Skírnir - 01.04.1910, Side 61

Dauðinn.
157
skáhalt undan kirkjugaflinum. Eg sá hana óglögt og mér
sýndist hún sitja hreyfingarlaus og grúfa sig niður yfir
leiðið.
Það var eins og mér rynni kalt vatn milli skinns og
hörunds, og það var að mér komið að reka upp óp, af
hræðslu. Fyrsta hugsun mín var sú að hlaupa burt. En
það var enginn hægðarleikur. Kirkjugarðurinn var svo
hár, að eg átti erfltt með að komast yfir hann, og hliðið
var framundan gaflinum, gegnt því sem draugurinn sat.
Nú voru góð ráð dýr.
Eg staðnæmdist augnablik, og gat þá ekki að því
gert að renna augunum til draugsa, þótt mig hrylti við
því. Það varð til þess að eg veitti honum nánari
eftirtekt.
En hvað var þetta!
Var þetta ekki leiðið hennar Bjargar, og gat þá ekki
skeð að Hálfdán gamli hefði staulast þangað út og sæti
þarna? Mér óx svo hugur við þá hugsun, að eg þorði
að ganga nær. Og þegar eg kom spölkorn nær, sá eg
að það var Hálfdán gamli sem sat á leiðinu.
Það var eins og bylt væri af mér þungri byrði, og
af fögnuðinum hljóp eg til hans. Hann virtist ekki veita
mér eftirtekt.
Hann sat þarna steinþegjandi og studdist við stafinn
sinn og horfði til jarðar. Það var orðið svo dimt, að eg
gat ekki vel greint andlit hans.
»Ert það þú Hálfdán?* kallaði eg til hans, því það
var eins og óttinn væri ekki alveg horfinn.
Hann hrökk við og leit upp. Mér sýndist eins og
glampa á tár eða eitthvað vott í hrukkunum fyrir neðan
augun.
»Já, Brinki minn, svo á það að heita að það sé eg«,
sagði hann lágt og eins og með hálfbrostnum málrómi.
»Veistu hvað, eg var farinn að halda að þú værir
draugur*, sagði eg og herti upp hugann. *Manni dettur
svo margt í hug þegar maður er einn úti í kirkjugarði*,
bætti eg við, eins og til að afsaka mig.