Morgunblaðið - 31.08.1999, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 31. ÁGÚST 1999 51
in einn. En á engan er hallað þótt ég
nefni Sonju, systur mína. Kærleikur
hennar í þinn garð og í rauninni öll
ábyrgð á þér síðustu árin gleymist
aldrei. Tilbúin nánast á nóttu sem
degi að þjóna þörfum þínum svo
hennar hagsmunir og fjölskyldu
urðu stundum að víkja. Fyrir það er
þakkað nú.
Barnabömum þínum var ákaflega
hlýtt til þín og ég veit að mörg
þeirra eru hreinlega í sárum nú um
stundir. Líkt á við um barnabarna-
börnin.
Að lokum langar mig að nefna við
þig starfsfólkið á Sólvangi í Hafnar-
íirði, sér í lagi starfsfólkið á Deild 3,
þar sem þú lást síðustu vikur lífs
þíns. Það reyndist þér einstaklega
vel og auðsýndi þér vináttu og um-
hyggju svo af bar þann tíma sem þú
lást þar. Fyrir það er ljúft að þakka
nú.
Þér, pabbi minn, vil ég þakka af
alhug fyrir mig og mína. Samband
okkar trosnaði um tíma en enginn
efaðist um væntumþykju okkar
hvors í annars garð. Það er svo
margt sem fer öðmvísi en ætlað er
og alkunna er að ekki fara alltaf
saman gæfa og gjörvileiki. Dætram
mínum unnir þú í raun hugástum en
eins og svo oft áttir þú erfitt með að
koma því áleiðis sem inni fyrir bjó.
Alma Lilja, eins og afkomendur þín-
ir allir, var alla tíð eins og Ijós í lífi
þínu og þótt langt væri ykkar í milli
var samband ykkar mjög náið á til-
finningasviðinu.
En nú er kveðjustund. Ég vil af
hjarta þakka þér fyrir allt. Ég vil
þakka þér fyrir sigra þína á lífsleið-
inni sem vora margir og mikilvægir
fyrir okkur öll. Ég vil biðja þig að
fyrirgefa að á vissan hátt brást ég
vonum þínum og mömmu. Eins og
stundum vill verða skrikar mörgum
fótur í hjólforam lífsins og lendir um
stund úti í kanti. Það átti við um
mig. Sjálfsagt blæddi ykkur ytri og
innri und vegna mín. En aldrei var
það ætlunin að valda ykkur harmi og
trega. Til þess unni ég ykkur of
heitt.
Guð geymi þig, pabbi minn.
Guð launi þér góðvild þína.
Vertu sæU. Takk fyrir allt.
Þinn einlægur sonur,
Ævar Harðarson.
Mín fyrstu kynni af Herði Vigfús-
syni verða mér alltaf ógleymanleg.
Ég var að keyra kærastuna mína
heim að kvöldi til suður í Hafnar-
fjörð, yfir mig ástfanginn og kyssti
hana bless þegar hurðinni á bílnum
var hrandið upp og maður hlammaði
sér inn í bflinn og sagði: „Mig lang-
aði að sjá hvernig hann liti út, þessi
sem er að eltast við hana Sonnu
mína.“ Ég stamaði einhverju út úr
mér, eldrauður í framan, en minn til-
vonandi tengdapabbi stransaði út úr
bflnum með dóttur sína og bauð mér
góða nótt. Ég hafði náttúrlega mikl-
ar áhyggjur af því á heimleiðinni
hvort ég hefði fallið honum í geð eða
ekki. Áhyggjurnar voru ástæðulaus-
ar því hann fylgdi henni með brosi á
vör upp að altarinu þegar við svo
giftum okkur og er ég honum eilíf-
lega þakklátur fyrir að hafa gefið
mér dóttur sína.
