Skírnir - 01.04.1910, Side 87

Ritfregnir.
183
ing firir öllu, sem firir ber, og kann vel aS lísa því. En jafn-
framt er hún mjög fróðleg, og þaS eigi aS eins fyrir útlendinga,
heldur getum vjer íslendingar einnig lœrt mjög mart af henni
bæSi um sögu landsins, t. d. biskupssetranna fornu, og jarSfræSi
þess, og gegnir furSu, hve fróSur höf. er í þeim efnum og kann
aS nota hinar bestu heimildir. í jarSfræSinni stiSst hann mest viS
rit Þorvalds Thoroddsens. YíSa bregSur firir fögrum náttúrulísing-
um, og ágætar mindir af ímsum stöSum eru í bókinni. Útdrættir
úr mörgum íslendingasögum príSa bókina hjer og hvar, og um
Egils sögu ritar höf. á 67.—70. bls. mjög fróSlega grein, og kemst
þar aS sömu niSurstöSu og jeg, aS Snorri eigi söguna. Prentvillur
í staSanöfnum eru mjög fáar í þessum parti, og flestar leiSrjettar
í nafnaskránni aftan viS bókina (þó ekki »S t a S r á« firir S t a S-
ará á 172. bls.). í nafnaskránni er Straumtiesi í ísafjarSarsíslu
og Straumnesi í BarSastrandasíslu steipt saman í eitt. Á 186.
bls. er »R á S s h e r r a« misprentaS firir RáSherra og á bls.
215 13 »11. M á r z« firir 16. M á r z. En þetta og annaS eins
eru smámunir. Ifirleitt má segja, aS bókin só furSu nákvæm bæði
í smáu og stóru. Og ef litiS er á alt verkiS f heild sinni, má
vafalaust telja þaS hina langmerkustu og veigamestu ferSalísingu,
sem út hefur komiS um Island nú um langan aldur.
B. M. Ó.
Finnur Jónsson: íslenzk rjettritun. Kmh. 1909. Kostn-
aðarni. Sig. Kristjánsson. 8vo, 44 bls.
I upphafi ritsins víkur höfundur aS grundvelli stafsetningar-
innar. Hann s/nir meS dæmum úr fornum haudritum, hversu
óstöSug stafsetning fornmanna hefir veriS, síbreytileg eftir fram-
burSi kyusIóS eftir kynslóS og þó ætíS fjarri öllu samræmi. ÞaS
stoSi því lítið að skírskota til hennar sem fastrar fyrirmyndar. Hitt
megi aftur á móti læra af fornmönnum, að þoka stafsetningunni
smátt og smátt nær framburði, enda só þaS eina leiðin, ef
vór viljum ekki rita aS öllu leyti eftir framburði; en að
leggja þaS til þykir höf. tilgangslaust að sinni. — Samkvæmt þessu
gjörir höf. það að meginreglu sinni, að fara sem næst þeim staf-
setningargrundvelli, er þegar hefir verið lagður, en taka hins vegar
hæfilegt tillit til framburðar vors nú, og forðast alla óþarfa erfiðleika.
Stafsetningarreglur höf. eru sk/rar og skilmerkilega orðaðar.
Hann rekur öll helztu atriSi þessa máls hleypidómalaust, með glögg-