri systir-
in, en þær systurnar voru mjög sam-
rýndar. Mín eina huggun er allar
þær góðu minningar sem ég á um
hana. Gleggstu myndirnar sem
geymast í huga mér, eru þegar hún
kraup við leiði afa síns og fór þar með
faðir vorið og svo þegar hún kvaddi
mig, full tilhlökkunar, kvöldið áður
en lagt var af stað í Spánarferðina.
Ég bið góðan Guð að styrkja for-
eldra hennar og systkini í sorg
þeirra og Sigrúnu minni bið ég bless-
unar í nýjum heimi og vona að hún
taki á móti mér þegar þar að kemur.
* Amma.
Elsku besta systir mín. Það er
erfitt að trúa því að þú sért farin frá
mér fyrir fullt og allt. Mér finnst
eins og þú sért ennþá í sumarfríi á
Benidorm og bíð eftir að þú hringir,
og segir mér frá liðnum degi, en það
á aldrei eftir að gerast aftur. Við ætl-
uðum að gera svo margt saman,
elsku Sigrún, og ég átti eftir að segja
þér frá svo mörgu. Það er skrítið á
svona erfiðri stundu að þú skulir
samt ekki vera héma hjá mér til að
'"’íaðma mig og hugga. En eins og séra
Flóki sagði þá er Guð bara að lána
okkur lífið á jörðinni og hann þurfti
nauðsynlega að fá þitt líf aftur. Það
er sorglegt að þú fékkst ekki að skila
þínu aftur með þökkum.
Ég get ekki lýst því hvað ég sakna
þín mikið, allar minningarnar sem ég
Á um þig fylla ekki upp í tómarúmið,
en þær hjálpa. Við upplifðum svo
margt saman, við vorum svo sam-
Ingibjörg Andrea
Jónsdóttir og
Mikkael Ingiberg
Krisíjánsson, sem
bjuggu allan sinn
búskap í Fremri-
Breiðadal.
Sigrún var elst
fjögurra systkina.
Hin eru Jóhanna
Ósk, f. 15. júní
1982, Óskar, f. 20.
júlí 1987, og Ómar,
f. 7. apríl 1989.
Útför Sigrúnar
fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
rýndar þegar við vorum litlar, við
gátum ekki sofnað án þess að halda í
höndina hvor á annarri, öll prakk-
arastrikin sem við gerðum og allt
það sorglega sem við gengum í gegn-
um á ég minningar um.
Þú varst það yndislegasta sem gat
komið íyrir mig, þú varst þessi stóra
systir sem allir vildu eiga. Ég gat
alltaf leitað til þín þegar ég átti erfitt,
þá varstu alltaf tilbúin að hlusta,
meira að segja á næturnar varstu
aldrei reið þegar ég vakti þig og hélt
fyrir þér vöku tímunum saman.
Ég get ekki ímyndað mér hvernig
lífið verður án þín, allt í einu verður
herbergið okkar sem við deildum öll
okkar ár svo tómt og enginn til að
keyra með mér í skólann á morgn-
ana. Það verður aldrei neitt samt án
þín, það er bara ein Sigrún Sólbjört
og þú mátt vita, elsku systir, að það
kemur enginn í þinn stað. Ég veit að
þú verður hjá mér í anda og heldur
áfram að passa mig. Takk fyrir allt,
elsku Sigrún, fyrir að vera alltaf til
staðar fyrir mig, þykja vænt um mig
og fyrir að vera til. Ég á eftir að
sakna þín óendanlega mikið og mér
þykir svo vænt um þig.
Við eigum eftir að hittast aftur og
eiga fleiri stundir saman.
Þín systir,
Jóhanna Ósk.
Elsku Sigrún. Aldrei átti ég von á
að fyrsta minningargreinin sem ég
skrifaði væri um þig, mína kæru vin-
konu og frænku.
Svo ung, svo falleg, svo efnileg og
einlæg. Hvers vegna þú? Hver er til-
gangurinn? Þín hljóta að bíða mikil-
væg verkefni annars staðar.
Síðast þegar ég sá þig aðeins fyrir
nokkrum vikum sat ég í bílnum mín-
um og þú varst að ganga yfir Hring-
brautina með Söllu frænku þinni. Þú
sást mig ekki og ég náði ekki að
kasta á ykkur kveðju. Ég man þó
hvað ég hugsaði.
