Skírnir - 01.04.1910, Qupperneq 63

Dauðinn.
15»
og að nú ætti hann að deyja. Eg fann til sárs saknaðar
og það var ekki laust við að gráthljóð væri i kverkun-
um á mér þegar. eg svaraði- honum:
»Dauður á morgun! Hvernig getur þú vitað það
Hálfdán minn?« HaDn þagði um stund og varð álútari
og álútari. Eg heyrði að hann átti erfitt með að draga
andann, hryglan sauð niðri í honum. Það var eins og
hann vissi ekki hverju hann ætti að svara. Loks horfði
hann beint framan í mig og sagði:
»Jú, það skal eg segja þér. Þú veist að eg er oft
berdreyminn. Það er guðs gáfa, sem eg, lof sé fluði,
aldrei hef misbrúkað. Og í nótt dreymdi mig draumr
sem eg er viss um að verður fyrir dauða mínum. Vittu
til, drengur minn, hvort hann kemur ekki fram!«
Hann þagnaði aftur og það var eins og hann hugsaði
sig um. Síðan rétti hann mér mögru, kræklóttu höndina
sína, og eg fann að hún var köld og stöm.
»Tyltu þér hérna hjá mér, drengur minn«, sagði
hann. »Það er kanske réttast að eg segi þér draum minn.
Það verður hvort sem er í síðasta skifti sem eg segi þér
drauma, og þú sér þá kanske eftir á að fleira er til
en við mennirnir vitum um. En þú verður að lofa mér
að segja ekki hinu fólkinu frá draum mínum, fyr en eg
er dauður.«
Eg tylti mér á leiðið hjá honum og lofaði honum að
segja engum frá draum hans.
Það var orðið svo dimt kringum okkur, að eg sá
ekki vel í andlit honum. Kirkjugaflinn virtist mér vera
orðinn svo hár og ógnandi, og leiðin voru áþekkust svört-
um dýrum, sem liggja fram á lappir sér. Eg fann hræðsl-
una grípa mig aftur og færði mig eins nálægt Hálfdáni
gamla og eg gat. Við það sefaðist eg og allur hugur
minn varð eins og að einum hlustum.
Hann byrjaði að segja draum sinn:
»Eg þóttist standa hérna úti á hlaðinu. Það var
töluvert farið að skyggja, en þó nokkru bjartara en nú.
Eg var si sona að gæta að, hvort eg sæi engan koma