Skírnir - 01.04.1910, Síða 76

172
Úr ferðasögu.
ur skemt sér við að horfa á, ef hann er þá ekki of solt
inn til að geta notið nokkurs augnagamans.
Eg geng inn á einn af dýrlegastu veitingastöðun-
um og fæ mér eitthvert lítilræði til að geta virt fyrir
mér gestina. Veitingastaðir þessir eru því miður eigi að-
eins dýrlegir heldur einnig mjög dýrir. En þeir sem hafa
nóg i buddunni geta gengið þar inn og etið og drukkið
eins og kongar eða ríki maðurinn í guðspjallinu. Dýr
vín glóa þar á glæstum skálum og gullskrúð á prúðbún-
um gestum, og á fögrum hálsum og bringum blika við
gimsteinar eins og heill himinn af litabrám.
Eg þykist sjá, að þarna er sumt samskonar fólk og
það sem eg hef orðið var við á ferðinni við og við, eins
og fyrir ofan mig, eins og nokkurskonar ásareið, þessi
auðmannalýður, sem leikur lausum hala yfir löndin og
leitar uppi hvern sólskinsblett, þar sem sólin skín að eins
á ríka en ekki fátæka, þessi auðmannastétt, sem vex
ávalt að auði án nokkurs síns tilgjörnings, eins og eigi
hún fjölda af baugum sem eru Draupnisigildi. Væri Edda
i eins miklum metum eins og Bíblían þá mundi sjálfsagt
sagan um hringinn Draupni vera talin spádómur um
gróða»hringi« þessara síðustu tíma.
Stórborgirnar og ekki síst París brýna fyrir mönnum
betur en aðrir staðir þetta sem Horatius sagði fyrir 2000
árum að væri viðkvæðið i kauphöllinni í Rómaborg:
0 cives, cives, quærenda pecunia primum est,
virtus post nummos.
(Fyrst eru peningarnir, borgarar góðir, og svo kem-
ur ráðvendnin).
Þetta virtist mér Parísarbúar hafa lært betur en nokk-
ur annar stórborgarlýður sem eg heíi haft kynni af; hvergi
virtist gæta eins mikið þeirrar aðalreglu í viðskiftum að
láta sem minst verðmæti fyrir sem mest verð. Af þess-
ari sömu grundvallarreglu var auðsjáanlega risinn óþrifn-
aður á gesthúsum sem mig furðaði mjög á, þar eð eg
hafði ekki rekið mig á slikt fyr i stórbæjum; hvílíkur