Mikið væri skrítið að sjá hana litlu
frænku mína sem ég passaði. Hún
var nú orðin falleg, ung og myndar-
leg stúlka. Nú fannst mér þroska- og
aldursmunurinn á milli okkar ekki
lengur svo mikill og ég var farin að
hlakka til framtíðarinnar þegar við
gætum farið út á lifið saman og átt
skemmtilegar samverustundir.
í dag sitja minningar mínar einar
eftir. Eg rifja upp öll símtölin okkar
á aðfangadagskvöldum, þar sem
þakklæti og gleði skein frá ykkur
systkinunum, enda hef ég alltaf haft
gaman af að færa ykkur smá gjafir.
Þegar ég bjó hjá ykkur varstu
ávallt hjálpleg og hörkudugleg. Að-
gerðaleysi var eitthvað sem þú
þekktir ekki. Þú harkaðir af þér og
gerðir miklar kröfur til þín en það
kom best í ljós þegar þú kepptir í
hlaupi, skíðagöngu eða öðrum
íþróttagreinum. Mamma þín, hún
Gunna frænka, hringir reglulega til
mín og er það stolt móðir sem segir
frá sigrum og frábærri frammistöðu
barna sinna í leik og starfi.
í dag er ég þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér bæði sem vin-
konu og frænku. Ég þakka fyrir þær
samverustundir sem við áttum sam-
an hér í Reykjavík sem og fyrir vest-
an. I minningu minni mun ég ávallt
geyma fallega brosið þitt með
spékoppunum þínum. Ég veit að Ása
vinkona þín tekur vel á móti þér þar
MINNINGAR
sem leiðir ykkar hafa mæst á nýjan
leik.
Guð blessi foreldra þína og systk-
ini og veiti þeim styrk í mikilli sorg
og söknuði.
Þín vinkona og frænka,
Valgerður.
Elsku Sigrún.
Miðvikudagskvöld. Við Arnheiður
borðum kvöldmatinn og kíkjum á
dagatalið. Það er farið að styttast í
heimkomu þína. Þú hafðir merkt við
daginn sem þú kæmir heim. „Sigrún
kemur heim“ og teiknaðir svo bros-
andi sól. Táknið fyrir seinna nafnið
þitt. Táknrænt fyi'ir þig. Við hlökk-
uðum til að sjá þig og heyra af ævin-
týrunum sem þú skrifaðir um á póst-
kortunum. Fá að heyra betur af
þessum stóra rússibana sem var svo
miklu stærri en sá í Efteling.
Fimmtudagur. „Sigrún er dáin.“ Þú
kæmir ekki aftur úr ferðalaginu?
Ferðalaginu sem þú hafðir hlakkað
svo mikið til að fara í. Langþráða frí-
inu á sólarströnd. Að baki öll vinnan
í sumar og nú átti að hvíla sig vel
fyrir skólann í vetur, lokaárið í
menntaskólanum. Þú hlakkaðir svo
til að klára skólann, en þar var ekk-
ert verið að slaka á kröfunum frekar
en annars staðar. Metnaðurinn og
atorkan var mikil.
Stórasystirin. Alltaf að hugsa um
aðra. Vera að baka fram á nótt fyrir
afmælið hans Óskars í sumar og
ganga vel frá öllu svo það væri ekki
allt á rúi og stúi þegar mamma kæmi
á fætur. Vinkona Jóhönnu. Stoð og
stytta mömmu og pabba. Langaðir
að fara að spjalla meira við ömmu.
Ætlaðir að passa Arnheiði. Vildir
alltaf hjálpa og tókst mjög nærri þér
ef þú þurftir að synja bón. Með stórt
hjarta og viðkvæma lund. Smágerð
hið ytra en stórbrotin hið innra.
Fríin ykkar Jóhönnu í gamla daga.
Þá var nú líf í tuskunum á Fálkagöt-
unni. Það var svo margt sem þið
vilduð skoða og prófa í bænum.
