Skírnir - 01.04.1910, Qupperneq 36

132
Daði Níelsson ,,fróði“.
Úr því að eg þegar hef tekið upp svo mikið af kveðskap
Daða, ætla eg til gamans að tilgreina 2 vísur sem vott
um kveðskap hans, er hann vildi vanda ríin og kveðandi.
Er það um leið sérstaklega sýnishorn af rimnakveðskap
hans. önnur vísan er um vetrarharðindi og er þannig:
Mokast snæs á rekka rok,
rekur frost úr skepnum þrek,
þokast undir þorralok,
þekur svæði mjöllin frek.
Hin vísan er um raunir hans, eins og vant er, svo látandi:
Ekki er mátinn þó á þvi
þegar státinn seggur
sínar bátinn árar i
allar grátinn leggur.
Ef vér athugum gaumgæfilega alt, sem eftir Daða
liggur í kveðskap, er eigi laust við að oss renni ósjálfrátt
í hug munnmælasagan um manninn, er átti tal við al-
þýðuskáld eitt um Jónas Hallgrímsson, og sagði eitthvað
á þá leið, að hagmæltur væri Jónas, en hinn svaraði aft-
ur: »Hann er meira, — hann er skáld, mannskrattinn!«
Eins og eðlilegt var mun Daði hafa fundið sárt til
þess, að hann í sveitavistunum átti lítinn kost á að gefa
sig svo við ritstörfum, sem skyldi, auk þess sem honum lét
eigi vel stritvinna. Hann átti og örðugt með að ná sér í
bækur, rit og heimildir, er hann þurfti á að halda. Það
er því ofur skiljanlegt að honum léki hugur á að koma
sér að einhverri atvinnu, er betur væri við hæfi hans og
veitti honum um leið tóm og tækifæri til að rita og afla
sér heimilda. Um þessar mundir rak Olafur Stephensen,
sonur Magnúsar konferenzráðs, prentsmiðju í Viðey. Hug-
kvæmdist Daða að leita til hans um atvinnu, en með þvi
að hann sjálfur var með öllu ókunnugur Ólafi, og hefir
að líkindum búist við að hann mundi eigi sinna slíkri
málaleitan frá óþektum og umkomulausum almúgamanni
norður í landi, sneri hann sér til síra Jóns Péturssonar á
Höskuldsstöðum og bað hann leita hófanna hjá Ólafi.
Hann skrifaði aftur síra Böðvari í Stafholti Þorvaldssyni