Hörður var alla ævi mikill tónlist-
arunnandi og gat spilað á þau hljóð-
færi sem að honum vora rétt. Hann
var ekki nema 14 ára gamall þegar
hann gekk í Karlakórinn Þresti í
Hafnarfirði og söng með sínum
skæra og fallega tenór. Ekld spillti
útlitið fyrir honum því hann var stór
og fallegur maður. Slíkur maður í
dag yrði öragglega sendur til Italíu
til að verða heimsfrægur óperu-
söngvari. Þegar árin liðu missti hann
veralega heyrn, sem háði honum
mjög í samskiptum við annað fólk og
eins það að geta ekki sungið og notið
þess til fullnustu að hlusta á tónlist.
Hörðm- var blikksmiður að mennt
og vann hjá vini sínum Gústa í
Blikksmiðju Hafnarfjarðar og síðar í
Blikktækni. Hann vai- mjög eftir-
sóttur verkmaður í sinni grein. Þeir
sem versluðu við blikksmiðjuna
sögðust ekki kaupa verkið nema
Hörður teiknaði það og sæi um að
koma því upp.
Það var unun að fylgjast með hon-
um vinna. Það var alveg sama hvað
hann tók sér fyrir hendur, það lék
allt í höndunum á honum. Ef maður
bað hann um að hjálpa sér þegar við
Sonja voram byrjuð að búa, þá var
það alltaf sjálfsagt. Það er mér mjög
minnsstætt að þegar hann var að
vinna flautaði hann alltaf í hálfum
hljóðum, sem hafði þau áhrif á
mann, að maður vissi að hann hefði
gaman af því sem hann var að gera.
Hörður var mjög heppinn að hitta
og síðar giftast eiginkonu sinni, Sig-
mundínu Pétursdóttur, frá Laugum
í Súgandafirði, en hún var alveg ein-
stök kona. Þau eignuðust saman sjö
börn, en misstu dreng fljótlega eftir
fæðingu. Upp komust sex og þótti
þessi fjölskylda með eindæmum svo
fallegt fólk, að mynd af þeim var
stillt út í glugga ljósmyndastofu á
Strandgötunni í Hafnarfirði.
Sigmundína var þvílíkur demant-
ur fyrir Hörð í gegnum lífið, að þeg-
ar hún féll frá eftir mjög erfið veik-
indi 15. nóvember 1989, fannst hon-
um sjálfum lífið lítils virði og sá mað-
ur það á honum að söknuðurinn var
óbærilegur.
Hörður og Munda bjuggu lengst
af á Mosabarði 11, á Holtinu eins og
við köllum það í Hafnarfirði. Heimil-
ið var oft erfitt og þungt í rekstri.
Ég man að þegar mest var af börn-
um, bamabörnum, unnustum og
kærastum sem verið var að hjálpa til
að komast út í lífið, var hópurinn um
15 manns. Þessi tími er manni
ógleymanlegur og þá sérstaklega
fyrir það að allir vora velkomnir á
þetta heimili, þó að rflddæmið í
krónum væri ekki mikið, en kærleik-
urinn þeim mun meiri.
Það væri hægt að skrifa heila bók
minninga af Holtinu frá þessum
ógleymanlega tíma, en hér læt ég
staðar numið og þakka þér, Hörður
minn, fyrir að að hafa gefið mér kost
á að eignast hlut af þínu lífí og þann
kærleika sem þú sýndir mér og mín-
um börnum og þá sérstaklega seinni
árin þeim yngstu, Sonju Maggý og
Hjalta Frey sem höfðu unun af því
að heimsækja þig á Sólvangsveginn
þar sem þú bjóst í eins manns íbúð
ævikvöldið. Maður sá þá, Hörður
minn, hversu stórt kærleikshjarta
sló inni í þér. Ég hefði ekki viljað
missa af því að kynnast þér og
þakka fyrir allt og allt.
Ég votta öllum aðstandendum
Harðar Vigfússonar innilega samúð
mína. Guð blessi ykkur öll.
Þinn tengdasonur
Magnús Ólafsson.