Svellkaldar, flakkandi um allt í
strætó. Og safna í kringum ykkur
bæjarvinunum. Aldrei ánægðari en
þegar vinirnir fengu að gista. Orðnar
málkunnugar kaupmanninum á
horninu. Orðnar hálfgerðir vestur-
bæingar. Þessar dýrmætu stundir
lifa í minningunni. Og sumarfríið
okkar fyrir fjórum árum. Hálfur
mánuður á flakki. Jótland, Þýska-
land og Holland. Borgir og sveitir.
Sveitin átti best við þig. Alsæl,
hjólandi í úrhellisrigningu í skógin-
um að leita að gistiheimilinu. Hálf-
villtar að spyrja til vegar. Það var lít-
ið mál í hollenskri sveitinni. Af-
greiðslustúlkan lokaði bara kjörbúð-
inni og gekk með okkur niður á stíg-
inn svo við fyndum hann örugglega.
Minningar sem ég rifja nú upp ein.
Minningarnar sem við ætluðum að
eiga saman og rifja upp síðar. Þær
eru margar minningarnar sem þú
skilur okkur eftir með, elsku Sigrún.
Um glæsilega unga stúlku sem mikill
töggur var í. Hugsjónin var að
ástundunin skilaði sínu. Námið,
íþróttirnar, vinnan, tengslin við sam-
ferðafólkið. Þér gekk vel í skólanum,
þolgóður hlaupari, íslandsmeistar-
inn í skíðagöngu, heimsækja sem
flesta í bæjarferðunum. Allt komst
þú yfir eins og þér einni var lagið. Þú
komst meiru í verk en margir koma
á lengri ævi.
Elsku Jóhanna, Gunna og Dóri og
Óskar og Ómar. Missirinn er sár. En
minningin er björt. Minningin sem
lifir með okkur alla tíð. Minningin
um hana Sigrúnu okkar.
Salbjörg (Salia bedstetante).
Það var þungbúinn dagur í Ön-
undarfirði þann 19. ágúst sl. Þegar
þær sorgarfregnir bárust að vinkona
okkar, Sigrún Sólbjört Halldórsdótt-
ir í Neðri-Breiðadal, væri látin. Hún
hafði verið í skólaferðalagi með fé-
lögum sínum á Spáni. Ferð sem hafði
átt hug hennar allan í langan tíma
með tilhlökkun og gleði. En sú ferð
varð lengri en við áttum von á.
Við kynntumst Sigrúnu Sólbjörtu
og fjölskyldu hennar haustið 1994,
þegar við fluttum að Holti í Önund-
arfirði. Yngri systkini hennar þrjú
voru öll í skólanum í Holti. Það leið
ekki langur tími áður en Sigurrós,
dóttir okkar, varð fastagestur á
heimilinu í Neðri-Breiðadal og voru
Sigrún Sólbjört og Jóhanna, systir
hennar, þær fyrirmyndir sem hún
leit upp til. Þrátt fyrir að Sigrún
væri ekki lengur nemandi í Holti, tók
hún fullan þátt í þeim uppákomum
sem tengdust félagslífi nemenda
skólans. Hún studdi bræður sína, þá
Óskar og Ómar, og Jóhönnu, systur
sína, í því sem þau tóku sér fyrir
hendur. Sigrún var með í að byggja
upp öflugt íþrótta- og félagsstarf í
Ungmennafélaginu Önundi og sat
hún í stjórn félagsins. Sjálf æfði hún
skíðagöngu og frjálsíþróttir og náði
frábærum árangri í báðum greinum.
Hún varð Islandsmeistari kvenna í
skíðagöngu árið 1998. Þessi ár sem
Sigrún stundaði skíðaíþróttina ferð-
aðist hún mikið og var ávallt til fyrir-
myndar og lagði sig alltaf fram um
að gera sitt besta, hvort heldur var í
íþróttinni eða utan hennar. Um ára-
mótin ‘97 fór tuttugu manna hópur
til Noregs í æfingaferð. I þeirri ferð
kynntumst við Sigrúnu Sólbjörtu ná-
ið. Gleði hennar og kraftur og um-
hyggja fyrir öðrum kom vel í ljós í
þeirri ferð. Eftir erfiðar æfingar
þegar flestir hvíldu sig, fór Sigrún í
eldhúsið því hana lángaði til að búa
til eitthvað gott fyrir okkur hin.
