Skírnir - 01.04.1909, Qupperneq 37

Ur ferðasögu.
133
stendur smábærinn Riva (bakki), en þangað var förinni
heitið það kvöld.
Orð hafði verið gert á því, hvað gott væri að koma
á Vatnsendagesthúsið (Hotel du Lac), enda var þar set-
inn bekkurinn. Þar voru ilflatir, hvikeygir Gyðingar,
ameríkskur herforingi og eitthvað fleira þaðan úr heimi,
auðugar og fáránlega ófríðar enskar fornmeyjar. Og svo
ýmsar þýzkar og austurríkskar útgáfur af Adam og Evu,
eftir syndafallið, en áður en þau voru rekin burt úr garð-
inum sæla.
Stór og fjölskrúðugur garður var við gesthúsið, með
alvarlegum, dökklaufguðum miðhafslandatrjám og bros-
andi blómjurtum. Garðurinn var svo fagur í morgun-
skininu daginn eftir, er fuglarnir kvökuðu og ferfætlurnar
skutust yflr gangana, að mér kom í hug, hvort ekki
mundi einhverjum af þessum þýzku brúðhjónum meðal
samferðamannanna þykja sem þau væru í aldingarðin-
um í Eden. Hafði margt þess háttar fólk, sem ætl-
aði sér að njóta þess sem á ensku er nefnt hunangs-
manuður, í landinu þars gul sítrónan grær, verið með
í lestinni. Sum voru þessi brúðhjón svo þreytuleg,
að þau hafa víst ekki gefið mikinn gaum hinni ytri
náttúru, en önnur voru aftur sælleg og skemtileg að sjá,
einkum ein, sem voru í sama vagnklefa og eg; höfðu þau
haft klefann fyrir sig ein og gáfu mér ilt auga þegar eg
kom inn, en blíðkuðust brátt er þau sáu að eg var vin-
veittur og óforvitinn og horfði alt af út um gluggann.
Eg hefl aldrei séð gleðina skína eins af svip nokkurs
manns eins og þessara ungu hjóna, ástarsælan beinlínis fegr-
aði þessi fremur hversdagslegu andlit; það var auðséð, að
þau voru að lifa sitt fegursta, að sú ást, sem, ef trúa má enska
orðinu, er sæt eins og liunang, blómgaðist í brjóstum þeirra.
VI.
Gardavatn.
Riva er í Austurríki, því að landamæri þessa ríkis
og Italíu liggja yfir norðurendann á Gardavatni. En