Látinn er tengdafaðir minn,
Hörður Vigfússon, eftir erfið veik-
indi. Ekki er ég þess megnug að
skrifa æviferil hans. En okkar
kynna er mér ljúft að minnast. Er
við hittumst fyrst varð mér strax
ljóst að tengdapabbi var afar sér-
stæður maður. Hans persóna sem í
fyrstu virtist svo hrjúf var í senn svo
blíð við þá sem honum þótti vænt
um. Ég var látin vita að ég ætti
heima í þessari fjölskyldu. Hann var
búinn að ákveða það. Mér fannst ég
ekki geta bragðist trausti hans því
ég vissi að hann tók ekki hverjum
sem var.
Það var þó ekki eins erfitt og ég
hélt því ég naut aðdáunar hans alla
tíð. Ékki var það að við töluðum svo
mikið saman. Tengdapabbi heyrði
mjög illa og mín rödd náði ekki sér-
staklega til hans. En við áttum eins-
konar táknmál sem ég sé núna að er
ólýsanlegt. Það byggðist að mestu
upp á svipbrigðum sem við sendum
hvort öðra.
Að verða svona mikið heyrnar-
skertur ungur að áram, hlýtur að
hafa verið erfitt og einmanalegt. Það
hefur og öragglega haft áhrif á
margt í hans lífi. Ég veit að hann
hafði mikla tónhstarhæfileika sem
ungur maður, bæði spilaði hann á
mörg hljóðfæri og á gömlum upp-
tökum sem era til má heyra hans
björtu tenórrödd. Hann hafði líka
sérstaklega fallega rithönd sem
hélst fram á síðasta dag. En gæfa
hans var kona hans og fjölskylda.
Tengdapabbi var ákaflega ást-
fanginn af tengdamömmu og mátti
ekki af henni sjá. Það var oft kátt á
„Holtinu" í Hafnarfirði þegar öll
fjölskyldan hittist þar. Barnabörnin
sóttu til afa og ömmu. Ömmu sem
bakaði svo góðar kökur, sagði sögur
og kvæði og prjónaði svo marga
hlýja flík og afa sem sat í horninu
sínu og lagði kapal og laumaði
nammi eða auram í litlar hendur.
En svo dó amma og afi varð ósköp
einn og saknaði Mundu sinnar.
„Hún Munda mín“ sagði hann svo
oft. En börnin hans og barnabörn
vora áfram hans gleði og styrkur.
Þau sýndu honum líka fádæma
ræktarsemi.
Síðast þegar ég hitti tengdaföður
minn gerði ég mér grein fyrir að
stutt væri eftir. Hann vissi það best
sjálfur og beið þess með ró að verða
sóttur og færður til þess staðar þar
sem ekki era til kvöl og pína. Þó hélt
ég að það yrði ekki fyrr en eftir
nokkum tíma. Þegar við kvöddumst
leit ég í augu hans og við sendum
hvort öðru hinstu kveðju á okkar
hátt. Sú hlýja minning yljai- nú þeg-
ar söknuðurinn sest að.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn
fyrst sorgarþraut er gengin
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að sldlja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
(V. Briem.)
Drottinn blessi tengdaföður minn
og varðveiti um alla eilífð.
Sigurvina K. Falsddttir.
Jæja, elsku hjartans afi minn, nú
er komið að kveðjustundinni sem við
höfum kviðið svo fyrir.