Svona var Sigrún. Hún bar nafn sitt
með réttu, sannkölluð Sólbjört fyrir
alla þá sem henni kynntust.
Sigrún okkar átti sínar erfiðu
stundir eins og aðrir, en harm sinn
bar hún í hljóði. Það var þung stund
fyrir hana þegar hún missti Ásu,
bestu vinkonu sína, í snjóflóðinu á
Flateyri haustið ‘95. Þá var Sigrún
Sólbjört stödd í Holti ásamt fjöl-
skyldu sinni og það var sorgarstund.
Við kveiktum á kerti og grétum sam-
an. En Sigrún trúði á það að Ása
væri hjá Guði og það veitti henni
huggun þótt söknuðurinn og sorgin
væru mikil.
Elsku Sigrún Sólbjört, við sem
heima sitjum söknum þín. Það er sárt
til þess að hugsa að geta ekki hlegið
með þér, faðmað þig og tekið þátt í
lífi þínu hér. Öllu því skemmtilega og
góða sem þú varst svo dugleg við að
framkvæma og hlúa að. En minning-
in um þig mun ávallt ylja okkur.
Kæru vinir, Gunna, Halldór, Jó-
hanna, Óskar og Ómar, engin orð fá
lýst samúð okkar og hluttekningu í
ykkar miklu sorg. Megi Guð almátt-
ugur styrkja ykkur og blessa. Þið
voruð Sigrúnu Sólbjörtu allt. Þið gáf-
uð henni þann kærleika og kraft sem
hún skilaði af einlægni til sinna sam-
ferðamanna. Ykkar hamingja var
hennar og svo mun áfram verða.
Sagt er að Guð elski þá sem deyja
ungir. Sigrúnu ykkar hefur verið ætl-
að annað hlutverk þar sem hún er nú.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
- hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(H. Laxness.)
Rósa, Kjell, Sigurrós
og Þorsteinn.
Elsku Sigrún Sólbjört.
Ég sakna þín svo ógurlega mikið
og ég er svo ánægð með það að hafa
fengið að kynnast þér. Þú varst alltaf
svo góð og falleg, hugsaðir alltaf svo
vel um alla og gleymdir aldrei nein-
um. Það var sama hvað það var,
alltaf varst þú búin að hugsa út í
hlutina eins og með sjoppuna í skól-
anum sem þurfti að þrífa. Þú tókst
þig bara til án þess að segja neinum
frá og þreifst hana bara si svona svo
enginn annar þyrfti þess. Þú varst
líka svo dugleg að skrifa bréf, sama
hvert þú fórst skrifaðir þú öllum bréf
eins og í fyrrasumar þegar þú fórst á
interrail. Þá leið ekki sá dagur sem
ég fékk ekki bréf eða póstkort frá
þér og svo hringdir þú líka. Mér þyk-
ir svo vænt um þig, þú varst alltaf
svo góð við mig, eins og á afmælis-
daginn þinn í fyrra varstu ekki rónni
fyrr en þú varst búin að fá mig til að
samþykkja að koma til þín í mat um
kvöldið og þú sóttir mig meira að
segja til að vera viss um að ég kæmi
alveg örugglega. Við fengum svo
góðan mat og ís á eftir og ég átti
skemmtilega stund með þér og fjöl-
skyldunni þinni. Svo þegar ég átti af-
mæli fórum við og fengum okkur
pizzu og þú bakaðir fyrir mig svo
góða köku og gafst mér fullt af
nammi í afmælisgjöf að ég ætlaði
aldrei að geta klárað það. Fyrsta
sumarið eftir að við kynntumst var
svo skemmtilegt, við vorum alltaf úti
að skemmta okkur og hafa gaman og
þegar okkur leiddist þá rifjuðum við
alltaf upp þetta sumar. Þegar ég
veiktist fyrir jólin varstu svo góð, þú
komst að heimsækja mig á sjúkra-
húsið og þegar ég kom heim komstu
með uppáhaldskökuna mína sem þú
bakaðir oft fyrir mig og fullt af bakk-
elsi úr bakaríinu. Þú varst alltaf að
hugsa um aðra og áttir oft til að
gleyma sjálfri þér. Það var líka svo
gaman að heimsækja þig í bakaríið
og stundum var ég með þér eftir lok-
un þegar þú varst að þrífa á kvöldin.
