Skírnir - 01.04.1910, Page 67

Dauðinn.
163
is sagan af manninura, sem dreymdi, að komið væri á
gluggann hjá sér og kveðið með hásum róm:
„Nú er fjaran orðin auð
öll með þara gróin,
bezt mun að fara að reyna hann Rauð
og ríða ’onum bara í sjóinn“.
En daginn eftir druknaði hann og Rauður hans í Voga-
læknum.
Allar þessar sögur gagntóku huga minn og styrktu
trú mína á draum Hálfdáns gamla. Hann var feigur;
hann var áreiðanlega feigur. Tárin streymdu niður eftir
kinnunum á mér, þegar eg hugsaði til þess, hve góður
hann hafði verið við mig, og hve margar skemtilegar
sögur hann hafði sagt mér. Mér fanst eg hlyti að sakna
hans óumræðilega mikið. En eg fann að ekki var hægt
að taka beizlið út úr þeim bleika. Dómur dauðans var
óraskanlegur.
Eg breiddi sængina upp yíir höfuð og hágrét þangað
til eg varð þreyttur og sofnaði.
En alla nóttina var mig að dreyma að eg sæi Hálf-
dán gamla liggja deyjandi frammi í skemmu, en fyrir
utan skemmudyrnar heyrði eg bleika klárinn hneggja
og nugga höfðinu upp við dyrnar.
Það fyrsta sem mér var sagt um morguninn, þegar
eg vaknaði, var að Hálfdán gamli væri .dáinn. Hann
hafði dáið klukkan sjö um morguninn.
Eólkið í baðstofunni hafði vaknað klukkan fjögur við
það að hann var búinn að fá dauðahrygluna. Vinnukon-
urnar urðu fyrst myrkfælnar, en þutu samt niður til föður
míns, sem klæddi sig i snatri og gekk upp til hans.
Hann sá strax að helstríðið var að byrja og flýtti sér
að gefa honum sakramentið, því Hálfdán gamli hafði beð-