Elsku afi minn, mér þótti svo
rosalega vænt um þig og ég veit að
þér þótti líka vænt um mig. Þú varst
orðinn svo veikur að það var bara
fyrir bestu að þú fengir að fara til
guðs og ömmu Mundu, þótt við hefð-
um viljað hafa þig miklu lengur hjá
okkur. Þú varst alltaf svo yndislega
hlýr, góður og sérstaklega gjafmild-
ur maður og vildir allt fyrir mann
gera. Alltaf þegar maður kom í
heimsókn á Sólvangsveginn bauðstu
mér og Hjalta, bróður mínum, alltaf
appelsín og Twistnammi sem þér
þótti svo gott og ef við spurðum
hvort maður mætti fá meira appel-
sín þá sagðir þú: „Já, endilega látið
bara eins og þið séuð heima hjá ykk-
ur.“ Svo varstu alltaf að rétta manni
pening, þótt þú ættir ekki mikið
sjálfur og hvíslaðir að manni:
„Kauptu þér nammi“, og brostir
þessu fallega brosi. Nei, þú varst
sko engum líkur, afi minn. En það
var eitt sem þú lifðir fyrir eftir að þú
fluttir á Sólvangsveginn, það voru
bfltúrarnir sem þú fórst í með
mömmu minni, henni Sonju, sem þú
elskaðir og dáðir, þú kallaðir hana
alltaf „Sonna mín“. Henni þótti líka
alveg rosalega vænt um þig og
elskaði þig mildð. Þegar þú fórst í
þessa bfltúra fóram við með þér í
búð og svo í lottóið, þú varst svo
mikill lottóspilari þótt þú hefðir
aldrei unnið neitt mikið. Stundum ef
þú vannst eitthvert smáræði gafstu
manni það. Þegar við voram búin í
bíltúmum hjálpuðum við þér upp
með vöramar og svo þegar við vor-
um að fara stóðstu alltaf við glugg-
ann og vinkaðir okkur alveg þangað
til við voram komin úr augsýn þinni.
En þegar þú fórst að veikjast
gastu ekki farið í bfltúrinn ,það
fannst mér rosalega leiðinlegt. Ég
man líka þegar þú komst og horfðir
á mig spila á píanótónfundi. Þótt þú
heyrðir ekki mikið komstu samt, það
þótti mér mjög vænt um. Svo varstu
líka svo mikill tónlistarmaður,
söngst í Karlakórnum Þröstum á
yngri árum og gast spilað á öll hljóð-
færi bara eftir eyranu.
Nú verð ég að fara að kveðja þig,
afi minn, í síðasta sinn og ég veit að
ég á eftir að sakna þín svo innilega
mikið og þíns fallega bro.ss,_ en það
er ekkert við því að gera. Ég vona
að þú og amma vakið yfir mér og
okkur öllum og ég bið að heilsa
ömmu Mundu, loksins ertu kominn
til hennar.
Jæja afi minn, bless bless, við sjá-
umst síðar. Elska þig alltaf.
Þitt barnabsam,
Sonja Maggý.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vináttu við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, fóstra og afa,
ÓLAFS SIGURÐSSONAR
fyrrverandi yfiriæknis,
Ásabyggð 12,
Akureyri.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki lyf-
lækningardeildar á Fjórðungssjúkrahúsi
Akureyrar.
Anna Björnsdóttir,
Haildóra Ólafsdóttir, Kjartan Mogensen,
Sigurður Ólafsson, Klara S. Sigurðardóttir,
Ragnheiður Óiafsdóttir, Paul M. Smith,
Anna Ingeborg Pétursdóttir
og barnabörn.
t
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu okk-
ur samúð og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
JÓNÍNU EGGERTSDÓTTUR,
Ánahlíð 16,
Borgarnesi.
Helga Hansdóttir, Sigmar Sigurbjörnsson,
Sigurður Bergsson, Guðríður Árnadóttir,
Þuríður Bergsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa,
GUÐNA ÓLAFSSONAR
útgerðarmanns og skipstjóra,
Brimhólabraut 30,
Vestmannaeyjum.
Guð blessi ykkur öll.
Gerður G. Sigurðardóttir
og fjölskylda.
+
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda vináttu, samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður, sonar, fósturföður, afa og
bróður,
JÖRUNDAR FINNBOGA GUÐJÓNSSONAR
frá Kjörvogi.
Rannúa Leonsdóttir,
Guðmunda Þ. Jónsdóttir
og aðrir aðstandendur.
+
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
okkar ástkæru móður og tengdamóður,
MARÍU G. JÚLÍUSDÓTTUR
frá ísafirði,
Njálsgötu 86,
Reykjavík.
Katrín Pálsdóttir, Sveinn Sigursteinsson.
+
Innilegar þakkir til allra, sem auðsýnt hafa
okkur samúð, hlýhug og styrk við andlát og
útför
KRISTINS REYR
rithöfundar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Edda Kristinsdóttir,
Pétur Kristinsson.
t