Þú varst alltaf svo dugleg að vinna
og dugleg og samviskusöm í skólan-
um. Það var sama hvað þú tókst þér
fyrir hendur, þú gerðir það allt vel.
Það var búið að vera svo gaman hjá
okkur í ferðinni og okkar samband
var upp á það besta, þú gistir hjá
mér í íbúðinni minni og stundum
þegar ég kom heim á morgnana kíkti
ég upp til þín að athuga hvort þú
værir komin heim eða vakandi og við
fórum niður í búð að kaupa snakk og
eitthvað að drekka. Eitt kvöldið
leiddist mér og ákvað að kíkja í
heimsókn. Þá eldaðir þú handa mér
pasta og hitaðir brauð í ofninum og
svo spjölluðum við lengi saman um
allt milli himins og jarðar. Svo var
það kvöldið áður en þú skildir við
okkur, það var svo gaman og um
nóttina gistir þú hjá mér og við
spjölluðum fram á morgun og ætluð-
um aldrei að geta sofnað og þú
bauðst mér í afmælið þitt og við töl-
uðum lengi um hvernig það ætti að
vera og við töluðum um allt þetta
skemmtilega sem við ætluðum að
gera í vetur og í framtíðinni og um
fjölskyldurnar okkar, þú hafðir orð á
væntumþykju þinni til foreldra og
systkina og hvað þú saknaðir þeirra
mikið og hlakkaðir til að hitta þau.
Þú varst svo ánægð og það var svo
gaman. Það er svo ósanngjarnt að þú
hafir verið tekin frá okkur, en ég veit
að þér var ætlað eitthvað annað hlut-
verk og að þér líður vel núna. Ég er
svo þakklát fyrir að hafa fengið að
vera með þér þennan síðasta tíma
sem þú varst hér og ég veit að þér
leið vel og varst glöð. Ég á svo marg-
ar fallegar minningar um þig og þó
svo að stundum hafi slest upp á vin-
skapinn eins og oft vill gerast hjá
fólki þá stóð samband okkar á
traustum fótum og við náðum alltaf
saman aftur. Eitt er víst að ég á
aldrei eftir að gleyma þér, elsku Sig-
rún Sólbjört mín, og ég sakna þín
svo sárt. Ég veit að við hittumst ein-
hvern tímann aftur, einhvers staðar
annars staðar og þá verður svo gam-
an hjá okkur.
Ég bið Guð að styrkja fjölskyld-
una þína og aðstandendur.
Guð geymi þig.
Þín vinkona,
Kristrún Helga Ólafsdóttir.
Með örfáum orðum ætlum við að
minnast Sigrúnar Sólbjartar.
Við minnumst hennar með söknuði
en samt erum við þakklát fyrir að
hafa kynnst henni.
Við kynntumst Sigrúnu fyrst þeg-
ar hún byrjaði í 1. bekk framhalds-
kólans, og ekki leið á löngu þangað
til hún var orðin ein af okkur, enda
var ekki annað hægt en að líka vel
við hana. Hún var alltaf hress og kát
og allt sem hún tók sér fyrir hendur
leysti hún af dugnaði og krafti. Eins
og t.d. daginn áður en við fórum í út-
skriftarferðina tók hún sig til og
þreif alla 3. bekkjar sjoppuna með
bróður sínum. Og er þetta lýsandi
dæmi um hana. Oft kom hún líka
með kökur í skólann fyrir okkur sem
voru vel þegnar.
Bæði við og skólinn erum tóm án
hennar.
Elsku Sigrún, við eigum eftir að
sakna þín og þökkum þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman og
hefðu átt að vera svo miklu fleiri.
Guð leiði þig, þitt líf og sál,
og létti þína harmaskál:
Þú ferð nú út í fjarlæg lönd
frá föðurauga, móóurhönd,-
Guð leiði þig.
(Matth. Joch.)
Elsku Dóri, Gunna, Jóhanna, Ósk-
ar og Ómar. Við sendum ykkur okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur.
Minning Sigrúnar mun ávallt lifa.
Skólafélagar F.V.Í.